Vandaag ga ik naar de kapper. Het liefst wil ik niet, maar mijn haar is erg dood geworden en er is veel uitgevallen. Ik wil geen meer haar eraf hebben, toch ga ik. Om 11:00 's ochtends, voordat ik ga korfballen.
Als ik samen met mijn moeder bij de kapper aan kom begin ik opeens heel erg te trillen. Alsof mijn lichaam zegt: 'Je wil dit niet. Je moet dit niet doen. Waarom ben je hier?' Als ik ga zitten op de stoel word ik al weer iets rustiger. Ik zie mezelf in de spiegel. Ik heb een megagroot voorhoofd, omdat mijn haarlijn zo ver naar acteren is gegaan. De kapper zegt er niks over maar ik zie aan haar blik dat ze nu mijn kale plek ziet. Ze wist natuurlijk niet wat ze moest verwachten.
Mijn moeder komt naast ons staan. Dan zegt de kapper opeens: 'Ik vind het wel meevallen met die plekken hoor, dit kan je nog goed verbergen.' Wow, die had ik niet aan zien komen. Zij weet dus echt niet hoe ik me voel. Ik barst in tranen uit. Ik heb mezelf de hele tijd in de spiegel aangekeken en nu kon ik het niet meer volhouden. Ik heb opeens super veel medelijden met mezelf. De kapper vlecht mijn haar in. Daarna ga ik weg. Ik wil super graag weg.
Als we thuiskomen ga ik direct naar boven. Ik moet even huilen. Even verdrietig zijn. Ik wil gewoon heel graag hier vanaf. Liever vandaag nog dan morgen.
JE LEEST
Hoe alopecia haar leven op de kop zette
Non-FictionHallo! Dit boek gaat over een meisje genaamd Mirjam. Ze krijgt te maken met alopecia. Zij neemt jou in dit verhaal mee over hoe haar traject met alopecia verliep. Credits naar @lowalowa1 voor het maken van de cover!
