kissing rain

Chapter 1

                            Chapter 1

                          Love remains

Nagising ako ng maaga ngayong araw ng lunes. Nagkaroon ako ng pilat na kailanman ay hirap kung kalimutan.

Pagkatapos akong magisa nung gabing yun ay nangako akong huwag ko ng uulitin pa yung pagkakamaling iyon. Hindi pa man nila ako napatawad ay atleast may konte sa puso nila na may karapatan din akong magdesisyon.

Pilit kung kinakalimutan ang tapos na. I hate repeating all the mess I have done. Bitbit ang bag bumaba na ako para kumain.

As usual routine, wala na naman silang naabutan ko. Siguro sa pagmamadali nilang lahat ay kinalimutan na na nilang kumain gayong andaming hinanda si Manang sa hapag. Ayaw ko rin sanang kumain pero sa dami ng handa ay hindi ko magagawang magpalipas gutom.

Umupo na ako ng aking pwesto. Nakakapanibago ang araw na ito. Pasan-pasan ko ba ang 40 kilos na bigas? Pati puso ay nahihirapan naring huminga, sobrang nakakabingi ang katahimikan.

Pagkatapos mag-agahan, nagmadali na akong lumabas para tumuloy na sa school.

Pagkatapat ng gate ng school muli na naman akong sinalubong ng kaba. Maraming nakatingin saking gaya ring estudyante. Alam ko ang mga tingin na yan, iniisip siguro nila na maeexpel talaga ako dito. Sino bang may sabi? Tsk! Mukha niyo sipain ko. Warning lang naman ang binigay sakin. It means meron pa akong second chance, at this point hindi na pwedeng maulit yung nagawa ko na. Ayos na sana yun kung talagang maingat ako sa mga galaw ko.

Lutang na lutang ako parang nasa ere habang umaakyat ng hagdan papunta sa section ko. Marami rin akong nakakasabay pero hindi ko sila pinapansin kahit na binabati nila ako.

"Maxxi!" Sa sobrang lakas ng sigaw na yun ay napatigil ako sa pag-akyat. Balak ko sana siyang lingunin dahil nasa baba pa yun ay sinawalang balaha ko. Sorry I'm not in the mood.

"Wait Maxxi!" Hindi naman ako tumatakbo para pahintayin niya ako. Matigas ang ulo kung di parin pinagbigyan ang sumisigaw.

"Huy, ano ka ba!" Pahabol niya at pati damit ko ay hinila para lang lingunin ko.

Nang makita kung sino yun ay si Markus lang pala. Hinahabol ang hiningang pinapatigil ako sa paglalakad.

"Saan ba galing ang byahe mo at ngayon ka lang nakarating?" Hinihingal niyang tanong. Kumunot noo ko sabay kibit balikat.

"Huh? Sa layo ng narating mo hindi mo narin alam kung saan ka galing? Baka pati tung face na to tinapon mo na sa daan?" Hinawakan ko ang kamay niyang naka hawak sa blouse uniform ko. Marahan kung tinanggal ang kamay niyang nakahawak.

"Ay wow! Ang perfect naman ng bakasyon mo, pasalubong mo ba sakin yang nawawala mong boses?" Naiirita na ako sa kakadakdak niya. Kung sa bahay ay hirap na hirap akong makitungo dito naman sa school ay nakakairita ang tingin ng mga tao at maski isa pa tung kaibigan ko.

Tumuloy na ako sa paglalakad. Nakasunod lang sakin si Markus. Nakatapat na ako ng pinto ng aming room, maraming nagulat, lahat yata ng nasa loob ay pinagtataka ang presensiya ko. Bakit na miss niyo ako? Baliw kung tanong sa isip.

You should be happy with my presence. What's with all that crazy looks? They all see me like a trash going back to her place.

"Bumalik siya?"

"Akala ko ba expelled na yan?"

"Shussh! Quite she's mad!"

Para akong hangin na naglakad papuntang upuan ko. Who cares pa sa sinasabi niyo.

"Hoy! FYI!" Pagpapansin ni Markus kausap ang mga classmates namin. "Warning palang po yung binigay kay Maxxi. Who cares kung maiexpel ang kaibigan ko or hindi!?" Malupit na sigaw ni Markus sa buong class room.