~H52~

91 3 2
                                    

Julia's P.O.V

Hier loop ik dan, op dit moment tegen al mijn principes in, in Karen haar armen. De vrouw die al zo ontzettend veel voor me gedaan heeft. De vrouw die ik keer op keer teleurstel.. De vrouw die wel betere dingen te doen heeft dan voor een 18-jarig meisje te zorgen. Ik sluit mijn ogen even en bijt hard op de binnenkant van mijn lip en zonder dat ik het door heb stop ik met lopen. ''Ik kan het niet..'' Fluister ik zacht. Ik staar naar mijn voeten, want opeens zijn die zo interessant. Ik hoor geen voetstappen meer, die 2 van het ballet zijn gestopt met lopen. Ik voel 2 armen om mij heen slaan die mij in een knuffel trekken. ''Ik kan het niet..'' Herhaal ik nog eens.. Mijn hoofd is zo vol.. Veel te vol.. En ik heb een enorme drang naar mijn verslaving, ja die verslaving waar ik 2 weken vanaf was.. Ik leg mijn hoofd op Karen haar borst en leg voorzichtig mijn armen om haar heen. Ik voel hoe ze langzaam over mijn rug streelt. Het kalmeert me, maar ergens ook niet. Er schiet zoveel door mijn hoofd heen.. Emoties die ik er niet uit krijg.. Ook al heb ik al super lang buiten gezeten. Het lukt me gewoon niet. Het wil er gewoon niet uit.. In de verte hoor ik woorden, een stem. Nou eigenlijk is het niet in de verte het is Karen die ik hoor..

Karen's p.o.v

Ik was zo blij dat we Julia hadden gevonden, ik was echt heel bang dat ik haar kwijt was.. Voor altijd.. Dit meisje is echt zo bijzonder geworden voor me, ondanks dat ze misschien niet het makkelijkste is, een bomvolle rugzak met zich mee draagt.. Ik hou van haar met mijn hele hart, ik zou alles voor haar doen. Als Julia stopt met lopen stop ik automatisch ook. ''Ik kan het niet'' Zegt Julia zacht, maar net hard genoeg zo dat ik het kan horen. Ik trek haar voorzichtig in een knuffel. ''Ik kan het niet'' herhaald  Julia. Ik sluit mijn ogen even, dit is zo een moment dat haar hoofd te vol is, haar gedachten alle kanten op schieten en ze geen uitweg vind.. Geen licht aan het eind van de tunnel. Ik duw voorzichtig haar hoofd tegen mijn borst aan, op de een of andere manier kalmeert het haar als ze een hartslag hoort.. Ik streel zachtjes over haar haren en rug. Als ze haar armen om mij heen sluit glimlach ik klein. Ik druk voorzichtig een kus in haar haren, ze heeft overal sneetjes en bloedsporen zitten. Ik bijt even zacht op mijn lip. ''Wat kan je niet Juul..'' Vraag ik voorzichtig. Ik heb het idee dat Juul heel ver weg is. Ik herhaal daarom ook nogmaals rustig mijn vraag. ''Wat kan je niet Juul?'' Dit keer spreek ik iets luider maar nog steeds voorzichtig. Ik voel hoe haar hoofd loslaat van mijn borst en ze me aankijkt. ''Ik kan niet terug naar Klaasje..'' Zegt ze zacht. Ik kijk haar even aan. ''Waarom niet?'' vraag ik voorzichtig. ''Ik wil haar niet onder ogen komen, ze mag me niet zo zien.. Ze heeft niks aan nog een zusje..'' Zegt ze zacht maar snel. ''Juul. Klaasje vind jouw een super tof meisje, ze ziet je zo graag! Ik weet zeker dat Klaasje nu enorm bezorgd om je is..'' Zeg ik rustig. Ik zie haar even denken en dan knikt ze voorzichtig. ''En ik wil Marthe al helemaal niet zien..'' Vervolgt Julia dan.. Die zag ik even niet aankomen.. ''Marthe is je beste vriendinnetje Juul, Marthe is de afgelopen tijd zo vaak naar ons toegekomen dat ze het niet aankan dat ze moet zwijgen tegen je, dat ze het niet langer kan.. Dat ze zo blij is dat zei, maar ook zeker ik in jouw leven ben gekomen.. Dat ze je wilt helpen..'' Ik stop even met praten en pak haar gezicht vast zodat ze me moet aankijken. ''Ik heb nog nooit zoveel paniek in Marthe haar stem gehoord als deze avond. Ze is super ongerust..'' Zeg ik dan iet wat streng. 

Marthe p.o.v

Het frustreert me enorm dat Julia niks meer laat horen, dat ze niet te bereiken is.. Ik sluit mijn ogen en zucht diep. Ik ben ook echt bang dat Julia haar zelf iets aan doet.. En in dit geval heb ik geen idee in welke mate dit zal zijn.. Ik weet dat ze heel ver kan gaan.. Iedere minuut die voorbij gaat duurt  mij veel te lang. Ik word gek van mezelf en ik moet nu frisse lucht hebben. Ik wurm me onder Klaasje en Hanne vandaan en sta op. Zodra ik rechtsta draait de kamer, ik blijf even enkele seconden rechtstaan en loop dan na de balkondeur, ik draai deze open en ga op een van de stoeltjes zitten. Ik adem diep in en sluit mijn ogen. ik hoor voetstappen achter mij. En voel dan 2 armen om mij heen. ''Ze weet het nu, het zwijgen is gedaan..'' Hoor ik Kristel zacht zeggen. ''Je had al die tijd gelijk Marthe..'' Vervolgt ze. ''We hebben te lang gewacht, we hebben haar terug gebroken..'' Ik hoor gewoon aan Kristel haar stem dat ze net zoveel zorgen heeft als wij nu. ''Ik ben bang..'' Zeg ik dan zacht. ''Ik ben bang dat Julia haar zelf iets aan doet'' Vervolg ik. Kristel trekt mij dicht tegen haar aan. ''We gaan haar vinden lieverd, ik beloof het.'' Fluistert Kristel zacht. ''Kom het is koud buiten, we gaan naar binnen..'' Zegt ze liefdevol. Ik knik dan even en sta langzaam op. Ik Kristel haar armen loop ik mee naar binnen. Ik buk snel om mijn telefoon van de grond te nemen en loop dan terug naar Klaasje en Hanne. Ik zucht even zachtjes en ga voor ze op de tafel zitten. Ik staar naar mijn voeten en zwijg.

The little sparkle In my life.Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu