Yansıma

-

Öncelikle bu bölümün kısa olduğunu belirtmek isterim, internet ile bir problem yaşıyorum ve hala çözemedim, fakat bu kısa bölümü yarın ki yayımlayacağım uzun bir bölüm ile telafi edeceğim. Şimdiden iyi okumalar :)

‘O zaman Medusa, onlara ebedi bir şekilde veda etmek zorunda kalırsın, ailem dediğin o insanları ve bütün arkadaşlarını öldürürüm’

 

Korku dolu nefesim onunkiyle karışıp birlikte yok oluyordu. Yapabilir miydi? Kutan bir katil olabilir miydi? Ailemi öldürebilir miydi? Yutkundum seslice.

 Küçükken yaşadığım bir olay geldi gözümün önüne birden, zihnimin ta en karanlıklarından. Eski evimizin önünde küçük bir park vardı, her uslu durduğum günün sonunda babam işten döndüğünde yorgun olsa bile beni oraya götürür ve istediğim kadar her oyuncağa binmeme izin verirdi. Yine bir gün işten eve geldiğinde çok yorulduğunu, bugünlük gitmeyeceğimizi söylemişti. Babam kabul edene kadar ağladığımı, söylenilen hiçbir sözü dinlemediğimi hatırladım. Fakat bana kıyamamışlar ve yine benim istediğim olmuştu. Parkta yine gönlümce eğlenmiştim o gece. Fakat eve dönüş zamanında korkunç bir olay yaşamıştım. Ölümden dönmüştük adeta babamla, eve bakan yolda dikkatsizce koşarken karşıma çıkan arabayı fark edememiştim.

 Babam beni son anda kucağına almıştı fakat arabanın çarpmasından yine de kurtulamamıştık. Adamın son anda direksiyonu kırması ve babamın sadece arabanın aynasına çarpması bizim için büyük şanstı. İkimiz yere savrulduğumuzda emekleyip hemen yerde yatan babamın başucuna gitmiştim. O ne kadar ‘sorun yok bebeğim, sadece küçük bir darbe’ dese de durmadan ağlamış ve özür dilemiştim ondan.

O gün ilk defa yaşamıştım o korkuyu, kaybetmeyi…

Bir daha istediğim bir şey yapılmadığı için hiç ağlamadım, ne dediyseler tamam dedim, çocukken benliğime bir anda işleyivermişti çünkü kaybetme korkusu.

Şimdi ise karşımdaki adam onları gözünü kırpmadan öldürmekten bahsediyordu. Gözlerim bulanıklaşmıştı, kırptığım anda damlaların kuru yanağımı ıslatacaklarını biliyordum.

 

‘Sen… Yapamazsın’                     

Sesim yaşadığım şoktan dolayı titriyordu, ayrıca mideme giren ağrı Kutan’ın sustuğu her saniye daha da artmaktaydı. Alayla dudakları gerildi, gözleri kısıldı.

‘Denemek ister misin?’

 

Yapardı, yapacaktı! Beş santim uzağımdaki gözleri bunu yapacağını deli gibi haykırıyordu. O kadar açık ve netti ki adeta kanım dondu. Yanağımdaki ıslaklıkla göz yaşlarımın çoktan özgür kaldıklarını anladım.

‘Kutan’

 

Dedim yalvarırcasına, yapma diyordu sesim adeta. Bunu aileme, arkadaşlarıma yapamazdı!  Yapmamalıydı. Onlar masumdurlar, tıpkı bu olaydaki benim masumluğum gibi.

‘Cevabın nedir?’

 

Cevap, seçeneklerim vardı. Gözlerimi kırpıştırdım. Onları kurtarabilirdim. Benden uzak olsalar da yaşayabilirlerdi. Tek yapmam gereken burada yeni bir hayata başlamaktı. Hayır! Tek yapmam gereken onların yerine Elis’in ölümünü tercih etmemdi. Kabul ettiğim taktir de, ki başka şansım yok, artık Elis diye birisi var olmayacaktı.