Yarın 18 yaşına giriyorum. Ama ben kendimi 3 yaşındaki çoçuktan farksız hissediyorum. 3 yaşındaki çocuk annesi ve babasının elini tutmadan yürüyemez, dengesini sağlayamaz onlar elini bıraktığında düşerler. Sanki annem ve babam benim elimi tutmasa düşecek gibi oluyorum. Ya da düşüyorum. Evet bazen düşüyorum ama onlar beni ne kadar çok yara alırsam alayım, ne kadar canım yanarsa yansın düştüğüm yerden kaldırıp beni tekrar hayata bağlıyorlar. Şöyle düşünün bitkisel hayattasınız tam fişiniz çekilecek artık sondasınız yani ama tekrar gözlerini açıyorsun. O kadar imkansız o kadar mucize gibi birşey. Benim canım yanıyor ama bakıyorum onların benden daha çok canı yanıyor. Ailenin böyle birşey olması gerekiyor galiba birinin canının yandığında hepsinin canının yanması gibi mesela..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENİM HAYATIM BENİM YAŞANTIM..
Non-Fictionkendi hayatım ile anlatamadıgım yazmak istediğim olaylar..
