From nerd to popular •Dutch• {voltooid} (herschreven)

Hoofdstuk 33

Ennnn ik heb weer inspiratie, maar eigenlijk geen tijd, maar ik schrijf en plaats toch dit hoofdstuk🙈😂
————————————————————————

P.O.V. Emelie
"Ik praat er niet graag over, omdat de mensen op mijn school er slecht op reageerden en ik wil nooit opscheppen, maar ik ben vorig jaar wereldkampioen kickboksen geworden" zeg ik, als we allemaal met een glas cola op de bank zitten.

"Oh, dat is gaaf!" Zegt Fernando enthousiast. Ik moet lachen door zijn reactie. "Vind ik ook" zeg ik. "Dusss, je bent beroemd" concludeert Axel. "Klopt, maar het zijn natuurlijk maar een klein aantal mensen die het kijken, dus ik ben niet wereldberoemd" zeg ik. "Mijn vader kijkt het altijd, dus ik denk dat hij jou wel kent. Ik kijk het nooit, want het ziet er te pijnlijk uit" zegt Dave grinnikend. "Dat is het vaak ook, maar ik vind het te leuk om te doen"

————

Rond 21:00u gaan Liam en ik richting huis. "Ik vond het heel gezellig" zeg ik glimlachend. "Wij ook. Als je nog een keer mee wilt komen, ben je welkom" "Thanks guys" Ik geef ze alle vier nog een knuffel en dan stappen Liam en ik allebei op zijn fiets. "Doei!" Roep ik nog, voordat we de hoek om gaan.

Als we bij Liams huis zijn, stappen we allebei van de fiets af. "Zal ik je helpen met het inpakken van je tas? Je moet natuurlijk al bijna weg" "Ja graag" zeg ik. We lopen naar binnen en we begroeten Susan. "Was het leuk?" Vraagt ze. "Ja, het zijn aardige jongens" zeg ik glimlachend.

In mijn tijdelijke slaapkamer pak ik de tas die ik mee heb en stop daar alle spullen in. Liam is mijn kleding aan het pakken die Susan voor me had gewassen. Al snel is hij terug en geeft hij het aan mij. "Thanks"

"Als het vakantie is, moet je echt een keer een weekje blijven." Zegt Liam. "Dat lijkt me heel gezellig!" Zeg ik enthousiast.

Als alles ingepakt is, lopen we allebei naar beneden. Susan staat al klaar met haar jas en schoenen aan. "Zijn jullie klaar?" Vraagt ze. Ik knik en trek ook mijn schoenen en jas weer aan.

We gaan alle drie in de auto zitten en dan rijden we naar mijn huis toe. Onderweg zijn we aan het kletsen over van alles en nog wat en al snel rijden we mijn straat in. Susan parkeert de auto en dan stappen we uit.

Ik geef Susan en Liam allebei een knuffel en bedank ze voor het gezellige weekend. "Ik vond het heel leuk dat je kwam" zegt Susan terug. Liam en Susan stappen weer in de auto en ik loop naar de voordeur toe. Ik zwaai nog even naar Susan en Liam en open dan de voordeur.

"Ik ben thuis!" Roep ik door het huis. "Hoe was het?" Vraagt mijn moeder, die de gang in komt lopen met een glimlach. "Heel gezellig" zeg ik. "Er wacht iemand op je in je kamer" zegt mijn moeder met een knipoog. Ik kijk haar raar en loop naar boven toe.

Ik open de deur van mijn kamer en zie Thomas op mijn bed liggen met zijn ogen gesloten. "Hey" zeg ik glimlachend. Hij opent zijn ogen en als hij mij ziet, zie ik tranen in zijn ogen ontstaan. "Ik heb tegen je ouders gezegd dat ik je wilde verrassen, maar ik kon het thuis allemaal niet aan" zegt hij, terwijl hij rechtop gaat zitten.

Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Hij trekt me dicht tegen hem aan, waardoor ik nu op zijn schoot zit. Hij barst in tranen uit en ik laat hem.

"Ik kan het niet meer aan Em" snikt Thomas in mijn schouder. "Het komt allemaal goed. Kalmeer eerst een beetje" fluister ik terug.

Langzamerhand wordt hij rustig en ik trek me terug uit de knuffel om hem aan te kijken. Ik leg mijn handen op zijn wangen en veeg met mijn duimen zijn tranen weg. Hij ziet er enorm vermoeid uit. "Waar is Klara?" Vraag ik. "Bij een vriendinnetje" Ik knik. "Ga maar slapen" "Blijf alsjeblieft bij me" smeekt hij bijna. "Ik ga niet weg" fluister ik. Ik geef hem een kus en dan gaan wel allebei in mijn bed liggen.

Thomas trekt me dicht tegen hem aan en ik leg mijn hoofd op zijn borst neer. Ik maak mijn vinger allemaal figuurtjes op zijn buik en daar schijnt hij door te kalmeren, want al snel voel ik zijn grip rond mij verslappen en slaapt hij.

Ik blijf nog een tijdje liggen en dan stap ik voorzichtig uit mijn bed om naar beneden te gaan. Ik loop de woonkamer in, waar mijn ouders en broer zitten.

"Ik hoorde iemand huilen, gaat het wel goed?" Vraagt mijn moeder bezorgd. Ik zucht en schud mijn hoofd. Ik ga op de bank zitten en kijk mijn ouders aan. "De moeder van Thomas is 2 jaar geleden overleden en zijn vader heeft hem en zijn zusje van 4 jaar verlaten. Hij wilde haar niet kwijt door haar in een pleeggezin te plaatsen, dus woont hij nu samen met haar in een klein huisje. Hij heeft zijn vader vrijdag weer gezien en is nu helemaal van slag" leg ik uit. "Oh jeetje, wat erg! Hoe kan je je kinderen zomaar achterlaten?" Zegt mijn moeder geschrokken.

"Ik wilde eigenlijk vragen of hij en zijn zusje tijdelijk hier kunnen blijven" zeg ik. "Natuurlijk" zegt mijn vader. "Zolang als ze willen" zegt mijn moeder erachteraan. Ik krijg een lach op mijn gezicht en geef mijn ouders allebei een knuffel. "Waar is hij nu?" Vraagt mijn moeder. "Aan het slapen. Hij is echt gesloopt. Hij werkt bijna elke dag om rond te komen en dan heeft hij ook nog de zorg over zijn zusje. Hij zou ergens gaan instorten en dat is nu" "Gelukkig heeft hij jou nu" zegt mijn broer, die een arm om mij heen slaat. Ik kijk hem glimlachend aan.

"Ik ga maar eens slapen. Morgen weer school" "Ik denk dat het beter is als Thomas en jij morgen even hier blijven, om alles te regelen" zegt mijn moeder. Ik kijk haar ongelovig aan. "Echt?" "Ja, hij heeft het al zwaar genoeg en een dagje school missen kunnen jullie denk ik wel hebben" "Dankjewel!" Zeg ik, terwijl ik haar weer een knuffel geef.

"Tot morgen dan" "Tot morgen lieverd. Slaap lekker" "Jullie ook"