Her Şeye Rağmen

#8-Hiç Bitmeyen Acı

Herkese merhaba okuyucularım.

Yeni bölümle karşınızdayım.

Okuyanlardan yorum ve voteleri bekliyorum..

Sevgiler...

      * * * * * * * * 

Emir'den

2 gün geçmişti.Koskoca 2 gün.Ama ben ne yaptıysam sonuç değişmedi.Feriha'ya ulaşamadım.Fiziksel olarak buradaydı.Bu evdeydi.Ama yatak odasından dışarıya çıkmamıştı.Zorunda olmadıkça asla konuşmuyordu.Genellikle uyuyordu.Ya da uyuduğunu düşünmemi sağlıyordu.Çok az,ilaç içecek kadar bir şeyler yiyordu.Kozasını örmüştü.Kendini dış dünyaya kapatmış bir kelebek gibiydi.Ve kimsenin kozasına gelmesini istemiyordu.O canlı,hayat dolu kadın gitmiş yerine solmuş,ağlamaktan gözleri şişmiş başka bi kadın gelmişti sanki.Kaza onu çok değiştirmişti.Onu anlıyordum.Yaşadığı kolayca kaldırılabilecek bir şey değildi.

Bu yaşananlar benim içinde kolay değildi.Bende çok üzülmüştüm.Ve hissettiğim acı beni bırakmıyordu.Ama güçlü kalmak zorundaydım.Feriha için,sevdiğim kadın için güçlü kalmak zorundaydım.O bağıra bağıra dipteyim diyordu.Onu o dipten kurtaran kişi ben olacaktım.Yine elinden tutacaktım ve birlikte güçlenerek o dipten çıkacaktık.Pes etmeyecektim.

Hastaneden çıktığımızdan beri Hatice hala ara sıra gelip Feriha'yı yokluyordu.Ama Feriha o zamanlarda bile aynıydı.Konuşmuyordu.Sadece yatıyordu.O odadan zorunda kalmadıkça çıkmıyordu.Bütün dünyası orası olmuştu sanki.O gün Feriha odada beşiği görüp krize girdikten sonra halanın dediğini yaptım ve o gece Feriha uyurken beşiği odadan çıkardım.Koray sabah gelip sessizce,getirdiği gibi götürdü.Geldiği gibi gitmişti.Onu bu eve getirdiğimiz gün gözümde canlanmıştı.Şimdi ise getirdiğimiz gibi göndermiştik.Beşik gittikten sonra odada büyük bir boşluk oluşmuştu sanki.Ya da gözüm çok alışmıştı,bana öyle geliyordu.Ama bir kaç kez Feriha'yı o yöne bakarken yakaladım.Kafasındaki düşüncelerle hatta belki de hayallerle boğuşuyordu.Uzun uzun ve kıpırdamadan o yöne bakmaya devam ediyordu...

Hiç bir şey söylemiyordu...

Acısını içinde yaşıyordu sanki...

Dışarıya vurduğu zamanlar,ağladığı zamanlardı.Ama o anlarda bile ona teselli olmama bile izin vermiyordu.Ne yapacağımı bilmez haldeydim.Ağlamasına dayanamıyordum.Ama ona sarılmama bile müsaade etmiyordu.Bu sabahın da dün sabahtan bir farkı olmamıştı.İlaç vaktinden önce yiyecek bir şeyler hazırlamış ve yatak odasına götürmüştüm.Peşinden içmesi gereken ilaç geliyordu.

Feriha'ya ilacı ve suyu uzattıktan sonra,elimde tepsiyle mutfağa geri döndüm.Tepside değişen hiç bir şey yoktu.Yine çok az yemişti.Artık üsteleyemiyordum bile.Hiç yememesinden korkuyordum.

Tepsiyi tezgaha bırakırken cebimde titreşim hissettim.Arayan Koraydı.

Koray yokluğumda Hills'te benim yerime koşuşturuyordu.Yiğitle birlikte.Kurtarıcım olmuştu,her zaman olduğu gibi.Ve tabi her işe koşan Özgürümüz vardı.Sanki o bu günlerin hazırlığıydı.Gerçi onu işe başka düşüncelerle almıştık.Feriha'nın ilerleyen hamileliği,doğum ve sonrasında yaşanacak yoğun günleri düşünmüştük ama hayat bize başka bir yol çizmişti.Koray kapatmadan telefonu elime aldım ve açtım.

''Efendim kardeşim.''

''Nasılsın Emir?Nasılsınız?''

''Nasıl olalım.Aynı.Değişen hiç bir şey yok!''

''Emir biraz zaman kardeşim.Biraz zaman.Zaman en iyi ilaç.İnan bana en iyisi hemde.''

''Biliyorum Koray,biliyorum da.Bende ona ilaç olmak istiyorum.Ama o bana yarasını bile göstermiyor.''