Hotel SOGNO

"De mens kan doen wat hij wil, maar hij kan niet willen wat hij wil" Schopenhauer

Ik sta in een drukbevolkte, enigszins donkere straat, met een Indisch meisje of beter gezegd een Indische vrouw naast mij. Ze is niet zo groot, zo'n anderhalf hoofd kleiner dan ik en staat daar heel kalm te wezen. Ik zet een paar stappen naar voor en zij gaat mee. Dan blijf ik staan en stopt zij ook terwijl de gehaaste mensen in de drukke straat ons voorbij hollen. Niemand lijkt ons op te merken, de maatschappij van tegenwoordig. Plotseling hoor ik het geluid van liftdeuren die opengaan, ik kijk opzij en zie een jongeman en zijn partner(?), wiens rode beha schots en scheef zit, naar me toe stappen. Ik ken die twee niet, denk ik, maar hoe dan ook komen ze dichter en dichter, "Hey, dit is die voor u, man" De jongeman geeft me een wit plastic kaartje en hij en zijn (seks(?))partner gaan er lachend van door. "Euh, merci", zeg ik nog, terwijl de twee al in de massa zijn opgegaan. Ik bekijk het plastic kaartje iets aandachtiger, er staat een nummer op, 21, en daarboven staat in sierlijke letters "SOGNO", dan kijk ik naar de lift en zie het opschrift "Hotel SOGNO" verschijnen. Ik ga naar de lift, die in het midden van de straat staat, en zie 5 toetsen aan de rand van het stalen meesterwerk. 5 verdiepingen zijn beschikbaar, van -1 tot en met -5. -5 bevat de nummers 1-31. Ik begin rond de lift te stappen met het stukje plastic in mijn hand, na een toertje rond de lift zie ik de Indische vrouw nog steeds doodskalm staan. Plots beweegt ze haar hoofd, voor het eerst zie ik haar gezicht, onze blikken kruisen elkaar. Ik ken haar niet, en probeer mijn blik dan terug af te wenden, maar het is alsof haar blik de mijne aanzuigt, wat is dit, ik voel tintelingen in mijn hele lijf. Ik blijf naar haar kijken en plots besef ik dat ik haar wel ken, ik weet wie ze is, ik ken haar naam. Plots voel ik een intense honger en besluit met haar naar eten te gaan zoeken.

Op de festivalweide met een vlezig hamburgertje in mijn mond nestel ik me op een groot wit hemelbed, naast de honderden of misschien wel duizenden andere hemelbedden. Ik zit op de rand van het bed en kijk naar Priya die gehurkt in het midden van het weelderige bed zit en met haar doodkalme blik naar mij staart. Het contrast tussen haar zwarte haren, haar lichtbruine huidskleur met het witte hemelbed, in combinatie met haar penetrerende blik, bezorgt me een subliem gevoel. Haar lichaam is zo vol, nog jong, maar toch al rijp. Vlezig, maar toch niet dik. Vurig, maar toch ook kalm. Vreemd, maar toch ook zo bekend. Ik denk dat zij HAAR is, ik ben er vrij zeker van. Ik kijk om me heen en zie overal waar ik kijk witte hemelbedden. Ik zie ontblote torso's, Priya's ogen, trage, sensuele bewegingen van mannen en vrouwen onder witte dekens, Priya's beha, hevige intense bewegingen, doffe kreten, meer witte dekens, Priya's beha, lichamen die hijgen naast elkaar, witte onderbroeken, witte mist, Priya's beha, haar lichtbruine, volle, maar toch niet dikke buik. Ik doe mijn broek uit, dan volgt mijn onderbroek, en ohja natuurlijk, zo'n beginnersfouten mag ik niet maken. Ik zoek mijn portemonnee, maar vind het verpakkinkje niet direct. Dan floept het er ineens uit samen met een wit plastic kaartje met nummer 21, een wit plastic kaartje met nummer 21! Hotel Sogno! Ik weet niet waarom, maar iets zegt me dat het daar moet gebeuren en niet hier. Ik kleed me terug aan, verlaat het bed en Priya volgt me. Een raar gevoel doorkruist me, iets in mij zegt me dat er iets raars aan de hand is, is het door haar, door Hotel Sogno, is het iets anders?

Samen met Priya zit ik in de lift van Hotel Sogno. Vol verwachting druk ik op het knopje "-5" dat oplicht in zijn vuurrode kleur. Nooit had ik gedacht dat ik iemand als haar zou tegenkomen, die deze ervaring met mij wou delen en dat dan ook nog in een hotel! De lift die op straat enkel te zien is als een stalen ding, blijkt voor de rest te bestaan uit een glazen platform dat zich voortbeweegt in een glazen koker. Aangekomen op verdieping -1 neem ik benieuwd een kijkje, maar de beelden die mijn ogen daar opvangen had ik niet verwacht. Verdieping -1 van het hotel blijkt een drukke donkere straat te zijn, zoals de bovenverdieping. Verbaasd kijk ik naar Priya om te zien of zij begrijpt wat er gaande is, mijn vragende blik wordt beantwoord door een vurige, en voor de eerste keer ook ongeduldig lijkende Priya. Dan gaan we verder naar verdieping -2 en weer is hetzelfde tafereel te zien, ik begrijp er niks van. Priya wordt nog ongeduldiger en ik probeer haar te kalmeren door te zeggen dat we er bijna zijn. 'We zouden terug kunnen keren naar het festival', zegt een stemmetje in mij, maar dat gaat niet, ik moet weten wat er te vinden is op kamer 21, al weet ik niet waarom. We zakken naar verdieping -3 en weer zien we hetzelfde. Ik voel dat de spanning in mij toeneemt, ik moet echt weten wat er te zien is op verdieping -5. Priya lijkt het niet meer uit te houden en drukt op de knop om de deuren te openen. Ik ga met haar mee en we slaan een steegje in waar een wit bed voor ons opduikt. Zij begint haar broek uit te doen, wat ik daarna ook doe, gevolgd door mijn hemd. Ze gaat zitten op het bed en het constante latente verlangen dat zij in mij deed opwellen gaat over in pure geilheid. Ik trek mijn sokken uit, ik trek ze niet uit, ik ruk ze uit, waarna mijn onderhemd en mijn bril in het rond vliegen. Daarna wil ik mijn onderbroek uittrekken, maar plots begint iets in mij me tegen te werken, ik wil Priya, ik wil haar, maar een irrationele gedachte, een irrationele kracht zegt mij dat het moet gebeuren in kamer 21. Ik moet naar daar, ik weet niet waarom dit gebeurt, maar ik sta recht en ga samen met Priya terug richting naar de lift.

Even later zijn we op verdieping -5. Weer zien we een donkere straat, maar deze is toch net iets anders. Ze bevat 31 deurloze kamers in één lange gang. Ik vraag me af waarom ik een sleutel nodig heb voor een deurloze kamer? Wat me verder opvalt is dat de gang veel rustiger is en dat ik op het eerste zicht enkel mannen zie. De irrationele kracht die me naar dit hotel zoog, wordt sterker en sterker naarmate ik dichter bij kamer 21 kom. Eenmaal aangekomen zeg ik Priya om me de kamer even alleen te laten inspecteren om te zien of het de moeite is om te blijven. Anders gaan we gewoon terug naar het festival stel ik haar gerust. Ik ga de kamer binnen en het bed dat ik daar zie is zo klein dat het niet eens voor twee personen geschikt lijkt. "Priya, kom eens kijken." "Priya?" Ik ga naar buiten en ze is nergens te bespeuren. Als een bezetene begin ik richting de lift te spurten, maar dan voel ik plots het plastic kaartje in mijn broekzak en keer om, het zal toch wel voor iets nuttig zijn, dat kaartje. Ik ga de kamer opnieuw binnen en zie op het minibureautje een kistje staan met een afbeelding van het witte plastic kaartje met nummer 21. Ik probeer de kist open te doen, maar dat lukt niet. Dan leg ik mijn kaart op de afbeelding en hoor een soort klik. Ik open de kist en vind een klein briefje: "Op het einde van de gang zijn er koekjes voor de gasten". Ik voel dat een koekje wel zou smaken, verlaat de kamer en zet koers richting kamer 1, van tijd tot tijd neem ik een vluchtig kijkje in de kamers die ik passeer en alle kamers lijken me slechts over een enkel bed te beschikken waar af en toe een jongeman aan te treffen is. Dan kom ik op het einde van de gang en zie ik niks. Ik ga dan even kijken in kamer 1, waar ik een jonge gast op zijn bed zie liggen. "Weet jij waar ik die koekjes kan vinden?" Hij staat recht, stapt de gang op en wijst dan naar de muur op het einde van de gang. Ik zeg dat ik niks zie, enkel een zwarte muur. De jongen doet teken dat ik hem moet volgen, we gaan een paar passen verder en staan naast de muur. Dan begint de jongen te duwen, een deel van de muur blijkt een deur te zijn. Ik bedank de jongen en hij gaat terug naar zijn kamer. Vervolgens duw ik de muur/deur open, stap buiten, verblind door het felle licht en word wakker in mijn bed, nog 21 dagen NoFap te gaan.