Be My Chlorophyll [completed]

2 / Zawgyi

[ေကာက္ယူလာမိတဲ့အမိႈက္ထုတ္]

ေဆးရံုကေနအိမ္ကိုေရာက္ဖို႔ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ Bus စီးရတယ္။ အလုပ္အတူလုပ္တဲ့အဖြဲ႔သားေတြက အုပ္စုဖြဲ႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အတူျပန္ၾကေပမဲ့ Ryan ကေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲသမားေလ။ ကုတ္အျဖဴကိုလက္ေပၚလႊားတင္ရင္း ေဆးရံုထဲကေနထြက္လာတဲ့သူ႔ကို ျပန္ၿပီလားဘာလား ႏႈတ္ဆက္မဲ့လူလည္းမ႐ွိဘူး။ ဒီေလာက္ဆိုRyanရဲ႕ လူမႈေရးေခါင္းပါးမႈႀကီးကို မ်က္မွန္းတန္းမိၿပီထင္ပါတယ္။ ဆူညံတဲ့ေနရာေတြနဲ႔ခပ္ေဝးေဝးမွာ Ryan အျမဲ႐ွိတယ္။ ေဆးေက်ာင္းသားတပည့္ေတြထဲက စာမေတာ္တဲ့တပည့္ေတြကိုဆိုလွည့္မၾကည့္ဘဲ ဘက္လိုက္တဲ့ခပ္ဆိုးဆိုးဆရာRyanပါ။ ဒီေလာက္ထိ မာနေထာင္လႊားေနတာျဖစ္သင့္တယ္။ ဘာလို႔ဆိုRyanရဲ႕အေဖဟာ အေတာ္ဆံုးဆရာဝန္ေတြထဲ top ျဖစ္ခဲ့တဲ့ Surgeon တစ္ေယာက္ပဲေလ။ Ryan က အေဖ့ေျခရာမွီတယ္။ ဒါေပမယ့္ social ပိုင္းမွာဆိုရင္ေတာ့ 0% ညံ႔ဖ်င္းလြန္းပါတယ္။

အိမ္ျပန္ခ်ိန္အတြက္အေဖာ္ဟာ ခပ္ေအးေအးသီခ်င္းေတြနားေထာင္လို႔ရတဲ့ နားၾကပ္တစ္စံုရယ္၊ ပန္းသီးကိုတစ္ကိုက္ကိုက္ထားတဲ့တံဆိပ္ပါ လက္ကိုင္ဖုန္းကေလးရယ္ေပါ့။ အေဆြးအေျမ့ေတြနားေထာင္တဲ့အခ်ိန္ ျပတင္းေပါက္အျပင္ကလႈပ္႐ွားမႈေတြကိုေငးရင္း ေဆြးရင္ေဆြးမယ္။ ခပ္ျမဴးျမဴးသီခ်င္းကေလးဖြင့္ထားမိရင္ေတာ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြျဖည္းျဖည္းခ်င္းလႈပ္လိုက္၊ ေခါင္းေလးနည္းနည္းယမ္းလိုက္နဲ႔ သိပ္ကိုဇိမ္က်တယ္။ တခါတေလ တစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ေစာဆင္းၿပီး စီးကရက္ေတြဖြာ႐ိႈက္ၿပီးမွအိမ္ကိုျပန္ေလ့႐ွိတယ္။

နားရက္ေတြဆိုရင္ေတာ့ အိမ္မွာေနတယ္ရယ္ကိုမ႐ွိပါဘူး။ အဖိုးႀကီးdavidနဲ႔ ေရေႏြးျခမ္းေတြေသာက္လိုက္ စကားေတြေျပာလိုက္နဲ႔ပဲ စာအုပ္ဆိုင္အအိုအေဟာင္းေလးထဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္တယ္။

ဒီေန႔ေတာ့အလုပ္သိပ္မ်ားတာမို႔ Ryan က ပင္ပန္းလြန္းေနၿပီ။ မိုးဖြဲဖြဲက်ထားတာမို႔ ေျမျပင္ကအစိုဓာတ္ရေနတယ္။ စိတ္ထဲမွာႀကီးစိုးေနတာမိုးေတြထပ္ၿပီးမရြာခ်ခင္ အိပ္အျမန္ေရာက္ဖို႔ပဲေလ။ ခပ္သြက္သြက္ကေလးေလ်ွာက္လာရင္း မေလး႐ွားေခါက္ဆြဲဆိုင္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့ မ်က္လံုးေထာင့္ကတစ္စံုတစ္ရာကို Ryan သတိထားမိသြားတယ္။