မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)

P_2 (Uni)

ကျောင်းတွေပိတ်သွားပေမယ့် ကျွန်တော်အိမ်မပြန်ဖြစ်ဘူး။ အဆောင်မှာပဲနေပြီး အလုပ်တစ်ခုရှာလုပ်နေလိုက်တယ်။ မောင်ထူးကတော့ အိမ်ပြန်သွားတယ်ထင်ပါရဲ့ သူ့ကိုမတွေ့မိဘူး။ တွေ့လည်းမတွေ့ချင်တာမို့ ပြန်သွားတာကောင်းတယ်။

ဒီနေ့က ကျွန်တော်ပထမဆုံး အလုပ်စဆင်းမယ့်နေ့ဖြစ်တယ်။ ကျောင်းပိတ်တဲ့ လပိုင်းလေးအတွင်းသာ လုပ်မှာမို့ အလုပ်ရှာရတာ အရမ်းခက်ခဲခဲ့ပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ အလုပ်တစ်ခုရရှိခဲ့တယ်။ ငါးတန်းတက်မယ့် ကလေးတစ်ယောက်ကို အင်္ဂလိပ်စာသင်ပေးရမှာ။ လစာက အတော်လေးများတယ်။ နေ့ခင်း (၃)နာရီကနေ ည(၆)နာရီထိသင်ပေးရမှာဖြစ်ပြီး ညစာကိုသူတို့အိမ်ကကျွေးမယ်တဲ့။ ညစာစားပြီးမှ ကျွန်တော်က ပြန်ရမယ်။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အဆင်ပြေတာပေါ့။ ထမင်းတစ်နပ်ခ သက်သာတယ်လေ။

-----------------------------------------------------------

ကျွန်တော်စာသင်ရမယ့် ကောင်လေးအိမ်ကို ရောက်နေပြီ။ အိမ်ကြီးက အရမ်းကိုခမ်းနားတယ်။ ခြံကြီးကလည်း အကျယ်ကြီးပဲ။

အိမ်ကြီးထဲက ဧည့်ခန်းမမှာ ကျွန်တော်ထိုင်နေတယ်။ မျက်စိကစားပြီး ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်မကြည့်ရဲဘူး။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သိမ်ငယ်မိမှာစိုးလို့။ ခဏကြာတော့ အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ရောက်လာတယ်။ ဝတ်စားထားတာ တောက်တောက်ပြောင်ပြောင်နဲ့မို့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် ငုံ့ကြည့်မိတယ်။ ရှပ်လက်ရှည်အဖြူနဲ့ ပုဆိုးနက်ပြာရောင်ကို ဝတ်ထားတယ်။ လက်ရှည်အဖြူဆိုတာလည်း ဆရာနဲ့တူအောင်ဆိုပြီး ဟိုတစ်နေ့ကမှဝယ်ထားတာ။ ၉၅၀၀ ပေးရလို့ နှမြောမြောနဲ့ ဝယ်ခဲ့ရပေမယ့် ကျွန်တော့်အရှေ့ကအဒေါ်ကြီးနဲ့ ယှဉ်လိုက်တော့ အနုပ်စုတ်ကုပ်စုတ်လေးဖြစ်နေရော။

မထင်ထားဘူး။ အဒေါ်ကြီးက အတော်သဘောကောင်းတယ်။ ကျွန်တော့်နာမည်မေးတယ်။ ဘယ်ကလဲဆိုတာမေးတယ်။ ကျွန်တော်စာသင်ရမှာက သူ့သားအငယ်ကောင်တဲ့။ သူ့မှာ သားနှစ်ယောက်ရှိကြောင်းပြောတယ်။ ကျွန်တော်မလာသေးလောက်ဘူးလို့ထင်ပြီး သားငယ်ကို သားကြီးနဲ့ အပြင်ထည့်လိုက်မိကြောင့် ရှင်းပြတယ်။