Pearl Of The East | ✓

Foreword

Tirik na tirik ang araw na sinabayan pa nang mainit na ihip ng hangin. Habang sumasabay naman sa saliw ng hangin ang mga alikabok sa paligid, maging ang mga dahon ng iilang halaman at kahoy.

Napangiwi ako nang pumasok ang iilang alikabok sa mga mata ko, gustuhin ko mang kalmutin ang mata ko dahil sa pinaghalong sakit at kati na dinulot ng alikabok ay pinili ko na lang ipikit ang mga ito.

I keep my back straight with my head held high. While I am bravely darting my eyes at the air, waiting for our head to reach my sight.

“You! What makes you think that you’re deserving of being a soldier!?” Napapikit ako nang marinig ang malakas at puno ng awtoridad na sigaw ni General Mortel sa babaeng kasama kong nakatayo.

This is the last part of our training. But among all those trainings that I’ve gone through, I never thought that this, will be the hardest one for me.

Hindi ako ganoon natakot sa bala noong pagapangin kami at tahasang paulanan ng bala, habang na sa aming mga kamay ang mga buhay namin. Dahil oras na i-angat mo ang ulo mo ay kasalanan mo na iyon kung matatamaan ka ng bala.

Ilang putikan na rin ang nilangoy ko. At ilang lubid na rin ang buong lakas at tapang kong ginapang para lamang makatawid sa ilog na walang kasing-lalim. Ilang ulit na ring tumulo ang mga luha ko kasabay ng pawis ko dahil sa hirap ng mga pinagdaanan ko.

Naroon iyong ilang ulit na pagpapa-push up sa ‘min, ang mga malalakas at nakakatakot na sigaw upang maipagpatuloy ko ang pagtakbo sa ilang kilometrong parang. At ang kamuntikang pagsuko ng katawan ko dahil sa labis na pagod, sakit, at hirap.

But I overcome it all. Because though my body have the hints of giving up on this deathly training, my soul and spirit are still motivated to continue, and no matter how hard the training is, giving up never cross my mind.

Ngunit ang lahat ng iyon ay tila mas hinigitan ang pawis na meron ako ngayon. Hindi mapigil sa pagtibok sa kaba ang puso ko habang buong tapang akong nakatayo, at naghihintay na balingan ng atensyon ng babaeng maihahalintulad sa isang taong kinatatakutan na naglalakad sa harap naming lahat.

“My endurance and perseverance ma’am!” Malakas na sagot ng kasama ko. Ngunit kahit gaano man kalakas ang sagot n’ya ay nababakas pa rin sa boses n’ya ang kaba.

“Nonsense!” Hindi ko napigilang lingunin ang babaeng heneral nang iyon ang sinabi n’ya sa sagot ng kasama ko.

Kung tutuusin ay tama at makatwiran naman ang sagot ng kasama ko. Dahil matapos ang lahat ng training, ay bilang lang kaming mga babae ang nakapasa at nakapagpatuloy.

Ang totoo nga ay wala sa kalahati ang bilang namin mula sa orihinal na bilang ng mga babaeng sumabak sa training. Dahil ang ilan ay hindi nakayanan at sumuko, habang ang ilan naman ay sa kasamaang palad, namatay.

“Endurance and perseverance will never be an enough reason for you to become a soldier!”

Maingat kong binalingan ng tingin ang kasama ko upang tingnan ang reaksyon n’ya matapos iyong idagdag ng heneral. At wala akong ibang nakita sa kan’yang mga mata kung hindi, ang emosyon ng pagkahiya, hirap, pagod at pag-aasam.

Gusto kong sagutin at tutulan ang mga sinabi ni General Mortel. Dahil ang lahat namang sagot ng mga kasama ko ay tama at puno ng kabuluhan. But I chose to remain silent and act impassively.

“What do you think of being a soldier? War isn't that easy! War is a battlefield of life and death! War is a survival, and if you don’t have the spirit of being a soldier then you don’t deserve to be inside the battlefield!” Malakas n’yang dagdag, habang dismayadong nakatingin sa ‘ming lahat.

Lalong gumapang ang kaba sa sistema ko nang tumigil ang paningin ng heneral sa ‘kin.

“How about you officer de Lara? Same question!” walang emosyon n’yang wika dahilan para lalo akong kabahan.

Mahigpit kong ikunuyom ang dalawa kong kamao na nakapwesto sa likuran ko upang kahit paano ay maibsan ang kabang nararamdaman ko. I turned my gaze at her eyes and stared at it with full of courage and determination.

“I’m sorry ma’am, but I can’t agree on your words. Because I believe that being a soldier waits for no deservedness,” agad na gumala ang tingin n’ya sa kabuuhan ko habang nakataas ang isang kilay matapos marinig ang naging sagot ko. Magsasalita na sana s’ya nang pangunahan ko s’ya.

“And to answer your question ma’am, it’s my undying passion to fight and survive for my country that gives me the right to hold the government’s gun.”

————

“Good day Lieutenant,” bati sa ‘kin ni Sergeant Panama sabay saludo. Nginitian ko s’ya at sinaluduhan bilang tugon.

Ilang taon na rin ang nakalipas mula noong grumadweyt ako bilang isang sundalo, at makatapos ang isang taon ay agad akong na-promote bilang Lieutenant.

“Guard the base with your men, Lieutenant!” The deafening sounds of odd bombings and guns was daft. I hurriedly took my rifle with me after hearing my General’s command and lead my men to our main base, which is now under attacked of our enemies.

Kasalukuyan akong na sa ika-pito kong operasyon bilang isang sundalo. At maituturing kong ang gyera na ito laban sa mga teroristang PPA ang isa sa pinakamahirap na gyera na naranasan ko.

Higit isang buwan na rin ang itinagal ng gyerang ito na kasalukuyang nangyayari sa isa sa kabundukan ng Quezon. At ngayon ang panahon upang wakasan na ito. Marami ng dugo ng Pilipinong sundalo ang dumanak sa kabundukang ito.

Now is the time to end this war cloaked with foolishness. Pilipino laban sa Pilipino. Isang malaking kahangalan! Ngunit wala akong magagawa kung hindi ang magpatuloy sa laban at manalo.

In this moment, I know most of us have only one thing in our mind—it is to win, survive and live.

I really don’t understand terrorists, either their stupid beliefs. Asking justice in the government, seeking freedom and saltation in our country, but how? How can we attain it? If we who came from one lineage are the one who can’t have unity?

Unity is the key for a peaceful and innovative country. But why it is always have to be like this? Arguing about our different beliefs, why can’t we just agree into one? So that I don’t need to kill my countrymen, so that I don’t need to fire a bullet in their heads just to have a peaceful country.

“Lieutenant, we’re running out of bullets!” Sergeant Aleo shouted.

I stared at the faces of my companions, some have their blood and mud all over their faces. But what caught my attention the most are their eyes full of fear, defeat and hopelesness. I dragged my sniper man, and took the 338 Lapua Magnum out of his hand.

“No Retreat, no Surrender, we ought to fight for our country to the very last drop of our blood. We are Soldiers and not cowards! So take the every abandoned guns you can see, and let’s Fight and Live together for our country!” I shouted with all my might. Surviving is all we need to do.

“SURVIVE AND LIVE!” They shouted back vigorously. I then positioned myself to the best position for a sniper, while giving my rifle to my sniper man.

90° east 100 yards, enemy spotted…

I let the bullet percolate in the enemy’s head. If killing my countrymen is the means to survive and have a peaceful country, then I’ll do it without hesitation.

For peace, I’m willing to shed the every drop of my blood.
I will offer everything I have for my nation, without the expectation of receiving something in return.

Because Love and Service in the name of our Country waits for no rewards…