When the Sun Rises (Falling Series #1)

Chapter 2

"Please forgive me Celeste. I will be a good father to you, I promise," My father held my hand and kneel in front of me.

Lumalandas na ang mga luha sa aking mga mata ngunit tila naisarado ko na ng todo ang puso ko para sa aking ama. I loved him but i think, that love wasn't enough to forgive him. Maybe my mom can, but me? I don't think i can after all these time. Ilang buwan akong umiiyak dahil sa kaniya at sa isang paghingi niya ng tawag ay bibigay na ako? Sometimes forgiving people doesn't make things alright. I may be selfish pero hindi ako basta-bastang nagpapatawad. May mga bagay na hindi na muling maibabalik dahil nasira na kaya bakit pa hihingi ng tawad 'di ba.

Tinanggal ko ang kamay ng aking ama at tumakbo palabas ng aming bahay. I want to run away from all the pain i have right now, i want to heal but the pain's always following me. My comfort place was invaded by the pain.

Napadpad ako sa kabilang parte ng subdivision. Nagpasya akong magpalipas ng oras sa playground. I sat down on the swing and continue crying. I was kicking the stones when i saw a Nike shoes.

The guy offered me a handkerchief and as I lifted my head to see who it was, that's when I knew that it was... I can't remember his name pero siya si Pres.

"Thank you."

He sat down on the other swing, nakatingin sa malayo.

"Ba't ka umiiyak?" He asked and i looked at him. Ngayon ko lang siya nakita ng matagal and it is really true that you'd fall once you saw his eyes. It's shining even in the dark.

"Wala, napuwing lang," I replied to him.

"'Di bagay sayo magsinungaling miss sungit," He said as his jaw protruded as he smirk.

"Hey, i'm not masungit kaya! I just don't know you."

"Matthew Jason Villegas... "

"Mason for short. Ayan kilala mo na ko" He offered his hand for a handshake at bahagya naman akong natawa dahil sa formalities niya.

"Hav-"

"Haven Celeste Lopez, 15, from CDO. Nandito sa playground umiiyak kasi napuwing daw siya pero ang totoo ay malungkot at galit siya. Right?" He knows me.

"Stalker ka ba?"

Agad naman siyang umiling, denying the fact that he did stalk me. Hindi naman kami magkaklase kaya paano niya nalaman 'ang mga 'yon.

"So bakit ka nga nandito? Ngayon lang din kita nakita dito kaya sure ako na 'di ka dito nakatira. What's your problem? You can cry on me," Sabi niya, giving me an assuring smile. I didn't know God could create such a wonderful smile. Oh, shoot.

I decided to say all my problem to him. Sabi nga nila, mas magandang mag-sabi ng problema sa 'di kakilala kasi mas maiintindihan ka nila at 'di ka nila hinuhusgahan.

"So you don't want to forgive your dad kasi ang paniniwala mo ay once na nagkamali ang isang tao ay hindi na pwedeng magbago," Yeah, that's my principles.

We stayed silent for a few minutes until he stands up and give his hands to me. I accepted it. Naglakad-lakad kami sa subdivision and while walking, inaalala ko ang bawat pangyayari sa buhay ko sa mga nagdaang buwan. It's so tragic. From the epitome of perfection to the epitome of destruction.

"Ikaw, bakit ka nga ba nandito?" Tanong ko sa kanya.

"Wala lang, trip ko lang," Sagot niya na halata namang hindi totoo.

"Hindi rin bagay sa'yo ang magsinungaling...." I was about to say Pres "..Mason".

Umiling siya bilang sagot na 'di pa niya kayang sabihin o 'di naman kaya'y nahihiya lang siyang mag-sabi sa'kin. 'Di ko nalang siya kinulit tungkol do'n dahil baka mainis lang siya.

Umiihip ang malamig na hangin at ito'y humahaplos sa'king balat. Ang mga bituin sa kalangitan kasama ang buwan ang tanging nagbibigay liwanag sa'ming dinadaanan. 'Di ko alam kung bakit ngunit mas gumaan ang pakiramdam ko nang... dumating si Mason.

"Oh..." Tangi kong nasabi nang biglang may telang lumapat sa aking balikat. Mason gave his jacket to me. It smells so refreshing. Ang bango niya.

Patuloy lang kami sa paglalakad nang bigla kong napansin na nasa harap na pala kami ng bahay ko. Ayoko pa sanang umuwi pero i don't want to disturb him at baka marami pa siyang assignments o 'di naman kaya'y hinahanap na siya sa kanila.

"Thank you," Tumango siya at ngumiti at saka ako pumasok sa loob.

Sa pagpasok ko sa loob ng aming bahay, i first saw the chandelier hanging on our living room. Tahimik na at bilang na lang sa aming kasambahay ang naglilinis ng mga furniture. I went up stairs and entered my room at sa pag-sara ko ng pinto don ko lang namalayan na nakangiti na 'ko. Masama na 'to.

"Matthew Jason... Mason..." I muttered as I scroll down my facebook account. I searched his name at nahanap ko naman ang account niya dahil marami rin kaming mutual. I was about to turn off my cellphone when i received a notification from him.

Mason Villegas sent you a friend request.