Opoka pozbawiona duszy,
Ciało pozornie najpiękniejsze widziane światu,
Odbicie ideału, powód zazdrości,
Lecz dusza? Wyniszczona aż do nicości.
Pękł.
Piękny Narcyz skazany na cierpienia,
Własne, przerażające miłosne uniesienia,
Spragniony uwagi, pożądany za skorupę.
Pękł.
Młodzieńca odczucia pozbawione bliskości,
Pozorna bariera dozgonnej miłości,
Brak uczucia, zwykła pustka w pięknej głowie,
Jedynie nikły blask oczu cokolwiek powie.
Pękł.
Czym tak naprawdę był?
Urodziwym chłopcem, którego umiłowali bogowie?
Kimś, kto nigdy o prawdziwej miłości się nie dowie?
Narcyz nienawidził, nienawidził własnego odbicia,
Pustego, wewnętrznie pozbawionego życia.
CZYTASZ
Zwierciadło Narcyza
PoetryNarcyz kochał się w pozornym odbiciu, ambiwalentnie brzydząc się wnętrzem własnego serca. ~•~ 7/7 → Copyright © 2020 for text by MMkoko1 → Śliczną grafikę wykonała @cudalia z @ZakurzeniPisarze
