Flikken Maastricht. Lana's verhaal l

Proloog

Hee hee, zoals de meeste ondertussen al weten ben ik bezig met het herschrijven van dit verhaal. Om de twee weken post ik een nieuw deeltje. Vandaag is de proloog aan de beurt. Reacties maken me blij!! 

X 

Eva laat haar blik rusten op het grafje met het handgemaakte houten kruis, rustend op het zwarte zand. Ze zweert dat de baby die zij bij zich draagt, nooit op deze manier aan zijn einde zou komen. Ze moest het hem vertellen, hij moest het weten. De koude herfstbries sluimert over haar wangen. Het geeft haar kippenvel van haar nek tot aan haar kleine teen.

Haar partner, een charmante lange man met een volle bos grijzig haar en ogen zo grijs als een volle maan, wist dat er iets niet klopte. Hij denkt terug aan die avond in de ponti, het pension van Eva waar ze samen wonen. Toen hij aan de lange eikenhouten keukentafel dat briefje vond, die alle puzzelstukjes op zijn plaats liet vallen. De misselijkheid, vreetbuien en stemmingswisselingen waren Floris natuurlijk al eerder opgevallen maar hij had nooit kunnen bedenken dat dit de oorzaak zou zijn. Hij vraagt zich af of Eva wilde dat hij haar vastpakte, maar daar kon hij slechts naar gissen. Floris besluit om Eva de ruimte te geven en zo haar het achterste van haar tong te laten horen.

'Ik moet jou iets vertellen..' begint Eva lichtelijk nerveus. Ze kan niet achterhalen of dat het gevolg was van spanning voor het onthullen van haar geheim, of de angst voor de toekomst. Kan ze het wel aan? Kan ze zorgen voor een baby? Eva was altijd in de veronderstelling dat het ouderschap niet voor haar is weggelegd maar nu komt het wel heel erg dicht bij. Er zit een levend wezen in haar buik dat helemaal afhankelijk wordt van haar. Is ze daar klaar voor?

'Het is belangrijk dat je het weet,' met haar blik gericht op het grafje begint Eva te ratelen. 'En ik kan het ook niet meer voor me houden. Ik wilde je het al veel eerder vertellen maar ik wist zelf ook gewoon niet wat ik er mee moest.' Eva zucht een keer diep en probeert haar hartslag te verlagen. De zenuwen gieren door haar lijf, ze heeft zich nog maar zelden zo gevoeld. Resoluut draait Eva haar gezicht naar haar partner en vind zijn ogen. Die kalmeren haar een beetje.

'Ik krijg een kind.' Eva doet haar uiterste best om de gedachten van haar beste vriend te lezen. Is hij boos of teleurgesteld? Gaf hij nou maar een kik, dan weet Eva in ieder geval waar ze aan toe is maar Wolfs verroerd geen vin. Na een paar seconden roerloos te dwalen in zijn ogen zoekend naar een gedachten, knikt Wolfs instemmend. Het nieuws is voor hem geen verrassing maar blijkbaar had Eva zijn reactie niet zo verwacht.

'Dat weet ik.' Doorbrak Wolfs de stilte. 'Ik weet het al vanaf het moment dat je voor de eerste keer misselijk werd.' De verwardheid is duidelijk van Eva haar gezicht af te lezen. Eva had zichzelf voorbereid op veel reacties maar deze stond niet in haar lijstje. Waarom had hij niets gezegd?

'Het is van Peer.' Bekend Eva snel. Ze was van mening dat ze het nu maar beter allemaal kon opbiechten. Als ze er dan om wat voor reden dan ook alleen moest doen dan wilde ze dat het liefst zo snel mogelijk weten.

'Het is van jou.' Drukt Wolfs haar op haar hart.