Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 44 «Η ζωή σου ο θανατός μου»

Ο πρωινός αέρας είχε αυτή την αίσθηση της ηρεμίας ξανά καθώς απλωνόταν επάνω στα ανθισμένα τριαντάφυλλα στους κήπους του χωριού, το ποτάμι κυλούσε απαλά γύρω από τα ξυλόκτιστα σπίτια, οι κάτοικοι ασχολούνταν με τις επισκευές από τις καταστροφές της επανάστασης και η Ελένα καθισμένη σε ένα παγκάκι περιμένοντας τον Ryan να ετοιμάσει την καλύβα τους ανέπνεε για λίγο την ελευθερία που αναζητούσε χρόνια, το μυαλό της είχε διαγράψει την χθεσινή μέρα, δεν θυμόταν τίποτα, η επίδραση της αναισθησίας ήταν ακόμα ζωντανή σε ένα μέρος του μυαλού της και μια σκέψη την δίχαζε δυστυχώς αλλά περίμενε τον Ryan να εμφανιστεί και να της πει όλη την αλήθεια όπως είχε ορκιστεί να κάνει πάντα.

-Principessa πως είσαι;

-Για πρώτη φορά μπορώ να πω ότι είμαι εντάξει. Δηλαδή τελείωσαν όλα;

-Δεν πρόκειται να ξανα ακούσεις το όνομα «ευεργέτες» ποτέ πια, τελείωσαν όλοι τους, ότι σχεδίαζαν καταστράφηκε, ήθελαν να μας σπάσουν αλλά στο τέλος αυτοί δεν μπορούσαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους.

-Ryan τι συνέβη χθες; Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα, το μόνο που θυμάμαι είναι να ανοίγω τα μάτια μου και να αντικρίζω τον Leon διαμελισμένο στο πάτωμα.

-Δεν χρειάζεται να μιλάμε πια για το παρελθόν Ελένα, ότι έγινε έγινε, έλα μαζί μου, θέλω να σου δείξω την καλύβα που ετοίμασα για εμάς.

Πιάνει το χέρι της με ένα μικρό ίχνος δισταγμού και την πηγαίνει προς την καλύβα τους, κοιτούσε γύρω της μα κάτι δεν ακουγοταν οικείο μέσα στα λόγια του Ryan, φαινόταν βιαστικός, σαν να ήθελε να ξεφύγει από το θέμα και η σκέψη αυτή βασάνιζε το μυαλό της από την ώρα που ξύπνησε. Άφησε το χέρι του, έκανε ένα βήμα πίσω και κοιτώντας προς το πάτωμα είπε ανήσυχα:

-Δεν θα μου έλεγες ποτέ ψέμματα έτσι; Θα το έκανες;

-Ελένα πως σου ήρθε αυτό;

-Δεν απαντάς....

-Γιατί είναι παράλογο, για αυτό.

-Ryan προσπαθείς να κρύψεις κάτι;

-Έλα σταματά αυτές τις βλακείες και έλα μαζί μου.

-Τρέμει το χέρι σου.

-Τι;

-Τρέμει το χέρι σου. Φοβάσαι.

-Δεν έχω κάτι να φοβηθώ.

-Λες ψέμματα.

-Δεν λεω!

-Τότε γιατί έχεις δακρύσει;