Zawgi
ရံုးေရာက္ေတာ့အားလံုးျပန္႔က်ဲေနေသာခံုေတြေကာစာ
ရြက္စာတမ္းေတြေၾကာင့္ဂိတ္ေစာင့္ေတြေမးၾကည့္ေတာ့
ညကေစာႏွင္းတိုက္ခိုက္ခံရသည္တဲ့ေလ။တစ္ေယာက္
ၿပီးတစ္ေယာက္ဆီေရာက္႐ွိလာေသာအႏာၱရာယ္ေၾကာင့္
စားပြဲေပၚကလက္က်န္နာမည္ကပ္ျပားေလးကို႐ိုက္
လိုက္မိေလသည္။
ဒုန္း..ဒုန္း
"အားးးးး "
"ဘိုရာဘာျဖစ္တာလည္းဘာျဖစ္လို႔လဲအဆင္ေျပလား
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ငါ့ကိုေျပာပါဦး"
နန္းရည္ကေရာက္လာကာသူမကိုေမးေနေသာ္ျငား
စိတ္႐ႈတ္ေထြးမႈေတြကေလ်ာ့က်မသြားေျခ။ဘာ့ေၾကာင့္
သူတို႔မွလဲ ဘာေၾကာင့္သူတို႔မွလဲ သူတို႔ပဲေရြးျဖစ္
ေနရသလဲတကယ္မသိေတာ့ေပ။ေဒါသထြက္ေနေသာ္
ျငားသူမကိုယ္တိုင္ကေကာဘာလုပ္ရမွန္းမသိပါေျခ။
"ေစာႏွင္းညကသတိလစ္သြားတယ္တဲ့တိုက္ခိုက္ခံရလို႔
ညတြင္းျခင္းဆိုလ္းေဆးရံုႀကီးကိုပို႔လိုက္ရတယ္တဲ့
ငါတို႔ညကဘာလုပ္ေနခဲ့တာလည္း ကိုယ့္အိပ္ယာေလး
ထဲဇိမ္က်က်အိပ္ေနခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား"
စိတ္႐ႈတ္ေထြးေနသည့္အျပင္ဆံပင္ေတြကိုဆြဲကိုင္ကာ
တမံသလင္းကိုထိလုနီးပါထိုင္ေနေသာဘိုရာကိုၾကည့္
ကာသူမဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ေျခ။ပခံုးကိုပဲညစ္ကာ
အားတင္းထားလို႔ဆက္ေျပာရမလားဒါမွမဟုတ္
ကိုယ္ကိုကိုသာနန္းရည္ေရနင့္ဆီလည္းမၾကာခင္ေရာက္
လာမွာဆိုၿပီးအသင့္ျပင္ထားရမလားသူမလည္းမသိေျခ။
"မနက္ကလည္းKဆိုၿပီးဂုတ္မွာtatooနဲ႔အေလာင္းကို
ၿမိဳ႕ျပင္ကစက္ရံုေဟာင္းမွာေတြ႔ခဲ့တယ္တဲ့၇နာရီဝန္းက်င္
ေလာက္ကတဲ့"
စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြကိုမႈတ္ထုပ္ရင္းဘာလုပ္ရမွန္းသူမ
တကယ္မသိေျခ။နန္းရည္ေျပာေသာအမႈကိုပဲဆက္လိုက္
ရမလားကိုယ့္အဖြဲ႔ကလူေတြကိုပဲလိုက္လံၿပီးေစာင့္ေ႐ွာက္ရမလားတကယ္မသိပါေျခ။အခုဆိုသူမတို႔အဖြဲ႔ေဆးရံု
ေရာက္ထာ၃ေယာက္ေတာင္႐ွိေနၿပီေလ။ခုဏကအမႈကို
သြားၾကည့္ရင္လည္းဘာမွမထူးျခားတဲ့လူေသေကာင္ကို
သာျမင္ရမည္မို႔ဘာေတြဆက္လုပ္ရမွန္းသူမတကယ္မသိ
ပါ။
