Φίλοι.....;

Αναστασια

Η Αναστασία συνέχισε να κλαίει για πολύ ώρα ακόμη στην αγκαλιά της μαμάς της,μέχρι που την πήρε ο ύπνος.
Ο Στεφανος,αφού έκανε μια βόλτα,γύρισε στο σπίτι του και πήγε να ετοιμάσει τα πράγματα του. Όταν τελείωσε,κοίταξε το κινητό του. Πήγε στις επαφές. Κοίταξε το όνομα της Αναστασίας. Στην αρχή δίστασε,αλλά έπειτα πάτησε πάνω και της έστειλε μήνυμα. Συγγνώμη. Αυτό έγραψε μόνο.
Η Αναστασία ξύπνησε μετά από ώρες. Έκανε ένα τσάι να πιει και κάθισε μπροστά στο παράθυρο. Με το ένα της χέρι έπιασε την κοιλιά της. <<Τώρα μωρό μου είμαστε μόνοι>>είπε στο παιδί της. Έπειτα πήρε το κινητό της. Τότε είδε και το μήνυμα του Στέφανου. Τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν. Η μαμά της την άκουσε κι έτρεξε κοντά της. Την αγκάλιασε. <<Φτάνει κορίτσι μου,φτάνει. Ο άνθρωπος δεν αξίζει. Σκέψου κι αυτό το πλασματάκι!>>της ειπε κι έπιασε την κοιλιά της.
1 εβδομάδα μετά
Ο Στεφανος είχε πλέον φύγει στην Αθήνα. Είχε πιάσει δουλειά στο μαγαζί του φίλου του. Δεν ξανά επικοινώνησε με την Αναστασία.
Η Αναστασία,από την άλλη,ήταν κάπως καλύτερα. Στιγμές-στιγμές τον θυμόταν κι έκλαιγε,αλλά προσπαθούσε να το αντιμετωπίζει για να είναι όσο καλύτερα γίνεται για το παιδί της.
9 μήνες μετά
Η Αναστασία καθόταν με τη μητέρα της στον καναπέ κι έβλεπαν τηλεόραση. Ξαφνικά αρχίζει να νιώθει μικρούς πόνους,οι οποίοι γινοντουσαν πιο έντονοι όσο περνούσαν τα λεπτά. Κοιτάει και βλέπει ότι είχαν σπάσει τα νερά.
-Αναστασία:Μαμά,μαμά. Σπάσανε τα νερά!της λέει κι αρχίζει να κλαιει,την ώρα που εκείνη κοιτούσε προς την τηλεόραση. Τρέχει κατευθείαν κοντά της.
-Μαμά Αναστασίας:Πάμε στο νοσοκομείο! Φύγαμε!της λέει κι αφού πάρουν τα πράγματα της,τη βοηθαει να πάει μέχρι το αμάξι κι αφού τη βάλει μέσα ξεκινάνε για το νοσοκομείο.
Ο γιατρός της κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις κι έπειτα τη μεταφέρουν στην αίθουσα τοκετού.
Η Αναστασία κατάφερε να γεννήσει ένα υγιέστατο αγοράκι.
Μετά από λίγες ώρες τη μετέφεραν σε ένα δωμάτιο. Η μητέρα της μαζί με τον πατέρα της,ο οποίος ήρθε μόλις τον ειδοποίησαν,πήγαν να τη συναντήσουν.
- Μπαμπας Αναστασίας:Πώς είσαι,κοριτσάκι μου;
-Αναστασία:Εγώ καλά είμαι,μπαμπά μου. Το παιδί μου,τον Στέφανο μου,τον είδατε καθόλου;τους ρωτάει κι εκείνοι ακούγοντας το όνομα,σοκαριζονται.