"Do I need to be afraid of the badboy ?"

Hoofdstuk 47

( ik vermeld wanneer het liedje begint)
Pov.Celeste

Donker rood bloed sijpelt langs meneer Romanov zijn slaap zo naar zijn nek en maakt een vlek in de kraag van zijn witte hemd. Het geweer dat in mijn hand rust laat ik met een dof geluid op de grond vallen. Ik haal trillerig adem, draai me om en loop langs Easton heen naar buiten. Weg van de man die ik zo juist het leven heb ontnomen, weg van het beeld dat me voor eeuwig zal achtervolgen. Een wervelwind van gedachten spookt door mijn hoofd, het drukkende gevoel van daarnet vervangt zich door een leegte, een leegte die zo benauwend is dat ik naar adem snak. Met trillende handen pak ik de leuning van de trap vast  "Tijger" ik verstar maar durf niet achterom te kijken, wetende dat ik dan misschien niet meer door kan gaan dus met al mijn wilskracht loop ik door naar beneden.

Een diepe gefrustreerde zucht vult de trappenhal en daarna volgen luide voetstappen, Ik wordt langs achter in een knuffel getrokken. Als ik door heb wie het is draai ik me om en druk ik mijn gezicht tegen Brian zijn borst. Een luide snik galmt door de hal, hij drukt me nog wat strakker tegen zich aan en laat zijn kin op mijn hoofd rusten. Eenmaal ik wat gekalmeerd ben laat ik hem los en kijk ik op naar de jongens die naar beneden komen, zo als laatste ook Easton. Bezorgde bruine ogen kijken me aan, mijn vingers verstrengelen zich met de zijne en zonder nog iets te zeggen lopen we met ons alle naar de auto's toe.

( liedje mag aan)

De sfeer in het huis is somber en kil, al even kil als Easton naar mij toe is. Hij heeft me geen enkele keer aangekeken toen we in de auto zaten. Ik heb het gevoel dat hij een muur rond zijn hart aan het maken is, Hij is zich klaar aan het maken om me lost te laten en weg te gaan. Een gevoel van paniek overnam me, mijn hele lichaam voelde zwaar en de tranen stonden in mijn ogen dus ben ik zo snel mogelijk naar mijn kamer gelopen in de hoop dat niemand me zou volgen want er is niets wat ze kunnen zeggen of doen om mijn pijn te stoppen. Hij gaat weg en dat moet ik onder ogen komen, hij laat me achter en gaat zijn leven leiden zonder mij. Hij zal kindjes krijgen en oud worden met iemand anders, hij zal een vrouw vinden en binnen twintig jaar naar trouw foto's kijken waar ik niet opsta. Ik zal niet de kans krijgen om in zijn hand te knijpen als ik beval van ons kindje, ik zal nooit geloften voor hem mogen schrijven, die eerste blik die hij werpt op zijn bruid zal niet voor mij bedoelt zijn. Zijn hart zal nooit voor mij zijn maar voor iemand anders. Ik zal waarschijnlijk nooit weten wat er hierna met hem gebeurd, wat als hij een ongeval krijgt en sterft en ik moet nog een heel leven op de aarde blijven niet wetende dat hij er misschien niet meer is, dat doet pijn, zo veel pijn...

Ik ben net zoals de rest aan het inpakken om morgen vroeg terug te vertrekken naar Boston, naar huis. Als ik het dat nog wel zo kan noemen, een thuis... Zonder Easton is er geen enkele plaats om thuis te noemen. Mijn ouders zijn er bijna nooit, de enige wie er op mij wacht is Lilly en zij zal binnenkort ook iemand vinden om haar leven mee op te starten. De laatste spullen heb ik net in mijn koffer gestoken, het is nu elf uur dertig. De donkere Italiaanse lucht maakt helse geluiden en woeste bliksem schiet door de zwarte nacht maar ik weet dat Easton deze keer niet zal komen. Ik weet dat ik toch niet zal kunnen slapen dus de keuken is mijn enige optie, misschien zijn er nog wat restjes van het avond eten dat ik kan opwarmen. Met die gedachte loop ik op de tippen van mijn tenen naar de keuken zodat ik niemand wakker maak, waar ik echter niet op had gerekend was dat HIJ daar zou zitten. Zijn blik beland op mij zodra ik de keuken binnen kom dus weglopen lukt niet meer. Hij volgt me met zijn ogen als ik naar het aanrecht loop en een glas wijn inschenk voor mezelf, God weet dat ik het nodig heb. Met een zwaar hart ga ik naast hem aan tafel zitten, een comfortabele stilte valt over ons heen. Onze schouders raken elkaar bijna aan maar net niet, net zoals wij bijna iets waren maar toch net niet. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder zakken en als ik na een paar seconden zijn hoofd op het mijne voel rusten breekt er iets. Stille tranen rollen over mijn wangen

het gevoel dat dit het einde is van ons wordt als maar groter...