'Kalimbadan gelen bu sesin adı, Huzur. [Nyukyu]

Benim dostum müzik.

Lütfen, bölümü medyadaki müzik eşliğinde okuyun.

⚜

"Kes şunu!"

Adam, yerde oturmuş olan oğlunu sinirle iteklemiş ve oğlunun elindeki kalimbanın düşmesine neden olmuştu.

"Neden bu saçma aleti çalmayı bırakmıyorsun?"

Changmin, babasına öfkeli bir bakış atarken yere düşen kalimbasını alıp ayaklanmıştı.

"Çünkü bana huzur veriyor."

"Benim de başımı ağrıtıyor."

Changmin, derin bir iç çekip gözlerini kapadı. Babası ile tartışmak istemiyordu. Ayaklandı, biraz dışarı çıksa iyi olurdu belki. Ancak dışarısı çok soğuktu. Yine de çıksa iyi olurdu, en azından babası yoktu dışarıda.

Babası, oğlu düşüncelere dalmış giderken bağırdı, televizyonun önünden çekilmesi için.

Babasının sesiyle düşüncelerinden sıyrılan Changmin, bir süre daha orada durup babasını iyice sinirlendirdikten sonra evin çıkışına doğru yöneldi.

"Nereye?"

Babasının seslenişini umursamadı, montunu ve atkısını üzerine geçirdi hızlıca.

"Herneyse, nereye gidersen git!"

Kendini dışarı attığında yüzüne çarpan soğuk ile irkildi, sıcak evine geri dönmek istemiyordu yinede. Çünkü ev sadece bedenini ısıtmaya yetiyordu, ruhu evin içinde de dışında da hep üşüyordu.

Kalimbasını yanına almış ve  öylece yürümeye başlamıştı. Uzun zamandır bu güzel aletin sesini adam akıllı duymasına izin vermiyordu babası.

Elleri ve yüzü, rüzgar her esişinde daha çok kızarıyordu. Fakat bir süre sonra soğuğu hissetmemeye başlamıştı. Yürüdüğü yolun sonunda gördüğü ormanlık alan ile duraksadı. Daha önce bu yola hiç girmemişti ve gecenin bir körü girmeyede oldukça tereddüt etmişti.

Fakat ayakları sanki onun iznini beklemiyordu, ileriye doğru yürümeye başladı. Hissizleşen ellerini kaldırıp kalimbasını göğüs hizasında tuttu ve hafifçe okşadı.

Bu müzik aletini kendisine ilkokul öğretmeni vermişti ve o, öğretmenini küçükken kaybettiği annesini sevdiği kadar çok severdi. İlkokul bittikten sonra öğretmenini bir daha hiç görememişti.