Yakınken Uzak

Göremiyorum Seni

12 Haziran 2020
Sınavla başlayalım. Son sekiz gün. Evet sorumluluğum farkındayım. Elimden geleni de yapmaya çalışıyorum. Artık bitsin ben de bu satırları sınav gibi kötü kelimlerle doldurmayayım. Bugüne gelecek olursam sabah izledim pencereyi ama göremedim onu daha sonra dayimlara gittik. Ama aklım hep onda. Ne yapıyor diye düşünüyorum. Günüm orda bomboş geçti. Gece saat 23.25 gibi döndük ben de onu göreceğim diye sevindim dükkanın önünden geçeceğiz diye. Ama dükkan kapalıydı. Cidden şok oldum çünkü saat 00.00 civarı kapatırlar şansıma sıçayım diye düşünüp önüme baktım.
Eve gidip uyudum. Sabah olunca her zamanki gibi pencere kenarına geçtim. Ama ne gelen var ne giden. Tamam belki de benim baktığım saatte dükkana gitmedi. Her baktığımda onu göreceğim diye bir şart yok. Evet evet birazdan görürüm diyip kendimi teselli ediyorum. Akşam oldu hâlâ yok. Ve dükkan kapama saati geldi. Ama nasıl? O yine yok. Hayır Allahım hayır. Bugün biraz yorgundu evde dinleniyor. Yemin ederim o gün onu görmedim ama bir saniye bile olsa görürsem günüm güzelleşecekti buna tüm kalbimle söylüyorum. Bir sonraki gün yine yoktu. Evde dinleniyor olabilir ama Allah onu görmeme izin verirdi. İnanıyorum buna ve tüm kalbimle söylüyorum bunu. Burada olsa görürdüm.Onu goremememin ardından iki gün geçti. Ve sabah kapı çaldı. Kapıda uzun zamandır görüşmediğim hatta görsem bile sadece küçük selam verdiğim mahalleden çocukluk arkadaşlarımı gördüm. Sinem ve Zeynep.
-Deniz aşağı inelim mi?
-Tamam inelim.
İçimde mutluluk var. Çünkü eğer evdeyse- belki de bir ümit evdedir- o da beni görecek. Hep ben onu izliyordum onu. Varlığım aklına bile gelmiyordu belki. Nadiren beni gördüğünde abime selam göndermek dışında. Onun için önemli değilim biliyorum.
-Ee Deniz nasılsın,uzun zamandır hiç konuşamıyorduk.
-Sizi görünce şaşırdım ama iyiyim iyi oldu aşağı inmemiz. Hep inelim
-Aynen çok güzel olur.
Onlarla beraber parka oturmaya gittik uzun zamandır konuşmuyorduk uzun uzun konuştuk. O gün onlara bir şey demedim. Aslında aklımda hiç kimseye söylemek yoktu ama içime atarsam gerçekten beni rahatsız ediyor. Bu yüzden en azından yakınlarıma anlattım. Günün güzel geçti de onsuz geçti ışte onsuz ne kadar güzel gecebilirse o kadar güzeldi.Akşam eve döndüğümde yine yoktu. O zaman anladım ışte gerçekten yok. Nerede olduğunu bilmeyi o kadar çok isterdim ki kiminle,nerede ne yapıyor. Ama bunu öğrenecek kadar yakın değilim. Bin tane plan kurdum kafamda Onun nerede olduğunu öğrenmek için. Ama hiçbirini uygulayamiyorum. Umarım en yakın zamanda öğrenirim nerede olduğunu.Ama göremeden bile varlığı o kadar güzel ki. Hayalimde yaşıyor. Hâlâ benimle.Hâlâ.