Sylvian High: School for Underground Society ✔

Chapter 21

Chapter 21: Dodgeball

Ilang segundo lamang akong nakatayo habang siya naman ay nakahiga na sa mahabang couch at may panyong nakatakip sa mukha niya. Inialis niya ito at tumingin sa akin.

"Hey, are deaf? I said play me some song" aniya.

I irritatedly looked at him. "And why would I do that?" Ang hangin niya ata kung inaakala niyang tutugtugan ko siya.

Ibinalik niya ang panyo sa mukha at muling sinilig ang ulo. Ang isang braso niya ay ginawa niyang unan habang ang isa naman ay nakapatong lang sa tiyan niya.

Ilang minuto akong di nagsalita. Maya maya ay naglakad ako sa isang pianong natatabunan nang puting tela. Tinaggal ko ito sa pagkakapatong at bumungad sa akin ang isang napakagandang piano. Medyo napa-ubo pa ako dahil sa alikabok na nagsiliparan dahil sa pagtanggal ko ng tela.

Naupo ako at dahan dahang hinaplos ang bawat key ng piano. How many months has it's been since I last played a piano? I can't remember.

Huminga muna ako bago nagsimulang mag-piano. I played one of Yiruma's masterpiece called Love Me.

Habang nagpa-piano ay napapatingin naman ako sa may bintana kung saan kitang kita ang bughaw na kalangitan. May mga ibong nagsisiliparan habang ang masimoy na hangin naman ay aking nadadama dahil sa nakabukas na bintana.

Sometimes, I wonder what am I now if I have a normal life? Yung buhay na walang kapahamakan. Yung buhay na di ka malapit sa kamatayan. Kasi ako, every day, every time, I'm playing with death. How does it feels like to live a normal life?

Halos limang minuto na ang lumipas nang natapos ako sa pagpa-piano. Tinignan ko si Gray na ganon pa rin ang pwesto. Tulog na ata siya.

Tumayo na ako at dahan dahang naglakad papalabas ng music room. Dahan dahan kong pinihit ang doorknob at kaagad na lumabas ng kwarto.

I sighed. Naglakad na ako papalayo ng Music Room at iniwan si Gray doon. Why would he bother waiting for me in the cafeteria kung tutugtugan ko lang pala siya? Can't he just sleep like he normally do? He's weird sometimes. Parehas lang sila ni Shaun.

Nang makalabas sa building ay pumanhik naman ako sa gitnang building kung nasaan ang Student Council Meeting room. Pagkapasok ko doon ay naabutan ko si Shaun na nakatayo at malamig na nakatingin lamang sa bintana.

Nang makapasok ako ay di man lang niya ako tinapunan ng tingin.

"I didn't know that getting a drink would take 30 minutes" he said sarcastically.

Napalunok naman ako. Humarap siya sa akin sandali at malamig na umupo sa upuan. Tinignan niya ang kamay ko.

"So where's your drink?" tanong niya.

Napatingin naman ako sa kamay ko. Damn, oo nga pala. Magsasalita na sana ako nang nauna siya.

"You could've said to me that you're going to Gray. You don't need to lie. It makes me sick" seryoso niya salita habang di ako tinatapunan ng tingin.

Sumagot ako. "It's not like that. I'm actually going to buy drinks but---" bago pa man ako makasalita ay pinutol na niya ako.

"So where did you to go? Hmm?" he said ignoring what I said.

Huminga ako nang malalim. I'm wondering how did he knew that but remembering that he was looking outside earlier, I bet he saw us.

Damn, what's with this feeling? It feels like I'm cheating to Shaun although we're not even together. Why am I nervous?

"As I said, it's not like that. He just suddenly grabbed me and pulled me to the Music Room and requested me to play him a song" I honestly said. Teka, ba't ba ako nagsasabi ng totoo? I could lie to him but damn why can't I?