KORUMA | bxb

Bir Paçavra Gibi

19.10.2020

***

Ağaca yaslanmış olan Cihangir'in kucağında oturmuş öpüşmeye devam ediyordum. Elleri vücudumda gezinirken kendimi daha çok bastırıyordum. Bir süre öpüşüp dudaklarını ayırıp yüzüme baktı. Ellerini giymiş olduğum tişörtün eteklerine getirince ne yapmak istediği anladım. Ucundan çektiği tişörtü kafamı kapatacağı yere kadar çıkardım. Telefonun çalması ile telaşla bıraktı beni.

''Alo! Doğan abi... Doruk, Doruk... burada abi. Yanımda.'' Cihangir konuşurken bir yandan onu dinliyor bir yandan tişörtü çıkarmaya çalışıyordum.

''Tamam abi getiriyorum.'' Dedi.

''Cohongor! nofos olomoyorommm...'' Sonunda beni hatırladığı için tişörtü üzerimden çıkardı.

''Ohh bee... Nefes alamadım bir an. Neyse hadi devam edelim.'' Dudaklarına uzanmam ile durdurdu beni.

''Doruk duymadın galiba? Doğan abi aradı seni sordu.''

''Sen ne dedin?''

''Yanımda dedim. Getir onu dedi. Tekrar kaybolmanı istemiyor.''

''Hay şom ağzımı... Of ya kapasana telefonunu!''

''Saçmalama Doruk. Hadi kalk üstümden.'' Beni kenara alıp tişörtümü aldı. Üstüme tekrar geçirip, ayağa kalktı.

''Of ya of!'' Üstümü düzeltip takip ettim. Bana bir bakış atıp elimden tuttu. Önden önden sürükledi beni. Kalbim hızlı hızlı atarken gülümsedim.

Eve yaklaştığımızda elimi bırakmak zorunda kaldı. Karşıdan abim geliyordu. Endişeyle bana baktı.

''Doruk korkuttun beni. Telefonu da açmıyorsun.''

''Yanıma almadım abi.''

''Neyse iyisin ya önemi yok. Hadi birazdan yemek yiyeceğiz. Üstün başın toprak olmuş git bir duş al.''

''Tamam abicim'' dedim ve eve doğru yürüdüm. Cihangir hala abimle konuşuyordu. Odaya gidip duş aldım ve güzel kıyafetler giydim. Ee ne de olsa Cihangir ile ilk sevgili olduğumuz akşam yemeğini yiyecektim. Tabi, her zaman katılmıyordu bize ama bugün onu ikna edecektim.

Yemeğe indiğimde ablam ve arkadaşları masadaydı.

''Abimler nerede?''

''Çalışma odasında.'' dedi ablam.

''Gidip bakayım.'' dedim ve içeriye girdim. Amacım Cihangir'i görmekti. Çalışma odasına çıkacağım esnada abimin mutfaktan gelen sesini duydum. Eğer şanslıysam Cihangir'i çalışma odasında tek yakalayabilirim. Çalışma odasına girdiğimde Cihangir'i tek gördüm. Sırıtarak arkasına geçtim. Elindeki kağıtlara odaklamış inceliyordu. Adım seslerim geliyordu ama dönüp bakmadı.

''Abi bu evraklarda eksiklik var. Diğerlerini isteyelim avukattan'' dedi. Beni abim sanıyordu. Arkasına geçip ensesine nefesimi üfledim. Ensesindeki tüyler ürperdi. Bir öpücük kondurunca anında bana döndü:

''Ne oluyor lan!'' Bana baktığında kısa süreli bir rahatlama yaşadı. Ancak, sonrasında kaşlarını çatıp kapıya bir bakış attı.

''Doruk ne yapıyorsun? Biri gelecek şimdi.''

''Gelmez yiğidim abim mutfakta telefonla konuşuyor.''

''Hadi Doruk aşağı git. Doğan abi gelecek şimdi.'' Cevap vermemi beklemeden masadaki kağıtları toplamaya başladı. Kısaca inceledim onu. Gri eşofmanı ve beyaz tişört üzerine siyah hırkası ile şaheser gibiydi. Eşofmandan belli olan kalçasına bakıp yutkundum. Of be! analar neler doğuruyor. Kesin seme benim.