6 Yıl Önce
Yine sıradan bir gün tabi bana göre sabah kalktığımda yanıma döndüm Semih'i dürttüm ama uyanmadı. Kulağına eğilip çığlık attığımda korkarak uyandı. Bana bağırma faslını geçtikten sonra beraber annemin nefis kahvaltısına koştuk. Keşke o gün hiç uyanmasaydım. Kahvaltı yaptıktan sonra bahçeye koşup oyun oynadık. Evimiz gece konduydu öyle lüks bir hayatımız yoktu. Akşam olduğunda babam hızla kapıyı çalmaya başladı. Annem koşarak kapıyı açtı tabi babam her zamanki gibi içmişti. Semihle hemen masanın altına girdik bizim saklanma yerimizdi. Abim içerde ders çalışıyodu. Olacaklardan habersiz.
Babam her akşam geldiğinde annemi döverdi tabi abim annemi kurtarana kadar bizde masanın altında ağlayarak onları izlerdik. Babamın bu duruma gelmesi biz doğduktan sonra olmuş. Ondan önce o kadar mutlularmışki annem abim ve babam. Neden bizden bu kadar nefret ediyor.
Babam bu sefer daha farklıydı daha hırçındı eve girer girmez anneme saldırdı cebindeki çakıyı çıkarıp anneme sapladı. Biz semihle ağlıyoduk. Canım o kadar yanmıştıki sanki o bıçağı bana sapladı. Abim çığlık sesine koşup annemi kurtarmaya çalıştı ama abimede sapladı ikisinide delik deşik etti gözümüzün önünde. Artık dayanamadık o kadar perişan olmuştuk ki Sonra biz koştuk semih babamin eline yapışınca onada sapladı ben koşup ona yardım etmek istediğimde babam bana son kez baktı ama öyle bi bakıştı ki sanki yaptığına pişmandı ve bıçağı kendine sapladı. o an tükendim daha küçük bir çocuktum bunlar çok ağır gelmişti. abim, babam, ikizim, annem hepsi gözümün önünde öldü. Canım o kadar çok yandıki anneme ve Semih'e sarılarak bağırarak ağlamaya başladım. Mahalleli gelip bizi gördüğünde hepsi şoka uğramıştı. Beni onlardan ayırmaya çalışıyodular. Ama onlardan ayrılamıyodum. Arkamdan biri beni havaya kaldırdığında çığlık atarak etrafa tekmeler savurmaya başladım. Onlardan ayrılmak istemiyodum. Babama o kadar sinirli bakıyodumki. En sonunda beni onların yanından almışlardı...
Ertesi gün dördününde cenazeleri kalktı. Tabi beni götürmediler. Gidemezdim onları öyle tabutta göremezdim. Cesaret edemezdim. İçimde büyük bir boşluk oluştu. Sabahtan akşama kadar onlarsız nasıl yaşayacağımı düşünüyordum. Nasıl yapacaktım daha 9 yaşımda hayatım mahvolmuştu. Babama çok kızgındım. Neden yaptı. Neden? Durduramıyodum kendimi gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu. Acaba onları unutabilirmiydim...
Arkadaşlar bu benim ilk kitabım umarım beğenirsiniz
Vot ve yorumlarınızı bekliyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayatımdaki bela
De Todobir kızın 9yaşında babasının annesi ,abisini kendisini ve ikizini gözü önünde ölmesi ve yasadigi tramvalar... 15 yaşında telefonuna gelen o gizli numara mesajından sonra hayatı tamamen değişti tamamen karmakarışık oldu. Acaba yüzü gülecekmi... İYİ...
