Ik werd wakker van mijn moeder die mijn kamer in kwam en me wakker maakte. Ze riep me voor het ontbijt. Ik murmelde wat terug en rolde me dieper op in mijn dekens. Het was weekend en ik had helemaal geen zin in ontbijt. Bovendien, het was nog geen tien uur, wie staat in weekend ook maar op voor half twaalf?
Vanmiddag zou ik met de trein naar mijn oom en tante in Amsterdam gaan, dan zou ik de trein pakken en vanaf het station nog een bus nemen. Ik zou bij mijn oom en tante blijven logeren en morgen naar de film gaan voor mijn verjaardag. Ik had mijn oom en tante best lang niet gezien, en ik verheugde me erop om ze weer te zien.
Ik keek voor de duizendste keer op mijn telefoon om te weten hoe laat het was. Ik was laat, dus eigenlijk was het best dom om steeds maar op mijn telefoon te kijken. Snel pakte ik mijn spullen en haastte ik naar buiten om mijn fiets te pakken.
Ik fietste snel naar het station. Bij het station vergat ik bijna mijn fiets op slot te zetten, wat nog meer tijd innam. Snel haastte ik me naar het juiste perron, maar toen gebeurde er iets redelijk opmerkelijks.
Ik zag hem en ik wist het meteen, hij was mijn soulmate. Ik kreeg tranen in mijn ogen van geluk. Al mijn hele leven wachtte ik op deze dag, op dit moment. 19 jaar lang moest ik wachten, en nu eindelijk.
Toen gebeurde er iets eigenaardigs, hij negeerde mij. Waarom, ik wist zeker dat hij het was. Hoewel ik alleen zijn rug zag, en zijn gezicht nog niet eens had gezien, wist ik gewoon zeker dat hij het was. Wat was hier aan de hand, waarom gebeurde er niets? Ik besloot achter hem aan te gaan.
Eigenlijk moest ik een trein halen, maar dit was voor mij toch echt iets belangrijkers. Hij liep best snel, dus begon ik me door de mensenmassa heen te duwen om sneller te zijn. Waarom was het zo druk op het station? Twee keer kreeg ik een stomp van iemand omdat ik diegene te hard duwde. Snel liep ik dan door.
Toen ik eindelijk wat dichterbij was gekomen, kwam er voor de honderdduizendste keer in mijn leven een dom Lely-moment. Ik was zo op zijn rug gefocust, dat ik letterlijk over een opstapje struikelde. Ik viel op mijn neus, en of course, ik had een bloedneus. Tot overmaat van ramp, was ik ook mijn soulmate kwijt. Waarom?
Ik zag een soort waas voor mijn gezicht en moest even herinneren wat er allemaal gebeurd was. Mijn hersenen konden alle informatie niet aan en hadden even de tijd nodig om alles te verwerken. Toen ik me weer wat beter voelde stond ik op. Ik keek in het rond of ik mijn soulmate nog zag, het antwoord was nee. Ik liep door en excuseerde mezelf tegenover elk persoon snel met een sorry. Toen wist ik wat ik moest doen, ik sloot mijn ogen, ademde diep in, en probeerde hem te traceren.
Als je je soulmate hebt gevonden kan je een aantal dingen, ten eerste kan je hem of haar traceren. Als je met je soulmate hebt gesproken krijg je ook een telepathisch vermogen en kan je in gedachten met je soulmate praten. Als jullie eenmaal een relatie hebben kunnen jullie voorwerpen naar elkaar toesturen. Als jij en je soulmate getrouwd zijn kan je ook naar elkaar teleporteren. Veel soulmates maken de fout om bij de eerste ontmoeting te trouwen. Vaak krijgen zij problemen met hun krachten omdat ze er nog niet aan gewend zijn en er daardoor niet goed mee om kunnen gaan.
Het kostte me veel kracht, maar het lukte mij om hem te traceren, hij stond op het punt om in de trein te stappen waar ik ook in moest. Zo snel als ik kon haastte ik me naar het perron. Ik zag de trein net stoppen, nog honderd meter. De deur ging open, nog tachtig meter. De mensen stapten uit, nog vijftig meter. De mensen stapten in, nog twintig meter. Ik zou dit gaan halen, nog tien meter. En het fluitje ging af. De deuren sloten recht voor mijn neus, had ik weer.
Nadat ik uitgezocht had wanneer de volgende trein ging, over een half uur, ging ik terug naar het perron. Ik ging op een bankje zitten, naast me zat een rokende man. De sigarettenrook die hij uitblies kwam in mijn gezicht. Ik zou het liefst weglopen, maar toen ik opstond greep hij mij vast. Hij grijnsde en ik zag rottende tanden in zijn mond. 'Waar ga jij heen meisje?' vroeg hij. 'I-i-ik k-kom er n-net achter d-dat ik op h-h-het v-verkeerde p-perron s-sta', stamelde ik. In mijn ooghoek zag ik de trein aankomen. 'Je gaat maar met mij mee,', gromde hij. Een voordeel was dat hij wel in de juiste trein zou gaan. Daar zou ik mensen om hulp kunnen roepen. Alsof hij mijn gedachten kon lezen liet hij een mes zien, en fluisterde hij in mijn oor: 'Ik dacht het dus niet.'
