ချစ်ခြင်းအစ အကို့အပြုံးနွေးနွေးက.......။
ဒယ်ဆန်းမြို့၏ အထွေထွေရောဂါကုဆေးရုံအတွင်း သားဖွားမီးယပ်ဆောင်တွင် အသံပလံများ ဆူညံနေသည်။ ခိုက်ခိုက်တုန်အောင်ချမ်းသည့် ကိုရီးယား၏ ဒီဇင်ဘာဆောင်းအတွင်းကိုပင် ဆရာဝန်များ ချွေးဒီးဒီးကျအောင် အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။
ဆရာဝန်နှင်လူနာအင်အားမမျှ၍ လုပ်အားလာပေးသော ကျောင်းသားများပါမနေရ။ ဆေးတိုက်သူတိုက် ပိုးသတ်ဆေးပိုက်ဖြုတ်သူဖြုတ်နှင့် ကြုံရာတာဝန် တတ်နိုင်သလောက်ထမ်းဆောင်နေကြသည်။ တစ်ကယ့်လုပ်ငန်းခွင်ရောက်နေသလိုမို့ ပျော်နေရသည်ကလည်းတစ်ကြောင်း။
"Sorryပါ ကလေးတို့ရယ် ဆေးရုံက ဒီနေ့မှ လူအရမ်းများနေတယ် အရင်ကဒီလောက်မများပါဘူး မနားရတာတစ်ခုပဲ ဟား ဟား "
ပျော်ပျော်နေတတ်သော ဆရာဝန်ကြီးက ဘေးခုတင်မှ လူနာတစ်ယောက်ကို သွေးပေါင်ချိန်ရင်း စနောက်သည်။ ပေါ်လာတဲ့ ပါးချိုင့်လှလှကြီးတွေက ဆရာဝန်ဆိုသော အရှိန်အဝါထက် သူငယ်ချင်းပမာ ပိုမိုရင်းနှီးချင်စရာ။ မအားသည့်ကြားမှပင် ကျောင်းသားများ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ရီမောဖြစ်ကြသည်။
မြို့ပြနှင့် အလှမ်းဝေးသောကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်နယ်မြို့လေးများ၏ အဓိကအားကိုးရာမှာ ဤဆေးရုံသာ။ထို့ကြောင့်လည်း လုပ်အားပေးရန် ဒီဆေးရုံကို အဓိက ထောက်ခံခဲ့ခြင်းပင်။ မြန်မာလူမျိုးဖြစ်သည့်အပြင် RKမဟုတ်သော ကိုယ့်လိုလူတစ်ယောက်က မည်မျှကြီးသည့် scholarရသည့်တိုင် တိုင်းတစ်ပါးနိုင်ငံရပ်ခြားတွင်တော့ အခက်အခဲကြုံတွေ့ရစမြဲ။ သင်ယူနိုင်စွမ်းနှင့် ကြိုးစားမှုတို့ကြောင့်သာ စံပြကျောင်းသားဘွဲ့ကို ရယူနိုင်ခဲ့ခြင်း။ ကိုယ့်ထောက်ခံချက်က အလကားမှမဟုတ်တာ။
"Doctor ခွဲခန်းတစ်ချက်လောက် အရေးပေါ်ကလေးကအချင်းပတ်ပြီးမမွေးနိုင်ဖြစ်နေတယ် လမစေ့တဲ့အပြင် မိခင်ပါနှလုံးရောဂါရှိနေတယ် Doctor"
