Crazy Little Things

အပိုင္း ၁

ျပတင္းတံခါး၏ ခန္းဆီးစကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ က်ေရာက္လာတဲ့ ေန႔လည္ ေနရဲ႕ ပူျပင္းတဲ့ ေနေရာင္ျခည္အခ်ိဳ႕က သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ က်ေရာက္လို႔လာတာမို႔ မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကို တြန္႔ခ်ိဳးပစ္လိုက္သည္။ က်င့္သားရေနတဲ့ လက္ေတြက အိပ္ယာေဘးက ေနရာလြတ္ကို ပြတ္သပ္လ်က္။ တကယ္က ေယာင္ရမ္းကာ ႐ွာေဖြတယ္ဆိုလ်ွင္ ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္။ အဆံုးမွာေတာ့ နံေဘးက ေခါင္းအံုးကို ဆြဲယူကာ ရင္ခြင္ထဲ ပိုက္ရင္း တစ္ဘက္သို႔လွည့္ကာ ဆက္အိပ္ေနလိုက္သည္။

ဒီကေန႔က အလုပ္ပိတ္ရက္မလား။
လာႏိႈးမယ့္ သူကလည္း မ႐ွိဘူးဆိုေတာ့ကာ...။

အိပ္ေရး ဝလြန္းလို႔ ဆက္ျပီး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ေပြ႔ပိုက္ထားတဲ့ ေခါင္အံုးဆီက တစ္ေယာက္ေသာသူရဲ႕ စြဲက်န္ရစ္ေနတဲ့ ရနံ႔ကို ႐ွဴရိွဳက္ရင္း ဇိမ္ယူေနလိုက္သည္။

အေတြးမ်ားကေတာ့ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စနဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာေပါ့...။

လူအမ်ား ေျပာၾကတာကေတာ့ လူပိုရင္သာ မသိသာတာ ေလ်ာ့သြားရင္ သိသာတယ္ဆိုဘဲ။
လူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္နံေဘးမွာ ႐ွိခဲ့စဥ္က မသိသာဘဲ မ႐ွိေတာ့မွ အဲ့လူရဲ႕ တန္ဖိုးနဲ႔ ထိုလူမ႐ွိျခင္းအတြက္ လစ္ဟာမႈေတြကို သိလာခဲ့ရတယ္ဆိုတာ..။

မွန္သလိုလိုပါဘဲ..။
စစခ်င္း ၂ရက္ေလာက္ကေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ရေနတဲ့အတိုင္းဘဲ ၃ရက္ေျမာက္ေန႔မွာေတာ့ အေတာ္ေလးကို သိသာလာေတာ့တာ။

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာ ျပန္ျပီး ဆန္းစစ္ၾကည့္တဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ အတိအက်မမွန္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ ဆည္းလည္းခတ္သံလို ရယ္သံလြင္လြင္ေလးရယ္ တီတီတာတာ စကားခ်ိဳခ်ိဳေလးရယ္ ခပ္စြာစြာဆူေငါက္သံေလးရယ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ သိပ္လွတဲ့ ေကာင္ေလးကို လိုခ်င္လို႔ လိုအပ္လို႔
အနားမွာ သိမ္းယူထားတာဆိုေတာ့ကာ...
ေဝးကြာေနတဲ့အခါ ပိုၿပီးေတာ့လိုအပ္တယ္။
ပိုၿပီးေတာ့ လြမ္းတယ္...။

~~~~~~~~~~~~~~

ဘယ္ေလာက္ဘဲ အပ်င္းက်ခ်င္ေနပါေစ ခနၶာကိုယ္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုလာတဲ့ ဆာေလာင္မႈေၾကာင့္ မထခ်င္လည္း ထရပါေတာ့တယ္။ အေထြအထူး သြားလာစရာမ႐ွိတာမို႔ သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ညက လက္စမသတ္ခဲ့ရတဲ့ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကေလးကို ယူကာ ဧည့္ခန္းထဲ ေျခ ခ်လိုက္သည္။ ထမင္းမစားခ်င္တာမို႔ ပဲေခါက္ဆြဲရယ္ ဖက္ထုပ္ရယ္မွာကာ ေစာင့္ေနတုန္း ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးကို ဟိုလွန္ ဒီေလာ ၾကည့္ကာမွ မေရး ျဖစ္တာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနပါေရာ့လား။ ျပန္ေရးရင္ ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားရင္းက ငယ္ငယ္က ေရးခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္ဖတ္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့သည္။