HAYALLER GERÇEK OLUYOR

1.BÖLÜM

   Yine umutlarla dolu bir sabaha merhaba diyordum.Her zamanki gibi hayallerimi süsleyen Güney Kore'ye gitmeyi umut edip gerçek olacağına ınanmaya çalışırken gene umutsuzluğa kapılmıştım.Çünkü Güney Kore benim için sadece hayaldi.Ona ulaşmam imkansız gibi bir şeydi.Nasıl gidebilirdim ki nasıl.

   Her neyse bir gün bile olsa bu hayalimden vazgeçmeyecektim ,yılmayacaktım ve yılmadım. Bunu düşünürken ağlamaya başlamıştım. Gözyaşlarımı silip elimi yüzümü yıkadım ve aşağı mutfağa indim. Ağladığım için gözlerim kızarmış olmalı ki annem ağladığımı anladı. Hemen sormaya başladı neden ağladığımı. Sanki bilmiyordu sebebini.

  Ben:

- Ağlamadım . Hem neden ağlayacakmışım?

  Diye cevap verdim imalı bir şekilde.

  Annem:

-Bana yalan söyleme. Sanki neden ağladığını bilmiyorum .

Dedi.(kızgın bir şekilde)

Ben:

-Neden ağladığımı biliyorsan neden soruyorsun? Canımı acıtmak için mi?

   Diye bağırdım ve odama çıktım. O gün odamdan hiç dışarı çıkmadım. Hiçbir şey yememiştim. Sadece ağlıyordum. Annemler beni odadan çıkaramayınca en yakın arkadaşlarımi Hilal ve Ruveyda'yı çağırmışlardı. Onlar geldiklerinde sadece onları içeri aldım.

   Onların hayali de benim gibi Güney Kore'ydi. Geldiklerinde benim neden ağladığımı az çok tahmin ediyorlardı. Beni sakinleştirmek için gelmişlerdi. Biraz konuştuktan sonra sakinleştim. Annem gelmişti kapıya. Özür diledim ve sarıldık. Affetmişti beni. Her ne kadar kızsada benim hayalimi gerçekleştirmemi o da istiyordu. Neyse ben kızların gitmesini istemiyordum. Burada kalmalarını söyledim. Ailelerinin izin vermeyeceğini söylediler. Annem hemen olaya el koydu ve arkadaşlarımın ailelerinden kendisi izin aldı o akşam çok mutluydum. Kizlarla birlikte güzel bir akşam yemeği yedikten sonra benim odama çiktik. O akşam sabaha kadar konuşup eğlenecektik. Hilal dans yapmayı çok seviyordu. Ruveyda'da şarkı söylemeyi. Tabii yetenekleri de vardı. Ben ikisinide seviyordum ama yeteneğim yoktu anlarsınız ya. Neyse o akşam Rürü şarkı söyledi Hilal de dansını yaptı. Gerçektenyetenekleri vardı. İstanbul'da düzenlenen yarışmaya katılmalarını söylesemde katılamazlardı çünkü reşit değildik. Üçümüzde 15 yaşındaydık. Ama pes etmeyecektik. Konu benimle ilgili olmasada 18 yaşımıza gelďiğimizde onları o yarışmaya göndericem. Saat çok geç olmuştu konuşurken Rürü de Hilal de uyuya kaldılar bende yattım.

   Annem geç yattığımız için bizi kaldırmamıştı. Kalktığımızda saat öğlen 12 olmuştu. O gün geç kalktığımız için okulada gitmiştik zaten gitmek de istemiyorduk. Birden telefonum çaldı.

ARKADAŞLAR KUSURA BAKMAYIN BİRAZ KISA OLDU AMA YAPÇAK BİŞEY YOK ŞİMDİDEN TEŞEKKÜR EDERİM İYİ OKUMALAR....... *-*