Taming Aiko Laureen

Kabanata 9

Hindi ako nakaimik ng marinig ko ang kaniyang sinabi? Parang naiinis na natatawa ako sa narinig sa kaniya. Hindi ako naniniwala sa kaniyang sinabi. Knowing that he's a mess right now, in front of me... I can't help but feel pity. Parang kasalanan ko pang nagkaganoon Siya. I feel guilty for making him misserable right now.

"How are you both? Kumain na ba kayo? I try everything to find you but still no trace... Where are you?" His eye got teary.

Parang may nagbabara sa lalamunan ko na halos hindi ako makalunok at hindi makapagsalita. I also feel hurt hearing his voice was pleading. This is the first time that I let him talk to me. I also want closure and I just want his surname for my baby. Hindi na ako naghahangad pa ng iba bukod roon.

"Aiko please... Talk to me... Gusto ko na kayong makasama ng anak natin. Patawarin mo ako sa ginawa ko sa inyo noon. Alam kung kulang ang salitang sorry but still I am sorry... Magpakita na kayo sa akin, nagbago na ako..." He cried.

I look away. Why am I hurting right now? Pinunasan ko ang luhang tumulo sa aking pisngi. Hindi ako sumagot dahil wala akong maisasagot sa kaniya. Natatakot pa rin akong baka nagpapanggap lamang siya para Kunin ang anak ko sa akin. Alam Niya sigurong hindi ko ipinalaglag ang bata kàya Siya naghahanap ngayon.

Ayukong mawalay ang anak ko sa akin. Magkamatayan man ay hindi ko ibibigay sa kaniya ang anak ko. Yumuko ako dahil hindi ako makatingin sa kaniya. Hindi ako sanay na ganiyan siya. Those sound of crying while pleading me to come home because he wants to see us.

"Pwede ko bang makita iyong tiyan mo?" I look at him. His eyes are telling me to say yes.

Hindi ako nagsalita but I nod at him. I saw his smile. The smile that I never seen. Tumayo ako at ipinakita ang may umbok kung tiyan. Hindi Naman ako gaanong selfish para hindi ipakilala sa kaniya ang anak Niya sa akin pero Ibang usapan na kapag ilalayo Niya sa akin ang anak ko.

I cry silently when I saw his hand on my screen. As if his touching my womb right now. I am glad that my face is not showing on the screen.

"If I'm not a jerk before... Malaya ko siyang mararamdaman at mahahawakan... Katabi niyo ako matulog tapos uutusan mo akong bumili ng gusto mong kainin..." I heard his voice crack.

Napakagat ako sa aking ibabang labi ng marinig ko ang kaniyang sinabi. I put my palm on my lips just to stop myself from sobbing.

"Ang tanga ko sobra! Pinagsisihan kung Sabihin sa inyo na huwag na kayong magpakita dahil hindi ko kayo kailangan pero tangina... Nilunok ko rin ang lahat ng sinabi ko noon." I heard him laugh in pain.

Naiinis rin ako sa sarili ko kung bakit ako umiiyak ngayon. Kung bakit naaapektuhan ako sa bawat katagang sinasabi Niya ngayon sa akin. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Alam kung Galit ako sa kaniya oo pero hindi ko rin maimagine na magiging ganito Siya.

"Kailangan ko kayo... Gusto ko nandito lang kayo sa tabi ko. Gusto ko kayong makasama. But I know, I'm a jerk and doesn't deserve you both but I am hoping someday..." He look down.

"Mike..." I whispered but I know he heard it.

I saw how he smile weakly. Parang gusto ko na lamang umuwi sa pilipinas at yakapin siya ngayon. Hindi ko hiniling na maging ganito Siya. Ang gusto ko lang ay pagsisihan niyang ipinagtabuyan Niya ang anak Niya sa akin.

"I hope someday I will embrace you both in my arms. I won't stop taming you Aiko."

After he said that, my screen went black. I thought he end our call but my laptop was shut down. I sigh and think about what he said. He wants us to go back into his arms? In his dreams... Huminga ako ng malalim at pinakalma ang sarili. Naiinis ako sobra dahil nadadala Niya ako sa drama Niya kanina! Halos bumigay na ako ng marinig ko ang kaniyang iyak.

I'm back on reality when I heard a loud knock on my door. I charge my laptop and open the door. I saw Manang who's holding a one glass of milk and a cookies. I smile and accept it and said thank you.

"Magmeryenda ka na muna. Hindi ba at may online class kayo mamaya?" Manang inform me.

I nod. Mabuti na lamang at ipinaalala ni Manang sa akin ang tungkol sa online class Namin Mamaya dahil nawala na Naman iyon sa aking utak. Baka Dito pa ako mismo bumagsak. Nahihirapan man ako Minsan pero nagpapatuloy pa rin ako dahil sa oras na Malaman Nila mommy na hindi ako nag aaral rito at hindi rin Nila alam ang totoo kung bakit ako pumunta Dito ay baka pauwiin ako ng maaga.

"Opo." She nod and bid good bye.

I close my door and started to eat. Parang kanina lamang ng kakatapos ko lang Kumain. I also see some changes on my body. Tumataba ako at dumudoble na ang aking bigat. Napansin ko na rin ang pinagbago ng katawan ko Ngayon kumapara noon.

Napangiwi ako ng maalalang shut down ang laptop ko. Iyon ang gamit ko sa tuwing may online class kami at Ngayon na gagamitin ko Siya ay nalowbat. Pwede Naman sa phone ko ang Kaso hindi Naman ako makalog in. Naiinis na Kumain ako habang masamang nakatingin sa kawalan. Naalala ko na Naman si Mike kanina.

I sigh and look at my phone when I saw that there was a message. It was from my mom. I pick it up and was about to reply when my mom call me. I answer it. I feel nervous with unknown reason. Alam na ba Nila? Sinabi na ba sa kanila ni Ace ang totoo?

"Mom?" I bite my lower lip.

"Lau anak? Ibinalita ni Ace sa akin ang nangyari sayo ng magkita kayo. Totoo ba? Lau anak?" I look down clenched my fist.

"Opo, mommy..." Mahinang wika ko at hindi ko alam kung paano ko pa idudugtong ang sunod na salita.

"Bakit hindi mo man lang sinabi ang tungkol doon anak?" I can't rename my mom's tone.

Bigla akong kinabahan at natakot sa susunod niyang sasabihin. Hindi ko alam kung Anong sasabihin ko. Parang umurong ang dila ko para magsalita. Ang kinakatakutan kong mangyari at pinaghahandaan kong mangyari ay narito na mismo. I can't think properly right now.

"I'm sorry, mommy..." I cry silently.

Hindi ko ginustong ilihim sa kanila ang tungkol sa pagbubuntis ko pero hindi pa talaga ako handang umuwi sa pilipinas at harapin ang Galit Nila sa akin. Now that ace told them already, I can't lie about that. If I lie, they would hate me. Kasi may ebedensiya ako pagbalik ko doon.

"Lau, anak... Hindi ba ang sabi ko ay mag iingat ka palagi. Bakit ka nga ba nahospital at nahimatay? Ang Sabi ni Ace ay kulang ka raw sa tulog at hindi kumakain sa tamang oras." Mom was worried.

My lips hang open. I thought... Umiling ako at Bigla akong nabunutan ng tinik. Hindi sinabi sa kanila ni Ace? Pero bakit? Akala ko ay alam na Nila. Huminga ako ng malalim at pinilit na ngumiti kahit na ngiwi ang mga iyon. Ilang beses na ba akong nagsinungaling sa magulang ko? Marami na.

"I'm sorry mommy... Hindi na po mauulit..." Nautal pa akong nagsalita and hoping that she doesn't notice it.

"Alright sweetie... Promise me to take good care always?" Mom said sweetly.

I smile weakly. "I promise Mom." I drink my milk.

Sa Ngayon ay nakalusot pa ako sa kanila pero alam kung balang araw ay malalaman na rin Nila ang totoo. Ngumiti ako habang kausap si mommy kahit na hindi niya nakikita. Nagpapasalamat rin ako dahil noong time na nag usap kami trough Skype ay hindi Niya napansin ang pagbabago ng katawan ko.

"Kamusta po kayo diyan mommy?" I asked her.

"Heto ang daddy mo busy sa kompanya. Kailan ka ba uuwi anak? Halos wala ng kausap si mommy Dito..." Natawa ako dahil sa narinig kay mama.

Halatang nagtatampo na Siya and she's doing that just to convince me to go home right now.

"Soon, mommy... Uuwi na po kami." I lick my lower lip.

I am hoping she didn't notice my last word. Soon... Uuwi ako diyan dala ang apo niyo mommy. Ilang oras rin Kaming nag usap ni mommy at sakto lamang ng matapos kami sa pag uusap ay online class na Namin. I try everything to listen carefully to my professor in from of the screen. My professor also notice the changes of my body. I just ignore their remarks.

My professor give me some assignments and activities before our online class end. When I look at my window, it's already dark outside. Gabi na pala ng matapos kami. Bukas ko na lamang sisimulang gawin ang iniwang assignment and activities sa akin ng aking professor.