VODKA à la PêCHE -jikook-

{2}

Beğenmeniz dileği ile♡

'
'
'
'
Statü.

Neydi bu kelimeyi bu kadar anlamlı yapan? Sadece bir kelime, nasıl oluyordu da tüm toplumların temel taşı olabiliyordu; nasıl oluyordu da daha erişkinliğe ermemiş bir çocuğun yolunu çizebiliyordu?

Kimliğini kazandığından bu yana sürekli sorguluyordu. Sürü hıyerarşisi çok eskide kalmış olmasına, omegalar ve betalar modern kanunda eğitim, seçme seçilme gibi bazı haklar elde etmiş olmasına rağmen halk arasında formunu koruyan, kanunun bile değiştiremediği katı kurallar vardı. Herkesin uyması gereken katı kurallar.

Alfalar güçlü olmalıydı mesela. Emretmeli, üstünlük kurmalı, yönetmeliydi. Omegalar boyun eğmeliydi. Mühürlenmeli, hamile kalmalı, eşi onu görmezden gelse bile sadık kalmalı, tatmin edici güzellikte olmalıydı. Betalar dengeyi sağlamalıydı. Sadece diğer bir betayı eş olarak seçmeye izinleri vardı. Alfalar veya omegalarla mühürlenmeyi hayal bile etmemelilerdi.

Neydi bu? Yaşamak mı, savaşmak mı? Eğer yaşamaksa... Cidden yaşamak bunun neresindeydi? Peki ya savaşmaksa kimdi düşman? İnsanları cinsiyetçi kalıpların içine sokmak, kabına uygun olmasa bile yamamak, farklılıkların üstünü örtmek... Savaşın bile bir sonu vardı. Ama bu daha beter bir şeydi. İnsanların kendi kendini kapattığı karanlık bir zindandı. Ellerini kelepçeleyip kendilerini o zindana atmışlar ve anahtarı bile isteye kaybetmişlerdi. Bunun bir sonu, bir çıkışı yoktu artık.

Ama bu karanlıkta bile ufacık bir aydınlık vardı. Dünyanın içinde dünya kuranlar vardı. Tabuları kendi benliğinde yıkan, hayatını dilediği gibi yaşayanlar vardı hâlâ. Jungkook da kendi küçük dünyasında bunun savaşını veriyordu. Farklıydı ve bunu istiyordu da. Topluma karışamıyordu, kabullenilmiyordu. Ama kimin umurundaydı ki? O kendisini bulmuştu ve bu ona fazlasıyla yetiyordu.

Araba seslerinin, çocuk bağırışlarının yankılandığı, kalabalık insan gruplarının oradan oraya sürüklendiği caddede nefes nefese etrafa bakınıyordu. Gözleri etrafı hızla tarıyor neye benzediğini bilmediği birini kokusundan bulmaya çalışıyordu. Kütüphaneden ne kadar uzaklaşmıştı, takip etmeye başlayalı ne kadar olmuştu bilmiyordu. Oradan oraya koşturup durmuştu ama bir sonuca ulaşabildiği yoktu. Bu kadar insanın içinde ulaşabilmesi mümkün de değildi zaten. Ayağını sinirle yere vurdu. Çok yakınındaydı ama aynı zamanda değildi de.

Başının döndüğünü hissetti. Dikkat dağınıklığıyla dengesini sağlayamadı ve yola doğru dikkatsizce adımladı. Aniden uzun bir korna sesi duyuldu. Neredeyse hızla gelen otobüsün altında kalıyordu. Kolunu sertçe tutup onu geri çeken güçlü eller olmasaydı.

Sonunda gözlerinin odağı Namjoon'u seçebildiğinde hâlâ kolunda duran ellere biraz daha yaslandı. O sırada Namjoon avazı çıktığı kadar bağırmakla meşguldü.

"Aptal mısın sen? Ne yaptığını zannediyorsun? Bir şey demiyeyim, üzerine gitmeyeyim diyorum ama bu son nokta artık. Şu haline bak. İki dakika önceki halinle şimdiki arasındaki fark..." aniden durdu ve Jungkook'un gözlerinin içine baktı bir şeyleri görmek istiyormuş gibi. Suçluluk duygusu içinde cayır cayır yanarken görmesinden korkup kaçırdı gözlerini Jungkook. Omuzlarını sıkı sıkıya kavrayan büyük alfa onu kendisine bakmaya zorladı. Sonunda gözleri buluştuğunda "Tamam. Hepimiz bazen zor zamanlar geçiriyoruz değil mi? Kendimi çok zor tutuyorum ama zorlamayacağım. Sadece bunu yapma. Yola adımladığın o an yetişemeyeceğim diye nasıl korktum biliyor musun?" dedi hızlı hızlı.

Anlayışına müteşekkir hissederken gözleri dolu dolu "Özür dilerim hyung." diye mırıldandı küçük olan. "Garip davrandığımı biliyorum. Düzelteceğim." Dudaklarını birbirine bastırarak başını salladı. O sırada ellerinde ikişer çanta taşıyan Hoseok ve Taehyung arkalarında belirmişti. Onlar da koşmuş gibi nefes nefeseydiler. Hoseok elindeki çantayı bir hışım Namjoon'un eline tutuşturdu ve Jungkook'un yakasına yapıştı "Bir daha yapma bunu duydun mu beni? Yoksa otobüse gerek kalmaz ben öldürürüm seni." Sonra aynı hiddetle boynuna sarıldı. Bu sırada Taehyung da omzunu patpatlıyordu.