ALACAKARANLIĞIM

49.Bölüm

Nisa'nın Ağzından ||

Gözlerimi araladığımda bir odadaydım. Yanımda Lale vardı. Gözlerimi açtığımı görünce hemen yanına geldi. "Nisa iyi misin güzelim?" Ona cevap vermeyip başımın üzerindeki hemşire butonuna basmıştım. Hemşire odama geldiğinde ise biten serumumu çıkarmış ve doktorla konuşmam gerektiğini söylemişti. Yataktan yavaşça kalktığımda Lale'nin yardım isteklerini geri çevirdim. "Nisa yapma böyle yardımcı olmak istiyorum sadece." "Yardımcı mı olmak istiyorsun o zaman o sevgilin olacak şeyi uzak tut bizden." Lale'yi es geçip doktorun odasına ilerlediğimde kapıya tıklatıp yanına gittim.

Bana sıcacık gülümsediğinde karşılık veremeyecek kadar berbat hissediyordum. "Biraz daha iyi misin Nisa'cım?" "Başım dönmüyor şuan." İyiyim diyemedim Barış yokken bu cümleyi kendime yakıştıramıyordum. Doktorun işaretiyle karşısındaki koltuğa oturmuştum. "Bir sorun mu var acaba?" Tedirgindim, şuan tek bir şeyi daha kaldıramazdım. "Baş dönmelerin için kan testi istemiştim Nisa'cım ve tebrik ederim hamilesin." "Ne? Ben nasıl..? Ha-hamile miyim? Ama..." Gözlerim dolarken ellerim istemsizce karnıma gitmişti. Şimdi ne yapacaktım ben? Orada öylece şoka girmiş bir şekilde kaldığımda doktorum da merakla süzüyordu beni.

"Beklemiyordun galiba?" "Ben... Hayır... Beklemiyordum elbette. Emin miyiz peki?" Beni başıyla onayladığında ne hissettiğimi bilmiyordum. Şaşkın bir şekilde orada kalakalmıştım. "Daha çok küçük yani eğer istemiyorsan..." "Hayır, hayır ben sadece şaşırdım. Asla böyle bir şey beklemiyordum şuan ben." Ellerim karnımı sıkıca sarmıştı. Sanki onu korumaya çalışıyordum. "Daha 5 haftalık." "Küçücük." Kendimi bir rüyada gibi hissediyordum. Nasıl fark edememiştim ki? Hala büyük bir şaşkınlık içindeydim. Gözlerim arada karnıma kayıyordu.

...

Doktorun odasından çıktığımda karnıma baktım yeniden. Yüzüme belli belirsiz bir gülümseme yerleşirken düşünüyordum. Barış'la ikimizden bir parça mı taşıyordum yani ben şimdi? Peki Barış? Ona bu haberi verebilecek miydim? O giderse çocuğumuza bakabilir miydim? Duyarsa sevinir miydi?  Ya istemezse ya erken olduğunu düşünürse? Kafamda binlerce soru vardı. Evet bu bir mucizeydi ama zamansız gelen bir mucizeydi. Ama yine de bana sımsıkı tutunuyor olması kendimi daha güçlü hissetmeme neden olmuştu. Henüz minicik olmasına rağmen...

Yoğun bakımın önüne geldiğimde yüzümde aptal bir ifadeyle oturmuştum oraya. Ben orada öylece kendi kendime otururken Lale gelmişti yeniden. "Nisa yüzün gülüyor sanki senin, Barış'la ilgili bir haber mi aldın yoksa?" Öylesine farklı hissediyordum ki. Lale'ye olan kızgınlığımı ve kırgınlığımı da unutmuştum sanki bir an için. Başımı iki yana salladım. "Hala bir şey demediler." "Sen niye mutlusun peki?" "Mutlu değilim... Sana öyle gelmiştir." Aklıma dünden bu yana tek bir lokma yemediğim gelmişti. Normalde boğazımdan geçmezdi ama şimdi bebeğimizin varlığını bildiğim için bu konuda kendimi zorlamalıydım.

Bedenimi oradan kaldırıp kafeteryaya yönlendirdim. Atıştırmak için bir şeyler alıp otururken hâlâ şoktaydım, hâlâ inanamıyordum ve hâlâ ne hissettiğimden emin değildim. Etrafımı izlerken yanımdaki çifte baktım. Bebekleriyle ilgileniyorlardı. Derin bir nefes aldım. Elim yine istemsizce karnıma giderken burukça gülümsedim. Barış da bu tabloya dahil olurdu değil mi?  Olmalıydı çünkü onsuz her şey eksikti. Yemeğimi hızlıca yediğimde yoğun bakımın oraya geri döndüm.

Berkan'ın hâlâ orada olduğunu görünce gözlerimi devirdim. Yanına yürüdüm öfkeyle. "Sen hala hangi yüzle buradasın acaba?!" "Nisa ben..." "Kusura bakma ama yine başaramayacaksın! Barış iyileşecek ve sen yine ona zarar vermeyi başaramayacaksın!" "Lale'nin yanında olmaya çalışıyorum sadece..." Başımı öfkeyle salladım. Tüm bunlar aptallıktı. "Lale'yi de al ve defol o zaman." Ayağa kalkıp tam karşımda dikildi. "Gitmiyorum Nisa. Tam burada duruyorum hatta. En ufak bir haber alacak olsan ben de duyacağım." "Sen bir ruh hastasısın."