takıldığımız çakıltaşları

gerçek,inanmak istediklerimizde saklıdır

karanlık.beni içine alıp hapsediyor,nefes alamıyorum hayır ben öldüm mü? ardından karanlık kendini aydınlığa bırakıyor.sesler duyuyorum " yardım edin!"ses her seferinde daha yüksek daha fazla rahatsız edici bir şekilde artıyor."lütfen,birisi yardım etsiin!"...birisi ağlyordu.Sesin olduğu yere yöneldim nefes alamaz bir hale gelinceye kadar koştum ardından karşıma çıkan manzara karşısında dizlerimin üzerine düştüm. Annem kanlar içinde yerde öylece yatıyordu.                                                                                              "anne..." sesimi kontrol edemeyerek çığlık çığlığa kabustan uyandım.Gözyaşlarım adeta gözlerimi paramparça ediyor beni kalbimdeki acı dalgasıyla öylece bırakıyordu.Etrafıma bakındım Josh elinde portakal suyu tutuyordu.Yüzündeki ifade beni rahatsız etti. "ne oldu?" bana endişeli gözlerle baktı." şekerin düşmüştü.Bayıldın..." birden bire ağlamaya başladım Josh elimi sıkıca tuttu."onu gördüm...annemi gördüm." bana baktı gözyaşlarımı elleriyle sildikten sonra," ağlıyordu,"yardım edin!,Josh yardım istiyordu." ellerimi daha sıkı tutarak," annenin intihar ettiğini söylemiştin."                         ardından düşüncelerimde kayboldum....cam parçaları, bunun başka nasıl bir açıklaması olabilirdi ki?     "ben...bilmiyorum"yüzümü ellerinin arasına alarak," ama birisi biliyordur"...ona sert bir ifadeyle baktım.Anlamıştım. " kim?"bana daha yumuşak bir ifadeyle baktı."baban..." ellerim titremeye başladı hayır bunu yapamazdım."onun mu yaptığını söylüyorsun?" kelimelerin üstünde durarak ekledi."hayır,sadece yapanı tanıdığını düşünüyorum.Annen anlattığına göre güçlü bir kadın.Sahiden sırf baban onu aldattı diye intihar eder mi?" artık her şeyi anlamaya başlamıştım.Evet komaya girince de,   küçük bir kızken kaza geçirince de anem tek bir gözyaşı bile dökmemişti.Ayağa kalktım."tamam.babamla konuşacağım" ellerim titrerken annemin çığlıkları kulaklarımda yankılandı.