Imaginary Life

Prolugue

Ako nga pala si yvonne ventura panganay sa limang mag kakapatid.

Masakit sa part ko na ako yung panganay; kasi naman palagi nalang akong mali. Laging ako yung may kasalanan. Laging ako yung pinapagalitan.

Masakit kapag yung mga kapatid kona nga yung mali, sila pa yung kinakampihan. Sila nanga yung may kasalanan, ako padin ang pinapagalitan.

I have this attitude na sa imagination ko nalang gagawin yung gusto ko, or sa imagination ko nalang ipaparamdam sa sarili ko yung  happiness!!

Everytime na papagalitan ako pumupunta ako sa kwarto iiyak ng iiyak, then i'll started to question everything; also my self. "bakit ako nabuhay? Bakit ako pinanganak? Bakit mahirap lang kami? Bakit diko makuwa yung mga gusto ko? Bakit kapag yung mga kapatid kona yung may gusto kahit mahirap ibibigay nila? Tapos sakin hindi? Bakit sila pa ang naging pamilya ko?

Ang daming tanong na nabubuo sa utak ko. Naghahanap ako ng dahilan kung bakit nabuhay ako. Like parang hinahanap ko kung anong purpose ng buhay ko? Kung meron nga bang purpose yung buhay ko? Back then wala naman akong nakukuwang sagot! When im asking my self naman naiiyak ako kase kahit naman masagot yung tanong ko wala naman kaseng magbabago and kapag nasagot naman na yung question ko hindi naman enough para sakin.

Kapag tapos na kong umiyak bigla naman akong nagiimagine, yung tipong bigla mo nalang syang makikita sa mata or sa utak mo kahit hindi naman totoo. Ganun ako iisipin ko yung mga tanong ko at mag sisimulang magimagine. Like bakit mahirap kame? Bakit diko makuwa yung gusto ko? Bakit panganay ako? Then i'll imagine nalang na anak ako ng mayaman, lahat ng gusto ko nakukuha ko at bunso ako ang never pinapagalitan. Sa imagination ko lang kasi napapasaya yung sarili ko! At kapag nabalik ako sa reyalidad, lalabas nako ng kwarto at gagawin kung ano man ang iuutos nila sakin.

Laging gano yung routine ko.
Imagination ang  takbuhan ko, imagination ang taka-comfort ko kapag umiiyak minsan kapag nakikita nila ako na nag iimagine, sasabihin nila  baliw nadaw bako? Pero sa totoo lang dun kase ako sa imagination napapanatag, dun ako nagkakaroon ng lakas, dun ko lang nabibigyan ng katahimikan ang sarili ko, dun ako nagiging masaya. Tapos iisipin nilang baliw ako?

Haha! Ang sarap mabuhay, hype nayan.

Matagal naging ganon ang buhay ko, n imagination ang takbuhan at kasiyahan ko. Laging umiiyak at nasasaktan, laging malungkot at di sumasaya.

Hanggang isang araw bigla nalang nagbago dahil sa mga taong  diko inaasahan na darating sa buhay ko upang samahan ako sa problema at pasayahin:).

A/N: hi guys, please hold your expectations.
this is my first story sana isupport nyo ako, sorry kung may mga wrong grammar