Hayatın yollarını kesiştirdiği insanlar birlikte tüm yaşananlara rağmen mücadele edecek, mutlu olmağı öğreneceklerdi.
Pamir Karabulut: hayatın sert darbelerini defalarca yemiş yaralı bir adam.
Fatih Karabulut: Pamir'in yeğeni, küçük omuzlarında hunh...
*Ömrüm, ömrün kadar olsun Sensiz geçen güne sitemkârım Eksik ne varsa koydun yerine Sana minnettarım •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Yazar'dan: ••••••••••••••••
Bakıyordu genç kadın; aynada olan yansımasına...
Gözlerinin önünde küçük bir kız çocuğu belirdi ilk önce. Kahverengi saçlarını örmüş, üzerinde çiçek desenli elbise vardı. Annesi ve babasıyla evlerinin bahçesindeydiler. Küçük kızın şen kahkahaları anne ve babasının gülüşlerine karışmıştı. Anne ve babasının kaç yıllık çocuk hasretinden sonra kavuştuğu nazlı kızlarıydı Lalin. Babasının prensesi, kelebeği, annesinin meleği...
Bakmaya devam etti genç kadın; sanki aynada kendi yansımasına hapsolmuştu yirmi altı yıllık hayatı.
Üniversiteyi kazanmıştı genç kız; Kaç yıldır hayalini kurarak, uğrunda gece gündüz çalıştığı bölümü. Sevinç çığlıkları atarak bilgisayarın başından fırladı, ilk babasının kollarına koştu. Kocaman sarıldı, sevincini paylaştı. Saçları, alnı baba öpücüğünden nasibini aldı, kulakları baba nasihatlarıyla doldu. Sonra soluğu annesinin yamacında aldı. Sımsıkı sarıldı mis gibi anne kucağına. Yanaklarına kondu anne öpücükleri peş peşe, yüreği anne şefkatiyle sarmalandı.
Baktı, baktı, aynaya genç kadın... canlandı anılar zihinde...yaşlar birikti gözlerde...
Mezuniyetiydi şimdi genç kızın. Okuduğu bölümden en yüksek göstericiyle mezun olmuştu. Gururla diplomasını aldı. Hocalarına, üzerinde emekleri olan profösörlere teşekkürlerini sıraladı. Sonra vakit kaybetmeden ailesine koştu. Yine ilk babasına sarıldı. Güven veren kollara... Babasının onunla gurur duyduğunu belirten bakışlarını görmek genç kız için terfiden, dereceden daha önemliydi... Ardından annesine koştu. Gülerek onu sarmalayan, onunla gurur duyan kollara sığındı. Aldı tebriklerini, sevgisini, öpücüklerini... Gülümsedi kocaman...
Bakmaya devam etti kadın aynaya, baktıkça doldu taştı anılar, buğulandı gözler, bazı hatıraların ağırlığıyla çöktü omuzlar...
Hastanedeydi genç kadın, bu sefer de babasına gelmişti. Fakat sarılamamış, güven veren kollara sığınamamıştı. Tepesine öpücük bırakmamıştı bu kez babası. Canım kızım da diyememişti. Bu kez sıcak değildi babasının elleri, aksine soğuktu. Anlamıştı o soğukluktan genç kız, hayatın onu hiç istemediği yerden vurduğunu. Gitmişti babası, kuş olup uçmuş, gül olup solmuş, insan olup ölmüştü....
Gözlerini kapatarak açtı bu kez, anılardan kurtuldu. Bir kez daha baktı aynada olan yansımasına...
Beyazlar içinde çok güzeldi. Her genç kızın hayali olan gelinlik süslemişti zarif bedenini. Bembeyaz gelinliğin içinde göklerden inmiş gibiydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
