"Bir özgürlüğün başlangıcı"

Yağmur...
Çoğu insan yağmurun yağmasını sevmez. Kimisi ıslanır diye sevmez, kimisi yağmur yağınca kendini üzgün hissettiği için. Ama aslında tamamen rahatlatıcı bir his verir. Yağmur yağdıktan sonra etrafta beliren koku her zaman içimi rahatlatmıştır.
Severdim yağmur yağmasını.
Her gün yağmur yağsın isterdim. Kendimi özgür hisseder, dışarı çıkıp her yağmur yağdığında ıslanmak isterdim, ama annem asla izin vermezdi.
Beni asla dışarı yalnız çıkarmamıştı ve ona minnettarım, çünkü dışarının hiç masum olmadığını daha o yaşta bilirdim ve hala biliyorum. Dışarısı güvenli değildi korkutucuydu ama yinede bir kez olsun yağmur yağarken dışarı çıkıp ıslanmak istemişimdir. Bir gün okuldayken dışarısı çok fena yağmur yağıyordu. Ben bir şekilde okulun bahçesine çıkabilmiştim ve yağmurun benim bütün bedenimi ıslatmasına izin vermiştim. Sınıfa girdiğimde herkes beni ıslak bir şekilde buldu. Ne oldu diye sordular sürekli, bende dışarıya çıktığımı söyledim. Onlar beni deli sanıyorlardı, ama bilmiyorlardı neler hissettiğimi. Çok rahatlatırdı beni yağmur. Sanki benim için özel olarak yağdığını düşünürdüm. Bir keresinde balkonda tek başıma ağladığımı hatırlıyorum. Ağladığım anda yağmur yağmaya başlamıştı. Ağlamayı kestiğimde durmuştu, tekrar ağlayınca yine artmıştı. Belkide bu nedenle böyle hissediyordum. Belkide bu nedenle huzurlu hissediyordum. Ama biliyordum yağmuru kontrol etmediğimi. Çünkü baltın inançlara pek inanmıyordum. Ama o an beni gerçekten çok garip hissettirmişti. İşte her yağmur yağdığında bu yazdıklarımı düşünün. Üzülmeyin, çünkü  düştüğünde kendin kalkmayı bileceksin...