yine buralardayız, yazmaya çalışıyoruz belki biraz içimizi dökmeye.
kimsenin fazla beklentisi olmasın, bu bir vıcık vıcık aşk hikayesi, sonu ölümle biten bir tragedya ya da okurken bi yandan çekebileceğiniz müthiş bir smut değil.
edebiyat, gerçekçi olmazmış. gerçekçi olursa edebiyat olmazmış. hadi lan ordan. sıktı artık ütopyalar ve hatta distopyalar. ben gerçek bizden bahsetmek istiyorum. buralarda yumruk yumruğa kavgalara dalan, öğretmenlere sataşan veya ufak bir öpücükle başlayıp pişmanlık dolu bir geceyle bitiren o güzelim yarattığımız karakterlerden değil. öğretmene soru soru sormaya çekinen, hep susturulan, biriyle sevişmek istediğinde yanına yaklaşan değil ondan kilometrelerce uzaklaşan gerçek bizden.
açalım artık şu lanet gözlerimizi. lütfen. evlilikmiş, mutlu sonmuş, birlikte yaşlanan tatlı çiftlermiş, anlık gazla tüm notlarını 90'a çıkaran öğrencilermiş, yok ki onlar. yoklar.
sen varsın ama. ne için varsan artık. belki biraz acı ve az da gözyaşı.
hoşgeldiniz. burası tolstoy'un itirafları, dostoyevski'nin hücresi ve hatta o idam mahkumunun son günü.
burası başlangıç ve bitiş noktası.
hoşgeldiniz.
