რომ ვიღვიძებ, წამლების სუნი დგას. თვალები ნელა გავახილე. თეთრ კედლებში ვიყავი. გვერდზე გავიხედე და დედა იჯდა.
-ჩემო გოგო,არ ინერვიულო.-მოვიდა და ჩამეხუტა.
-რა მოხდა? სტეფანი როგორაა?
-იცი.. ის.
-რა მოხდა დროზე მითხარი!
-ის კომაშია.. აპარატზეა შეერთებული.. ბევრი სისხლი დაკარგა, ამიტომ სჭირდება. მესამე დადებითი აქვს, ამიტომ უნდა ვნახოთ ის, ვისაც ამ ჯგუფის სისხლი აქვს.
-ჯანდაბა!-წამოვხტი.
-არ ადგე! არ შეიძლება შენთვის ადგომა!
-მკიდია რა შეიძლება და რა, არა. სადაა მისის მაიკლსონი?
-გარეთაა, სკამზე ზის.
პალატიდან გავვარდი. დერეფნის ბოლოში მივედი და დანარჩენები დავინახე. სტეფანის დედა იჯდა და ტიროდა. მამამისი აქეთ-იქით დადიოდა და თან მამაჩემი აწყნარებდა. მისის მაიკლსონთან მივედი და ჩავეხუტე.
-ჩემო გოგო, არ იდარდო! სტეფანი ძლიერია! მას არაფერი მოუვა! ამ ყველაფერს შეძლებს და ბოლოს ბავშვსაც ნახავს!-იძახოდა და თან ტიროდა.
-რა თქმა უნდა! ის ძლიერია, ის ჩვენ არ დაგვტოვებს...
ჰოლი, კრისი და ამელიაც აქ იყვნენ. კრისი დადიოდა. ამელია და ჰოლი ისხდნენ და მე მამშვიდებდნენ.
მალე ექიმი გამოვიდა კაბინეტიდან. ყველა მას მივვარდით.
-როგორაა ექიმო?
-ისევ კომაშია. სისხლი ბევრი აქვს დაკარგული. ამჯერად აპარატზეა შეერბეული. მაგრამ დიდი-დიდი ასე 6 თვე გაძლოს. თუ ისევ კომაში იქნება, აპარატის გამორთვა მოგვიწევს..
-ჯანდაბა!-დაიყვირა სტეფანის მამამ და ხელი კედელს მიარტყა.
-და როდის შევძლებთ მის ნახვას?
-ერთ საათში შეგეძლებათ შესვლა.
-კარგით მადლობა.
ექიმმა გაგვიღიმა და წავიდა. ყველანი დავსხედით.
