Άφησε πίσω του το πελώριο στρατόπεδο και προσγειώθηκε σε ένα ύψωμα αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Ο Ντάεγκ κατέβηκε από τη ράχη του και ο Ραφαέλ επανήλθε στη φυσιολογική μορφή του. Στράφηκε να δει το τεράστιο κτίσμα του κάστρου φαινόταν καθαρά από τον λόφο, το αεράκι έφερνε τον απόηχο της αναστάτωσης που είχε προκαλέσει η φυγή του. Από εδώ και πέρα ο Ραφαέλ θα χαρακτηρίζονταν σαν ένα τέρας που έπρεπε να θανατωθεί. Η βασίλισσα Κέρσιαφ δε θα τον άφηνε ποτέ σε ησυχία αν συνέχιζε αν βρίσκετε στο βασίλειο της Φεγγαρόπετρας. Έπρεπε να εγκαταλείψει το μέρος όπου θεωρούσε ότι ήταν σπίτι του και να αναζήτηση τη θεία του, τη Φαίδρα, ελπίζοντας να βρει κάτι καλύτερο.
«Ποτέ δεν πίστευα πως θα με μισούσαν τόσο πολύ!» είπε ο Ραφαέλ και κάθισε στον βράχο δίπλα του.
«Όχι, αυτό που αντιμετώπισες δεν είναι μίσος. Είναι ο φόβος που έχει φωλιάσει στην καρδιές αυτόν των ανθρώπων. Η αντίδραση τους είναι λογική, ζούσαν πιστεύοντας πως οι δράκοι είναι τέρατα».
«Μα, δεν είναι ψέματα! Οι δράκοι είναι ικανή να καταστρέψουν τα πάντα».
«Ναι, δε θα το αρνηθώ, η μια τους φύση είναι αυτής της καταστροφής, αλλά υπάρχουν κι άλλες πλευρές τους. Ήρθα εδώ με τη διαταγή της θείας σου να σε πάνω σε εκείνη».
«Οι δράκοι που μας επιτέθηκαν ήρθαν εδώ να με αρπάξουν, γιατί;»
«Αυτοί οι δράκοι ήρθαν εδώ με διαταγή του εχθρού μας, του Οράτιου. Αυτός έμαθε πως ζούσες εδώ, έτσι έπρεπε να έρθω για να σε προστατέψω και να σε οδηγήσω με ασφάλεια στη Γη των Δράκων».
«Έχω έναν μεγάλο αδελφό που ζει με τη Φαίδρα, έτσι;»
«Ναι, ο Δημοσθένη, ήθελε να έρθει μαζί μου, αλλά δουλεύω καλύτερα μόνος».
Για πρώτη φορά παρατήρησε κάτι που δεν είχε προσέξει νωρίτερα. Ο Ντάεγκ ήταν ένα πλάσμα μοναχικό και ήσυχο βυθισμένο μέσα σε ένα παράξενο σκοτάδι μοναξιάς και θλίψης, έτσι του φάνηκε εκείνη τη στιγμή. Έπειτα, οι δυο τους συμφώνησαν να πάνε στο βασίλειο της Φεγγαρόπετρας, ώστε ο Ραφαέλ να μάζεψα τα σημαντικά αντικείμενα που βρίσκονταν στο σπίτι του και έπειτα να ταξιδέψει για την Δρακόνια να βρει τη θεία του, τη Φαίδρα. Έτσι, οι δυο τους κατευθύνθηκαν προς την πόλη της Φεγγαρόπετρας, απέφυγαν να πάρουν τον κεντρικό δρόμο και πήραν ένα ήσυχο μονοπάτι μέσα από το δάσος.
Το δάσος ήταν γεμάτο από θορύβους, ήταν νωρίς το πρωί και όλα τα ζώα είχαν ξετρύπωσε από της φωλιές τους. Για τα περισσότερα ζώα της φύσης, ξεκινούσε μια άλλη μέρα επιβίωσης, όπου το μεγάλο τρώει το μικρότερο, ένα κύκλος δίχως τέλος. Λίγο παρακάτω ένας μικρός σκαντζόχοιρος διακρίνοντας εύκολα κάτω από της αραιές φιλήσεις ενός θάμνου. Το μικρό ζώο είχε μυριστεί τα μούρα που κρέμονταν στα κλαδιά και ευχαριστημένο έτρωγε τα μούρα που είχαν πέσει στο έδαφος. Το αγκαθωτό θηλαστικό κρύφτηκε μέσα στα αγκάθια του, μόλις οι δυο περαστική πλησίασαν δίπλα από τον θάμνο.
CZYTASZ
Οι Άρχοντες των Ανέμων: Ο δωδέκατος Νάρντουεν
Fantasy«Δράκοι... Τρομερές ιστορίες έχουν γραφτεί για αυτά τα μεγαλόσωμα θηρία, κόκκινα βαμμένες από αίμα ανθρώπων. Ολόκληρα βασιλεία καταστράφηκαν και κάηκαν συθέμελα μέσα σε μια νύχτα. »Δράκοι... Χρόνια έχει κανείς να δει κατάματα έναν, ο φόβος των κατο...
