႐ွန္ဟိုင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဆးရံုႀကီးတြင္ စည္ကားသင့္ေသာ အရပ္မဟုတ္ေသာ္ျငား လူနာမ်ားစြာျဖင့္ စည္ကားေနေလသည္။..
ဆရာဝန္အင္အားအမ်ားမျပားလိုအပ္ေနေသာ ထိုေနရာတြင္ ပုပုေသးေသး ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရယ္ ျပာယာခတ္ေနတဲ့ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေပါက္စေတြရယ္ အကူသူနာျပဳေတြရယ္သာ႐ွိေနသည္။...
"နာ့စ္ ယန္း တာဝန္က်ဆရာဝန္ေတြ ဘယ္မွာလဲ"
"မေရာက္ေသးပါဘူး ေဒါက္တာ ဟန္"
"ေတာက္..ဘယ္သူေတြလဲ တာဝန္ခံေတြက"
"ဟို ေဒါက္တာ ဟြန္းရယ္ ေဒါက္တာဝမ္ရယ္ ေဒါက္တာဝူရယ္ပါ"
"ေတာက္ အိုဆယ္ဟြန္း တာဝန္ကိုမေလးမစားနဲ႔ ေတြ႔မယ္ ေထာင့္မက်ိဴ းတဲ့ေကာင္"
နာစ့္ ယန္းရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ မတင္မက် တာဝန္ခံဆရာဝန္သံုးေယာက္မွာ ဘာလို႔ ေဒါက္တာ ဆယ္ဟြန္း ကိုပဲကြက္ႀကိမ္းရတာလဲ..
ေဒါက္တာေလးက ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ ဂ်ဴ တီခ်ိန္ေတြမအားတာမို႔ အခုနားခ်ိန္မွာအိပ္ေပ်ာ္ေနပံုပင္။..ဒါေပမယ့္ ေဒါက္တာဟန္က အျမဲေဒါက္တာဟြန္းကိုဆို အေကာင္းမေျပာ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားျပပါေစ အသိမွတ္မျပဳ..တကယ္ပဲ ေဒါက္တာဟန္ကို နားမလည္ေတာ့ေပ။...
ခဏအၾကာမွာေတာ့ အကူညီေတာင္းထားလို႔ေရာက္လာတဲ့ ဌာနအသီးသီးက ဆရာဝန္ေတြေၾကာင့္ အေရးေပၚဌာနက အဆင္ေျပသြားသည္။..
ခုနက လက္မလည္တဲ့ ေဒါက္တာဟန္ကေတာ့ အခုမွ သက္သာရာရသြားဟန္ ခနနားေနတုန္း အေျပးအလႊားေရာက္လာတဲ့ ေဒါက္တာဟြန္းကိုေတြ႔ေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီးနီရဲကာ ေဒါသေတြထြက္ေနပံုပင္။..
"ရားးးးး အိုဆယ္ဟြန္း မင္းဒီကိုလာစမ္း"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ပေရာ္ဖက္ဆာ ဟန္"
"မင္းကိုယ္မင္းဘာထင္ေနလဲဟမ္ တာဝန္ခ်ိန္မွာလစ္ဟင္းၿပီး မင္းဘာေတြလုပ္ေနလဲ ေျပာစမ္း ငါ့ကိုေျပာစမ္းပါ"..
အေရးေပၚဌာနတစ္ခုလံုး လႊမ္းသြားေလာက္တဲ့ထိ အသံကက်ယ္တာမို႔ လူနာေတြေရာ ဆရာဝန္ နာစ့္ေတြေရာ အကုန္လံုးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီ အာရံုေရာက္လာသည္။...
