Hoe alopecia haar leven op de kop zette

Woensdag 25 september 2019

Die kale plek op mijn hoofd had de hele week in mijn hoofd gezeten. Vandaag hebben we op school een rustige dag, we gaan de hele dag leuke dingen doen met onze mentor. Maar het enige waar ik aan kan denken is die kale plek. Ik had het al aan mijn beste vriendin Lisa verteld. Ik kon het niet meer voor mezelf houden en mijn hoofd stroomde over. Lisa reageerde heel aardig en begripvol, maar ik zag aan haar dat zij het ook raar vond om te weten dat ik kaal kan worden. Vandaag zaten we samen met 5 andere mensen in een groepje, onze andere vriendin Nynke en 4 jongens. Wij vonden dat helemaal niet erg maar gewoon heel leuk. Het is de bedoeling dat we foto's gingen maken van bijzondere punten in de stad. Onderweg had ik het er nog even met Lisa over gehad. Zij zei dat ze altijd mijn vriendin bleef, ook als de kale plekken groter werden en ik kaal zou worden. Dit gaf me een bepaalde rust, wat ik gewoon niet uit kan leggen. Lisa was dus heel aardig, maar ik moest het nog aan Nynke vertellen. Hoe zou zij hierop reageren? Ook wilde ik het graag nog aan mijn mentor vertellen, maar hoe en wanneer, ik had geen idee.

We waren druk aan het zoeken naar het laatste punt waar we een foto moesten maken toen 1 van de jongens zei: 'Kom we gaan hier onze oude school naar binnen!' Lisa, Nynke en ik hadden daar helemaal geen zin in dus wij gingen niet mee naar binnen. Wij appte onze mentor of we terug mochten komen naar school. Gelukkig hebben wij een geweldige mentor en liet ze ons direct terugkomen naar school.

Eenmaal op school aangekomen en toen ik mijn mentor zag brak ik. Ik moest mijn tranen kwijt. Lisa weet waarover het gaat. Zij is de enige die weet waarom ik opeens uit het niks moet huilen. Nynke en mijn mentor denken dat het komt omdat ik boos op die jongens was. Ik vroeg mijn mentor of ik haar onder 4 ogen mocht spreken. En lief zoals ze is zei ze direct ja. Over 10 minuten zou ik een gesprek hebben met haar. Over 10 minuten zou ik mijn grote geheim met mijn mentor delen. Het voelde goed, maar ik wist op dat moment ook dat alopecia voor mij nog heel lang zou duren.

Toen 5 minuten later de 4 jongens uit ons groepje ook op school kwamen werd mijn mentor boos op ze. Wij hadden alles verteld wat ze hadden gedaan. Ik denk dat ik mijn mentor nog nooit zo boos heb gezien. Ze nam het voor ons op. Ze liet 3 jongens binnen, de andere jongen Bjorn, moest alle foto's opnieuw maken. Bjorn was altijd heel aardig tegen mij, we gingen vaak samen naar school fietsen omdat we allebei ver van school wonen. Maar vandaag had ik geen zin in hem, hij deed vervelend en treiterde ons. Ik kon dat er gewoon niet bij hebben. Alopecia spookte sinds zondag door mijn hoofd en precies op de dag dat ik het mijn mentor vertel doet hij zo.

Toen het 5 minuten later was en er meer kinderen in de klas waren riep mijn mentor me. Kom je even mee Mirjam? Mijn zenuwen nemen mijn lijf over, hoe ga ik dit vertellen? Mijn mentor deed heel rustig en luisterde begripvol. Ze doet altijd aardig tegen me, waarom? Ik heb geen idee.
Toen ik klaar was met het vertellen van mijn verhaal vertelde dat er nog iemand op school zat die dit heeft. Dat stelde me gerust. Ze kent dat meisje goed en vertelde me dat ik haar alles kan vertellen. Ik was blij toen we weer terug het lokaal in gingen. Mijn ogen waren helemaal rood van het huilen, maar ik was super opgelucht. Nynke vroeg wat er aan de hand was. Ik kijk Lisa aan. Toen zei ik: ' ik vertel het je later, als er niet zoveel mensen zijn en als ik het het goede moment vind.' Ik voelde me direct schuldig. Ze is een goed vriendin, waarom kan ik het Lisa wel vertellen en Nynke niet? Ik kreeg nog een paar vragen van andere mensen, maar ik negeerde ze. Ik wilde met een blij gevoel naar huis en als ik het nu aan iedereen ging vertellen voelde ik me schuldig, dus dat ging ik niet doen.

De terugweg fietste ik alleen, met mijn oortjes in. In Bjorn had ik nu helemaal geen zin. Toen ik thuiskwam vertelde ik alles wat er was gebeurd. Mijn ouders waren trots op me, ze vonden het super dapper dat ik het nu al had verteld. Maar ik wist dat ik het moest doen. Mijn kale plek had inmiddels al de afmetingen van een 50 cent muntje!