"Fvck" malakas na sigaw ko dtoy sa loob ng kwarto ko. Kasabay nga malakas na sigaw ko ay siya ring pagbato ko sa phone ko.
"Hindi pwede." Naiiyak naring usal ko.
My whole body was shaking because of too much nervous. Hindi ko alam kong anong gagawin ko, kong tutulala ba ako dito o puntahan siya. Nagsimula ng magunahan ang luha ko sa pagtulo at ang puso ko ay naninikip.
"Hindi pwede."
"Hindi pwede."
"Hindi pwede."
"Hindi pwede."
Yan ang nag paulit-ulit sa isip ko. Hindi ko kayang mawala siya sa buhay ko. Oo nakaya kong mabuhay na wala siya noon pero iba na kasi ngayon dahil nakasanayan ko ng andiyan palagi ang presensya niya. Paano nalang ako? Hindi ko kaya ito.
I was crying like a little kid here in my room when my dad suddenly enter. He was dead serious looking at me. Naupo ako ng maayos para may maupuan siya.
"Why are you crying?" Seryosong tanong niya. Pag ganito si daddy ay natatakot ako. "Tell me the reason why my princess is crying?" He repeated.
Hindi Pa man ko nagsasalita ay umusbong na ulit ang iyak ko. "Ka-kasi dad" I cant form a sentences ng dahil sa pag-iyak ko.
"Stop crying. And tell me the reason why are you crying."
"Dad kasi nakipaghiwlay siy saakin. Dad you know how much I love him dba?" Umiiyak na usal ko. "Dad alam mo kong gaano ko siya kamahal. Dad I can't afford to loose him."
"Is that the reason why are you crying?"
"Yes."
"Nonsense." Bulong niya pero I heard it.
"Dad... Kong sayo nonsense lang yon sakain big deal nayon... kirvey was part of my life for almost ten years." Galit na sabi ko.
"Bakit andali niyong sabihin na nonsense yong nararamdam ko? Huh? Dad alam ko matapang ka kaya kahit iniwan tayo ni mommy ay nakaya mo pero dad ibahin mo ako. Ang hina ng anak niyo dad."
Namutawi ang katahimikam sa pagitan namen ni daddy. Wala akong masabi kaya naman umiyak lang ako ng umiyak.
"I call that nonsense baby hindi dahil sa nararamdam mo. Sinabi kong nonsense dahil bakit mo iiyakan yong lalaking hindi worth it iyakan? Baby, maybe kirvey wasn't the right guy for you. Maybe god has a bitter plan for you. Don't waste your precious tears just because of the guy." Mahinang sabi niya na dahilan para matahimik ako. I slowly look at him.... And I was shock when I saw him in tears
"Dad why are you crying?"
"Dahil nasasaktan ako sa tuwing nakikita kong umiiyak ang baby princess ko. Hindi ko kaya na nakikita kang umiiyak. Baby I want you to be happy always." He asnwer.
Hindi Ko alam kong ano ang e rereact ko sa sinbi ni daddy. Nakatingin lang ako sa kaniya at walang magawa, ni punasan ang mga luha niya ay hindi ko magawa...
"Alam ko kong gaano kasakit Yang nararamdaman mo, alam ko dahil naranasan ko rin yan when your mom choice to leave us. Hindi mo ako nakikitang umiiyak o malungkot dati pero hindi mo lang alam halos ikamatay ko yong sakit dati. I choice not to show you how affected I am dahil ayaw kong mag alala ka saakin."
So I was wrong? Mali ako nong sabihin kong matatag si daddy. I was just six years old when my mom leave us kaya hindi ako masyadong nakaramdam ng sakit. Umiyak lang ako nong mismong araw na umalis siya at hindi na nasundan ulit yon.
"Masakit po ba hanggang ngayon daddy?"
"Oo medyon may kirot parin pero hindi na. Kasing lala dati."
"Pero ilang taon na ang lumipas daddy. I was six that time and now I'm eighteen."
"Baby kasi ganito yan. Kahit ilang taon ang lumipas kong talagang mahal mo yong isang tao ay hindi mo basta bastang makakalimutan yon. Oo masasabi mo sa sarili mo na okay kana, na naghilom na pero darating ang araw na lahat ng sakit ay babalik... Tulad nalang ngayon. I saw you crying for kirvey and that make me remind about what happened years ago..." Madamdamin na sabi ni daddy.
Pagkatapos naming mag usap ay umalis na siya dahil may meeting Pa daw siyang dadaluhan... Actually ten minutes na siyang late pero okay lang daw dahil hindi naman nasayang ang oras niya sa walang kabuluhang na bagay.......
End of this chapter......
____√_√_____÷_÷______Π_Π_____^_^____×_×______¥_¥______¢_¢______£_£_____®_®____©_©_____
