SÖZ (BxB)

7.Bölüm 🌸

İyi okumalar 🌸

Önceki bölümü atlamayın lütfen...

Evde ölüm sessizliği oluşmuştu Eymen'in düşünmeden kurduğu cümleyle. Düşününce cidden de hiç olmayacak bir şey söylemişti. Kimseden ses çıkmazken, sessizliği Gülümser hanım bozdu.

"Ay ilahi Eymen. Sen koyarsın tabi de sen evlenip gidince benim oğlum yalnız kalacak. Onun için diyorum ben." deyince Eymen derin bir nefes aldı sessizce. Eymen bir şey diyemeden bu kez Remzi bey konuştu.

"Bak Gülümser. Batuhan istemiyorsa onu zorla evlendirmek yok. Birini buldum falan deme çocuğa bunaltma. Bak bir daha gelmez sonra. Duydun mu?"  dedi gözlüklerinin üstünden eşine bakarak.

"Duydum Remzi duydum." dedi Gülümser hanım kollarını göğsünde birleştirerek. Bu konuşmadan sonra planını uygulamaya gerek kalmadı Eymen'in. Daha fazla kalmasına da gerek yoktu.

"Efendim ben izninizle işe döneyim artık." deyip ayaklandı. Gülümser hanım da ayaklandı onunla beraber.

"Aa oğlum otursana daha yeni geldin." dese de Eymen ısrarlara rağmen zar zor çıkmıştı evden.

İçindeki mutlulukla arabasına bindi ve direkt şirkete gitti. Odasına girince Batuhan'la karşılaştı. Eymen şaşırsa da pek fazla üstünde durmadı bu konunun.

"Batuhan? Sen ne yapıyorsun burda?" diye sordu. Batuhan sabah olanlar yüzünden biraz kırgındı, bu yüzden soğuk şekilde cevap verdi.

"Çalışıyordum. Bu dosya lazım olmuştu buldum. Çıkıyorum şimdi." dedi olabildiğince soğuk bir şekilde. Eymen, bu soğuk tavır karşısında şaşırmıştı. Çünkü çok samimilerdi normalde.

Batuhan, odasına gitmek için kapıya yöneldi. Ama Eymen kolundan tutup odadan çıkmasına musade etmedi. Batuhan'ın bu soğuk davranışı karşısında üşüdüğünü hissetmişti bu yaz sıcağında.

"Ne oluyor? Küs müyüz?" diye sordu Eymen. Batuhan, Eymen'e baktı bir süre. Başını olumsuz bir şekilde salladı.

"Hayır, küs değiliz. Sadece gözden bu kadar çabuk çıkarılmak hayal kırıklığına uğrattı." dedi durgun sesiyle. Eymen sabah olanları hatırlayınca içinden bir küfür savurdu ve Batuhan'ı odada bulunan koltuğa doğru çekiştirdi kolundan.

"Gel bakalım. Şöyle oturalım da konuşalım biraz." dedi ve Batuhan'ı oturttu. Kendisi de dibine oturdu. "Bak Batuhan, seni gözden çıkardığım falan yok. Biliyorum, sabah olanlar yüzünden bana böyle davranıyorsun ama gerçekten seni gözden çıkarmadım. Ben sadece... Belki mutlu..." derken dudaklarında Batuhan'ın parmaklarını hissetti. Bu hareketten sonra nasıl konuşsundu ki? Batuhan elini Eymen'in dudaklarından çekip konuşmaya başladı.

"Ben bu şekilde de mutluyum Eymen. Zaten zamanı gelince evleneceğim." dedi ve Eymen'in kalbi hızlanmıştı bu dediğiyle ve oldukça şaşırmıştı. Batuhan'ın da ondan geri kalır yanı yoktu. O da çok heyecanlanmıştı. Batuhan dediğini farkedince hızla kalktı koltuktan. "Ben... Ben odama geçsem iyi olacak." dedi ve hızla çıktı odadan. Eymen, Batuhan'ın dokunduğu dudaklarına dokunup, yüzünde aptal bir sırıtışın oluşmasına izin vermişti. Bundan sonra herşeyi akışına bırakacaktı. Zaman, herşeyi halledecekti.

Batuhan
Eymen'in söylediklerine ciddi ciddi kırılmıştı. Önceden olsa bu kadar takınmazdım belki ama verilmiş bir söz vardı ortada. Aslında haklıydı da. Birini bulursak söz geçersiz sayılacaktı ama sorun ordaydı işte. Geçersiz sayılmasını istemiyordum ki. Eymen'le çocukluktan beri birlikteydik hep. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmiyordu tanıştığımızdan beri ve ben ona bu kadar alışmışken, hayatımın yüzde doksanı Eymen olmuşken, evlenmek istemiyordum. Sabah da o dediklerini duyunca kırılmıştım işte.

Odama geçip, kendimi işlere vermiştim. Kafamı dağıtmam gerekiyordu. Yaklaşık bir saat kadar çalıştıktan sonra bir dosyaya ihtiyacım oldu. Ama o dosya Eymen'in odasındaydı. Onunla karşılaşacaktım ama gitmem gerekiyordu. Odamdan çıkıp, onun odasının önüne geldim. Bir iki kez derin nefes alıp kapıya vurdum hafifçe. Ses gelmeyince bir daha vurdum. Yine ses gelmeyince kapı kolunu yavaşça indirip kapıyı açtım ama kimse yoktu içeride. Yavaşça içeri süzülüp, masanın arkasında bulunan, camlı dolaba ilerledim ve dosyayı buldum birkaç dakika içinde. Tam dosyayı alacakken Eymen girdi içeri.

"Batuhan? Sen ne yapıyorsun burda?" dedi. Hemen dosyayı çektim raftan, ona döndüm ve kapıya doğru ilerlerken cevap verdim.

"Çalışıyordum. Bu dosya lazım olmuştu buldum. Çıkıyorum şimdi." dedim olabildiğince soğuk bir şekilde. Ben böyle soğuk davranınca yüzü değişti. Birbirimize hep samimi davranırdık. Şaşırması normaldi. Tam kapıdan çıkacakken kolumdan tuttu.

"Ne oluyor? Küs müyüz?" dedi bana bakarak. Bende bakışlarına karşılık verdim. Gözlerimdeki hayal kırıklığını görsün istiyordum.

"Hayır, küs değiliz. Sadece gözden bu kadar çabuk çıkarılmak hayal kırıklığına uğrattı." dedim kırgın olduğunu belli ederek. Anlasındı kırıldığımı. Kolumdan çekiştirerek odadaki koltuğa yöneldi.

"Gel bakalım. Şöyle oturalım da konuşalım biraz." deyip  koltuğa oturttu beni. Kendisi de tam dibime oturdu. "Bak Batuhan, seni gözden çıkardığım falan yok. Biliyorum, sabah olanlar yüzünden bana böyle davranıyorsun ama gerçekten seni gözden çıkarmadım. Ben sadece... Belki mutlu..." dediğinde daha fazla dinlememek için parmağımı dudağına bastırıp susturdum. Onsuz mutlu olabileceğimi düşünüyordu. Aptal! Elim dudaklarına değince ateşe değmiş gibi hissetmiştim. O şaşkın bir şekilde bana bakarken, bende şaşırmıştım bu hareketime. Elimi dudağından çektim ve aklıma gelen, dudaklarımdan dökülüverdi benden izinsiz.

"Ben bu şekilde de mutluyum Eymen. Zaten zamanı gelince evleneceğim." deyiverdim. Eymen'in, şaşkınlıktan dudakları aralanmıştı ve öylece bana bakıyordu. Bende her geçen dakika kendimi daha da şaşırtıyordum. Ben böyle demeyecektim ki! Durumu kurtaramayacağımı anlayınca kalktım koltuktan. "Ben... Ben odama geçsem iyi olacak." dedim yutkunarak ve hızla çıktım odadan. Odama geçip sırtımı kapıya dayadım. Açık açık seninle evlenmek istiyorum demiştim. Bir yandan da ferahlamış hissediyordum. Eymen hâlâ önemsiyordu beni. Aptal aptal sırıtırken kendimi odamdaki koltuğa atıp uzandım ve odanın tavanını izlemeye başladım sırıtarak.

Yeni bölüm geldiii!

Yorumlarınızı bekliyorum 🙏🏻

Sizleri seviyorum 💜