Μία Κυριακή / Κάποιου μήνα / 2020

Μια Κυριακή/Κάποιου Μήνα/2020

Πόλη: Θεσσαλονίκη.

Αξιολόγηση ημέρας.

Την προηγουμένη, είχα φροντίσει να κοιμηθώ από νωρίς. Το ξυπνητήρι είχε τεθεί στις 7.30 π.μ, προκειμένου ο σκοπός αυτής της νέας μέρας να εξυπηρετηθεί εις το έπακρον.  Βιώνοντας τα απελπιστικά συναισθήματα ενός ατελείωτου χθες – τους πολυποίκιλους προβληματισμούς και την αβεβαιότητα – πήρα την απόφαση να αξιοποιήσω το νέο 24ωρο προς όφελος μιας αυτο-εμπνευσμένης κι άτυπης ιδέας. Το περιεχόμενό της, περιληπτικά, είχε να κάνει με την αποστασιοποιημένη κι απευαισθητοποιημένη παρατήρηση όλων των καθημερινών δρωμένων που λαμβάνουν χώρα μέσα σε μια πολυπλεύρως μαστιζόμενη χώρα, ούτος ώστε να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα γύρω απ' το γενικευμένο ποιόν των ανθρώπινων ζωών μες τα κάθε 'σήμερα'.  Για να πετύχει η δουλειά μου, ήξερα πως πρεπε να δράσω προσεκτικά και να καταγράψω τα πάντα – από τη μικρότερη λεπτομέρεια ως το τελευταίο βιωμένο συναίσθημα. Είχα φροντίσει αποβραδίς να πλέξω μια φανταστική εκδοχή του εαυτού, που ενδεχομένως να με βοηθούσε να αυξήσω την αυτοπεποίθησή μου και να αναζωπυρώσω την ελπίδα μου. Αν κάποιος βοηθιόταν, ή έστω ψυχαγωγούταν, μέσα απ' όλα αυτά, έλεγα, τότε κάτι θα είχα πετύχει. Είτε αυτό επρόκειτο για έναν ματαιόδοξο εγωκεντρισμό είτε για μια απόπειρα προσωπικής ψυχολογικής ελάφρυνσης, εγώ είχα πει στον εαυτό μου, πως για να πετύχει, έπρεπε να δράσω σαν εκείνους τους επαγγελματίες ερευνητές που περνούν τις μέρες τους μες τα εργαστήρια μελετώντας πειραματόζωα. Το επόμενο 24ωρο, λοιπόν, θα ήμουν ένας διαφορετικού είδους ντετέκτιβ, που αντί για υπόπτους κακοποιούς, θα κατέγραφα ειδήσεις, καταστάσεις, συμπεριφορές και τις ανάγκες μιας ανθρώπινης ψυχής που είχε την τύχη ή την ατυχία να ζει σ' αυτή τη χώρα. Θαρρώ πως κάπως έτσι πράττουν κι όλοι εκείνοι οι σελεμπριτάδες, όταν προσπαθούν να εναρμονιστούν με τον ρόλο ενός κινηματογραφικού χαρακτήρα.

Ξεκίνησα λοιπόν.

Το ξύπνημα ήρθε βίαια, μισή ώρα πριν το προβλεπόμενο του ρολογιού. Ο εκκωφαντικός ήχος ενός κομπρεσέρ, λίγα τετράγωνα παραδίπλα, έσχισε σαν ξιφολόγχη το γαλήνιο πέπλο του ύπνου μου κι με ανέσυρε βεβιασμένα στις ακρογιαλιές της συνειδήσεως.

Καταγραφή παρατηρήσεων – αισθημάτων, Τα πρώτα της ημέρας: Έλλειψη επιθυμίας. Μια αλλόκοτη βαρύτητα δεν άφηνε τα βλέφαρα μου να ανοίξουν, ένας αμυδρός πονοκέφαλος τύλιγε την κεφαλή μου, μια απροθυμία με έκανε να μην θέλω να απαγκιστρωθώ απ' το κρεβάτι μου, και μια κόπωση... που ερχόταν σε αντιδιαστολή με τα αναπαυτικά οφέλη που έχει ένας ύπνος.