kissing rain

Chapter 3

                           Chapter 3
                           The witch
                                            

Pagkatapos kung bumitaw sa yakap kay kuya bigla kung naramdaman na hindi ako makahinga. Kung kanina si kuya ang namumula mukhang ako ay nahawa narin. "Anong nangyari sa anak namin?" Mula sa sigaw na yun ni Mommy ay siyang dahilan kung bakit ako nahihirapang huminga ngayon. Alam kung magigisa ako at alam kung hindi ako makakatakas. They are here, ano na kayang mangyayari sakin ngayon. Natatakot ako sa magiging reaksiyon ng dalawa bukod sa papagalitan ako ay sana huwag aabot sa papalayasin ako sa bahay. Pero bakit naman nila ako papalayasin? Ang oa ko lang mag-isip tama na to. Huwag na akong mag-isip ng kung ano-ano.

"Mommy, she's fine don't worry." Sagot ni kuya. O yes, pasalamat ako meron akong kuya to speak on my behalf. Nag-aalalang lumapit sakin si Dad na pinagmamasdan ang naka bandage na sugat saking ulo. Hahawak sana siya sa may bandang ulo ko ng tapikin ni Mommy ang kamay niya. "And what are you going to do?" Gulat na tumingin si Dad kay Mommy. "I'm just confused. How she ended up having injury." sagot nito. Bakas sa mukha ni Dad ang pag-aalala at maski naguguluhan kung bakit nangyari sakin to. "Because your daughter is hardheaded." Sambit ni Mommy "just like you." Dagdag niya pa. Kunot noo akong tumingin kay kuya para tingnan ang reaksiyon niya sa inaasta ng dalawa naming magulang maski siya ay hindi makapaniwala kaya nag respond siya sakin ng kibit balikat. Sunod kung dinapuan ng tingin ay si Markus tuloy nasabi kung bat pa ako tumingin sa gawi niya binigyan lang ako ng sign na patay ako kina Mommy.

"What? Bakit ako, for what I know sayo siya nagmana ng katigasan ng ulo." Balik din na sagot ni Dad abay matapang din ang Lolo niyo ah. Pero bakit parang nagpapasahan sila kung kanino ako nagmana. Hindi naman masyado matigas ang ulo ni Dad kase under siya ni Mommy kung minsan. "Ah, so you're telling me that I am also hardheaded. Look at her head." sambit ni Mommy saka tinuro ang ulo ko na may bandage. "Malapit ng masira ang ulo niya kaya kung sakin siya nagmana then she already have no head." Pagkasambit yun ni Mommy feel ko nawalan ako ng pandinig. "Anak mo parin si hon." Nagtatalo na sila sa harapan ko pero hindi ko marinig ang mga sinasabi nila. I have a weird feeling na para akong masusuka dahil bigla nalang umiikot ang paningin ko ano ng nangyayari sakin. Habang tumatagal ang sagutan ng dalawa sumingit si kuya sa kanila na parang sinasabihang tumigil na sila.

"Kuya," tawag ko kay kuya so since hindi parin niya mapakiusapan ang dalawa at mukhang di rinig ang tawag ko si Markus ang lumapit sakin. Humawak siya sa kamay ko sabay sabing "Sis, okay ka lang ba?" Dahil naka angat ang ulo ko gusto kung ipa udjust ang bed para mag flat para matulog na ako kase di ko talaga kaya nahihilo na ako. "Sis, anong kailangan mo." Tanong sakin ni Markus di ako makatingin sa kanya ng maayos dahil umiikot ang ulo niya sa harapan ko. Pinilit kung pinikit ang mata ko baka sakaling di ako mas lalong mahilo. "Paki-udjust ang bed." Saad ko kay Markus di ko alam kung rinig niya ako. Dinidiin niya ang ulo niya saking mukha para mas marinig pa ang sinasabi ko mukhang di niya pa rinig ang sinabi ko kaya uulitin ko pa sana ang sinabi ko nang sumigaw siya.

"Tito, tita, kuya, nagpapaalam na yata ang best friend ko!" Sobrang klaro sa pandinig ko ang sigaw na yun ni Markus. Kaya naman imbes na si Markus lang ang malapit sa bed naging madami na ang nakapaligid sakin. "What are you saying?" Tanong ni Mommy kay Markus. Si kuya ang pinakiusapan ko ng tingin. Alam kung kuha niya ang gusto kung sabihin kaya naman kahit wala pa akong sinasabi ay tumango sakin si kuya. Mula sa mataas na position ay unti-unti kung nararamdaman na naka flat na yung position ng bed. Alam kung si kuya ang nag adjust sa bed kaya naman sobrang thankful ako sa kanya.

"Talk to us baby, don't die yet I believe your head is like a stone and as Doctor says a while a ago your wound is already treated." Ano ba kasing pinagsasabi ni Markus, naging OA na tuloy si Mommy. "Don't talk to your daughter like that." Suway ni Dad. Oo nga, sobra naman siyang magsalita paniwalang-paniwala sa sinasabi ng iba.