Ik schrok vanochtend toen ik mijn haar deed. De plek was nog steeds grotendeels verdoofd. Het was dus ook veel moeilijker om een staart te maken. Het was me na een paar pogingen toch gelukt. Ik ging ontbijten, ik moest een beetje doordoen. Ik had veel tijd verspilt met het maken van mijn staart en ik zou gewoon weer met Bjorn fietsen.
Ik kwam aan op school. Nynke en Lisa wilden natuurlijk direct weten hoe het was gegaan. Ik vertelde hoe het ging. Toen mijn verhaal was afgelopen kwam mijn wiskundeleraar eraan. Op dat moment besefte ik weer dat ik naar mijn mentor toe zou gaan. Ik wachtte tot iedereen binnen was en vroeg toen aan mijn wiskundeleraar of ik even naar mijn mentor mocht gaan. Ze zei: 'O ja, dat vertelde ze me. Weet je waar ze zit?' Ik wist helemaal niet waar ze zat, maar ik zei dat ik het wel wist. Gelukkig had ik mijn telefoon mee, daarop kon ik zoeken waar mijn mentor was.
Mijn mentor zit maar een paar lokalen verderop. Ik was er dus erg snel. Ze gaf kwt op dat moment. Ik klopt op de deur. Ze gebaarde dat ik naar binnen mocht komen. Ik liep naar haar toe. Ze vroeg: 'Hoe ging het gisteren?' Ik zei dat het wel goed ging, maar dat het toch nog veel pijn deed. Ze luisterde vol begrip. We praatten nog over gisteren. Een kwartier later ging ik weer terug naar mijn eigen lokaal. Ik liep erg sloom. Het was inmiddels al het midden van het lesuur. Een lesuur duurt bij ons 50 minuten dus ik had nog maar 25 minuten voor wiskunde.
'Is het gelukt?' Ik schrok toen ik mijn wiskundeleraar opeens naast mijn tafel zag staan. Ik zei direct dat het gelukt was. Ik bedankte haar en gelukkig liep ze door.
JE LEEST
Hoe alopecia haar leven op de kop zette
Non-FictionHallo! Dit boek gaat over een meisje genaamd Mirjam. Ze krijgt te maken met alopecia. Zij neemt jou in dit verhaal mee over hoe haar traject met alopecia verliep. Credits naar @lowalowa1 voor het maken van de cover!
