Voor het eerst in lange tijd sta ik tevreden voor de spiegel. Ik kijk naar mijn haar. Aan de voorkant is het echt al een behoorlijk stuk. Ik denk dat er al 3 centimeter aan haar zit. Het ziet er gek uit, maar ik ben er blij mee. Je kan misschien niet bedenken dat iemand blij kan zijn met haar wat eruit ziet alsof er een te korte pony is geknipt, maar gelukkiger kan ik even niet zijn. De achterkant van mijn haar ziet er wel heel gek uit. Het is heel erg kort en het lijkt alsof ik een stuk (grootte van een mandarijn) op mijn achterhoofd het gemillimeterd. Dat is iets waar ik ondanks het vele verdriet blij mee kan zijn.
Ik sta inmiddels zonder dat ik het door heb al 15 minuten voor de spiegel. Mijn ogen zijn rood. Dit keer niet omdat ik heb gehuild van verdriet, maar omdat ik heb gehuild van geluk. Huilend kijk ik mezelf aan. Dit is wie ik nu ben. Er zijn miljoenen mensen op de aarde die alopecia hebben, maar opeens ben ik even de enige. Ik zie mezelf. Met een gekke 'pony' en een lelijk achterhoofd. Het maakt me even niet meer uit. Ik zie mezelf even als een gelukkige meid, zonder zorgen. Ik haal mijn staart uit mijn haar en mijn lange blonde haar valt over de 'pony'. Ik heb mezelf nog nooit met een pony gezien, ik heb nog nooit een pony gehad. Toch voelt het heel vertrouwd. Alsof ik al jaren lang de persoon ben die ik ben, met alopecia, en dat ik altijd al een halve pony heb gehad en een bijna kaal achterhoofd.
Ik ben na een lange tijd tevreden met mezelf!
JE LEEST
Hoe alopecia haar leven op de kop zette
Non-FictionHallo! Dit boek gaat over een meisje genaamd Mirjam. Ze krijgt te maken met alopecia. Zij neemt jou in dit verhaal mee over hoe haar traject met alopecia verliep. Credits naar @lowalowa1 voor het maken van de cover!
