My Love For You Will Never Fail

1.Bye KOREA

Chapter 1.

Nasa kalagitnaan ako ng pagtulog ng bilang magring ang cellphone sa kwarto ko...

(Korean Language po kunwari)

'Hello?'

'Dongsaeng Min R-riiin'- parang kaboses ni Unnie Young Min...

'Unnie ikaw ba yan bakit???'

'Dongsaeng , I need your help.huhuhu'

'What's wrong???'

'Sa Philippines na ko titira...'

'Huh? Bakit naman? Ano bang nangyari?'

'Tumakas ako sa parents ko. Iaarange marriage nila kasi ako. Ayaw kong mangyari yun Dongsaeng. Kaya sa Philippines ko balak tumira para hindi na matuloy'

'Grabe naman sila tito kala ko ba pag nag-20 ka na. Bat napa-aga???'

'Ewan ko sa kanila Dongsaeng...'

'Ano nang balak mo ngayon??? Pano kita matutulungan???'

'Dongsaeng papayag ka bang...ka bang..'

'Papayag na alin???'

'Papayag ka bang sumama samin sa Philippines???'

'Hala Unnie hindi ako pwede. Alam mo naman yung parents ko napakastrict...'

'Pero Dongsaeng...pumayag na sila Joo Yeon , Yo Ri at Ri Joo. Tas yung magkakapatid naman bukas pa. Ayaw naman namin na maiwan ka dito. Saka diba may pangako tayong magkakaibigan???'

'Alam ko naman yun eh. Pero hindi ko kayang suwayin ang parents ko'

'Ibig bang sabihin niyan hindi ka tutupad sa promises natin?'

'Parang ganun na nga. Sorry Unnie'

'Ano ka ba Dongsaeng. Diba iaarange marriage ka rin nila pagka 20 mo???'

'Oo nga . Pero ang sabi nila may chance pa daw na hindi matuloy kasi 18 palang ako . '

'Ganun ba??? O sige pagnagbago na lang ung isip mo. Sumunod ka na lang. Kasi kailangan na talaga naming umalis. Pagtinanong ka ng parents ko ikaw ng bahala ha. Mamimiss kita Dongsaeng '

'Ikaw din Unnie mamimiss kita. Sorry talaga pasabi na rin sa iba.'

-End of Call-

Pagkatapos ng pag-uusap namin ni Unnie Young Min hindi ko na napigilang umiyak. Alam kong may pangako kaming magkakaibigan na kung aalis ang isa sasama kaming lahat pero hindi natupad kasi hindi ako papayagan ng parents ko at baka mahuli lang siya. Kaya simula bukas wala na akong makakapitan at malalapitan dahil aalis na sila.

Kinabukasan.

Maaga akong nagising para magpaalam sa parents ko na kung pwede ba akong magshopping. Hindi kasi nila ako pinapalabas ng bahay pagwala ang mga kaibigan ko o kaya naman papalabasin lang ako kung may mga bodyguards na nakasunod sakin. Nung nasa tapat na ko ng pinto kakatok na sana ko kaya lang nakaawang ito at nakita kong may nag-uusap...

(Korean Language po kunwari)

'Anong gusto mong mangyari?'-Mom

'Dapat matuloy ung arrange marriage with in a month'-Dad

'Masasaktan ang anak mo pagnagkataon.'-Mom

'Kailangan niyang tanggapin yun dahil yun naman talaga ang mangyayari mas napaaga lang.'-Dad

'Pero ang sabi mo sa anak mo hindi na matutuloy yun'-Mom habang umiiyak

'Sinasabi ko lang yun para hindi siya magrebelde, hindi kagaya ng kaibigan niya. Wala kang sasabihin kahit ano sa kanya, naintindihan mo ba Alicia???'-Dad

'Bahala ka Felix hindi mo man lang ba iniisip ang nararamdaman ng anak mo pagnagkataon.'-Mom

'Alicia naman, mas makakabuti sa kanya to'-Dad

Hindi ko na tinapos yung pakikinig ko. Dali-dali na kong pumasok sa kwarto at walang ano-anong nag-impake ng gamit at kinuha ang mga mahahalagang papeles at passport. Sa isip isip ko susunod ako kela Unnie Young Min. Pagkaayos ng gamit ko nilagay ko yun sa kotseng gagamitin ko. Bumalik ako sa office ni daddy . Umakto akong normal na para bang walang narinig.

'Oh Minrin anak san ka pupunta at bihis na bihis ka?'-dad

'Balak ko lang po sanang magshopping kasi nagamit ko ng lahat yung mga dati kong pinamili.'

'Ah ganun ba? Oh sige sasabihin ko na lang sa mga bodyguards na samahan ka nila'

'Wag na dad baka maiinip lang sila sa akin kakaintay . Alam mo naman matagal akong magshopping'

'Oh sige sige. Anong oras na ba??? 11am na pala, mga 5pm dapat nandito ka na. Understand?'

'Yes dad' malambing na sabi ko...

Pagkalabas ko dali dali akong nagtungo sa kotse at pinaandar ito. Dumaretso muna akong mall dahil alam kong may nasunod parin sakin. Kaya kailangan ko silang matakasan. Pagbaba ko ng mall dala dala ko na ung mga gamit ko kasi hindi ko na gagamitin ung sasakyan para hindi nila ako masundan. Pumunta muna ako sa ATM machine para kunin lahat ng pera ko sa bangko kasi hindi ko mawiwithdraw yun pagnasa ibang lugar ako dahil madedetect nila kung nasang lugar ako. Pagkatapos nun bumili ako ng bagong cellphone at yung kay Unnie Young Min lang muna yung sinave ko. Nagpalit ako ng damit, shades,somblero at bagong maleta. At nagtungo ako sa pinakamalapit na salon para magpabago ng haircolor at pinagawa ko itong all black. Nung mukhang ayos na ung disguise ko sumabay ako sa grupo ng mga kalalakihan. Nung saktong paglabas ko dali-dali akong pumara ng taxi patungong airport. Ibang ID ung pinakita ko para hindi nila ako madetect kung saang bansa. Buti na lang naisipan naming magkakaibigan na magpagawa ng ibang ID na English name na namin at hindi na korean name. Ang sabi sakin 2hrs pa raw ang next flight kaya ng intay muna ako sa loob ng coffeshop. Habang nag-iintay ako tumawag muna ako kay Unnie Young Min para ipaalam at matanong kung anong oras ang flight nila Unnie Seul Chan...

(Korean Language po kunwari)

'Hello?'

'Hello Unnie si Min Rin toh'

'Oh Dongsaeng napatawag ka?'

'Tatanong ko lang kung anong oras ang flight nila Unnie Seul Chan???'

'Ang pagkakaalam ko 11am. Bat mo naitanong???'

'Ah kasi susunod ako dyan.'

'Dongsaeng talaga??? Buti naman at magkakasama-sama tau, pero anong nangyari at susunod ka?'

'Mahabang kwento mamaya ko sayo ikkwento'

'Oh sige sige what time flight mo???'

'4pm pa'

'Ah ok. Sunduin ka na lang namin sa airport ha'

'Sige sige bye na'

'Bye'

Pagkatapos nun bumalik na ko at sakto nagpapasok na sa loob. Wala ng urungan to. Kailangan kong nagtago dahil pagnalaman nilang nandito ako katapusan ko na...

To be continued...