Srebrnokrwiści

1

Prawdy szukaj tam gdzie nigdy nie chciałbyś jej znaleźć.

- Nienawidzę tej szkoły! - krzyknęłam do poduszki, leżąc na brzuchu i bijąc nogami o materac.

Był sierpień i znów zaczynało się piekło. W Halle rok szkolny zaczynał się w sierpniu, czyli miesiącu w którym dzieci z Cali nadal wygrzewają tyłki na ciepłym piasku, a ja już muszę zacząć tu tkwić. Liceum imienia Abrahama Lincolna w Halle mieściło się na Alasce, nienawidziłam tego miejsca od zawsze, ale plan mojej rodziny był taki, że mam się integrować z elitą naszego gatunku, a to według nich najlepsze miejsce. Nie ma zbyt wielu dobrych szkół dla srebrnokrwistych a już szczególnie nie w moim ukochanym LA, co muszę z bólem serca przyznać. To, było najlepsze, ma tysiąc lat tradycji i tabuny wychowanych wampirów.  Zjeżdżają się tutaj z całego świata, by na tym odludziu zdobyć wiedzę potrzebną do przeżycia i walki z tym co chce nas wszystkich wykończyć.

- Piętnasty sierpnia to dobra data żeby rozpocząć piekło, nie Zo? - spytała ironicznym tonem Shane, moja najlepsza przyjaciółka, siadając obok mnie na łóżku w naszym wspólnym pokoju.

Shane była piękna wampirzycą. Mleczna skóra, długie, ciemne włosy i przeraźliwie niebieskie oczy czyniły ją piękna. Twarz w kształcie serca i doleczki w policzkach upodabnialy ją do modelek rodem z paryskich uliczek. Dziewczyna miała w sobie ogrom wdzięku, właściwego tylko dla kobiet jej szczupłej postury i wzrostu.

-Też myślę że to idealny dzień! Pamiętaj ze to nasz przedostatni rok i później juz nigdy nas tu nie zobaczą! - westchnęłam i położyłam się obok Shane na moim łóżku z machoniową ramą.

- Dobra skarbie, zbieramy się, czas na rozpoczęcie roku. - mruknęła i za chwilę widziałam tylko jak włosy opadają jej na plecy w progu pokoju.

Cała szkoła zebrała się na dziedzińcu, na tradycyjnym wykładzie inauguracyjnym, który miała wygłosić nasza dyrektor - Linda Brown. Kobieta od lat rządzi tutaj żelazną ręką i jest znana ze swoich radykalnych poglądów. Była osiemnasta i wykład powinien rozpocząć się piętnaście minut temu. Dyrektor się spóźniała, to całkowicie nie w jej stylu, coś tutaj mi nie pasowało, wszyscy byli zadowoleni, ale to naprawdę mnie zmartwiło.

- Ekhem! Przepraszam kochani ale dziś wykładu nie będzie, rok uważam za ROZPOCZĘTY! - powiedziała piskliwym głosem sekretarka dyrektorki, gestykulując przy tym nieudolnie.

Gdy tylko kobieta zeszła ze sceny rozległ się aplauz i wszyscy się rozeszli. Nie minęło pięć minut a ktoś zaczął panicznie krzyczeć na dziedzińcu. Wszyscy podbiegli do okien. Naszym oczom ukazało się coś czego nie powinniśmy widzieć, czego nie spodziewaliśmy się w najśmielszych snach. Ciało Lindy Brown leżało na jego środku, ułożone tak by wskazywać na pomnik ku czci mojej rodziny. Poczułam ze osuwam się na ziemię.

Oni wrócili.