The annoying boy// Harry Styles fanfiction

part 29

Irene's POV:

Αφου  χτυπησε  το  κουδουνι,  ολα τα  παιδια  βγηκαν  απο  τη  αιθουσα,  το  ιδιο  και  εγω. Επιτελους. Επιτελους  θα  φυγω  απο  αυτο  το  κτηριο.  Απο  το  πρωι,  εχουν  περασει  μονο μερικες  ωρες,  ομως  φαινεται  σαν  να  περασε  ενας  αιωνας. Βγηκα  απο  την  αιθουσα  και  ειδα  τον  Harry   να  με  προσπερναει  χωρις  να  μου  πει  τιποτα. Ουτε  καν  με  κοιταξε! Γιατι  το  κανει  αυτο? Του  εχω  κανει  κατι  και  με  αποφευγει? Αντιθετως,  αυτος  ηταν  που  με  πληγωσε!  Βγηκα  απο  το  κτηριο  και  ειδα  τον  Arthur  να  με  περιμενει.

"Hey! Τι  λες  να  παμε  μαζι  σπιτι,  οπως  παλια?" με  ρωτησε  χαμογελωντας  και  δεν  μπορουσα  να  του  αρνηθω. Η  αληθεια  ειναι  οτι  παλια  καθε  μερα  πηγαιναμε  και  γυρνουσαμε  μαζι  απο  το  σχολειο. Αλλα  απο  τοτε  αλλαξαν  πολλα. Παρα  πολλα. Πρωτων  εγω  και  ο  κολλητος  μου  καναμε  εναν  καινουργιο  "φιλο",  ο  οποιος  μου  ζητησε  να  γινω  το  κοριτσι  του,  με  αποτελεσμα  να  απομακρυνθω  απο  τον  Arthur. Μετα  τον  βρηκα  να  φιλαει  μια  συμμαθητρια  μου  στην  τουαλετα  ενος  παιδιου  απο  την  παρεα  του  Harry  και  χωρισαμε. Σταματησαμε  να  κανουμε  παρεα  και  ο  αδερφος  του  κολλητου  μου  ηταν  ενας  απο  τους  λιγους  που  με  στηριξαν. Ο David   "δεν ενεκρινε" αυτη  τη  φιλια  και  καταφερε  να  κανει  εμενα  και  τον  Harry να  μαλωσουμε,  αλλα  "κατα  τυχη" την  επομενη  κιολας  μερα,  βρεθηκα  στην  ιδια  αιθουσα  με  το  αγορι  που  τσακωθηκα,  να  μου  λεει  οτι  με  αγαπαει, να  κλαιμε  και  οι  δυο  με  λυγμους, αλλα  μετα  να  το  παιρνει  πισω.  Πολυ  ωραια!

"Ναι! Φυσικα!"  απαντησα  και  πηραμε  το  δρομο  για  το  σπιτι μου.  Για  μερικα  λεπτα  δεν  μιλουσε  κανενας,  αλλα  ο  Arthur   προτιησε  να  σπασει  αυτη  τη  σιωπη.  

"Irene, εισαι  σιγουρη  οτι  εισαι  καλα?" μου  ειπε  προσπαθωντας  να  με  κοιταξει  στα  ματια. 

"Ναι,  ε....εγω  απλως  ειμαι  α...αγχωμενη!"  του  απαντησα  τραυλιζοντας  γιατι  δεν  ειχα  σκεφτει  τι  θα  του  πω. Και  για  ακομη  μια  φορα  του  ειπα  ψεματα,  φυσικα! 

"Γιατι?"  απεφυγα  να  τον  κοιταξω,  επειδη  νομιζα  οτι  θα  δει  την  αληθεια  στα ματια  μου.

"Απλως  αυριο  γραφω  διαγωνισμα  Αρχαια" του  χαμογελασα ψευτικα  και  το  ιδιο  εκανε  και  αυτος.

"Ειμαι  σιγουρος  οτι  θα  τα  πας  τελεια! Παντα  γραφεις  πολυ  καλα!" προσπαθησε  να  με καθησυχασει. Γιατι  φοβαμαι  να  του  πω  την  αληθεια? Εγνεψα καταφατικα  και δυο  λεπτα  αργοτερα,  σταματησαμε  μπροστα  απο  το σπιτι  μου.