Κανέλα και μπρούντζος

 Πρόλογος

Στο μισοσκότεινο σαλόνι ενός ωραίου και πρόσφατα ανακαινισμένου σπιτιού, ένας άνδρας που έχει μόλις περάσει τα σαράντα, κοιμάται κουλουριασμένος σε μια αναπαυτική περιστρεφόμενη πολυθρόνα μπροστά στο τζάκι. Η φωτιά έχει σβήσει, μα το πρόσωπο του άνδρα λάμπει από τα στρας που είχαν μπλεχτεί στα αξύριστα μάγουλα του. Το χαλί στα πόδια του είναι γεμάτο χρυσόσκονη και σπασμένα γυαλιά από μια υπέροχη χιονονιφάδα φτιαγμένη από κρύσταλλο. Το δέντρο στη γωνία είναι καταστόλιστο μα κανείς δεν του δίνει σημασία... Το τηλέφωνο του σπιτιού χτυπάει, κι ο άνδρας μέσα στην παραζάλη του πετάγεται όρθιος κι αρχίζει να το ψάχνει με τα δάχτυλα. Το πρόσωπο του καίει και η καρδιά του χτυπάει σαν τρελή καθώς απαντάει: «Ο κύριος Δελής; Ο κύριος Ρωμανός Δελής»; Ο γιατρός πασχίζει να ξαναβρεί το ρυθμό της αναπνοής του πριν μιλήσει. «Μάλιστα, ο ίδιος, με ποιον μιλάω»; «Στεφανίδης, Αλέκος Στεφανίδης... Πρόκειται για τη σύζυγο σας, τη Ναταλία Ραζή»... Ο γιατρός πέφτει στο πάτωμα κι αρπάζει στα χέρια του τα κομμάτια της χιονονιφάδας. «Πού είναι; Μιλήστε για το όνομα του Θεού»... «Είχε ένα ατύχημα, τη βρήκε ένας περαστικός»... Η κραυγή που γλίστρησε από τα σκασμένα ταλαιπωρημένα χείλη του άνδρα ανάγκασε μια άλλη γυναίκα να κάνει την εμφάνιση της, σαν από το πουθενά. Η Ρουμπίνη Χατζηπέτρου βρέθηκε στο πλευρό του Ρωμανού μέσα σε μια στιγμή. Ήταν ντυμένη με ένα λευκό δαντελένιο νυχτικό, και είχε μάτια κατακόκκινα και πρησμένα από το κλάμα. Έπεσε στα γόνατα και πάσχισε να τον αγγίξει στον ώμο, μάταια όμως. Εκείνος ούρλιαζε στο τηλέφωνο, εξακολουθώντας να μπήγει γυαλιά στα χέρια του. «Πού είναι; Τι της συνέβη»;