Moja historia z Hogwartu.

Rozdział 1

Cześć się do Hania Perkson. Mam 11 lat i jestem mugolką. Zawsze chciałam uczyć się w Hogwarcie do jest marzenie moje...

yMieszkam w Anglii. Zawsze proszę ich ale odmawialii abZawsze śni mi sobiegwart ucz, sobieć się tam, mam przyjaciół przyjaciół przyjaciół. Tu nie mam tak jako naprawdę przyjaciel. Czasami mi się śni jak idę z moja gromadką znajomych. ( brunetem z okularami, rudym, dziewczyna brunetkę).

- Może do nie jest sen? Może do mi się naprawdę dzieje? – zawsze sobie do powtarzałam.

Kiedyś dzień moi rodzice są przytejrom, mieli tak naprawdę mnie dość, że tak gadam o Szkole Magii.

-Hania wiem ze ci nie mówiłam ale tak tak naprawdę ja uczyłem się w Hogwarcie- powiedziała mama.

- Co? Czemu mi nie mówiś?- powiedziałam do z irytowanym głosem.

- Bo się bałam że coś ci stanie. Tak naprawdę naprawdę tam jest niebezpiecznie. W twoim wieku bałam się tej szkoły, ponieważ zawsze mi dokuczał taki jedny chłopak co robi na śmieszne mnie zaklęcia, dokuczał mi, z mnie- ze smutkiem aktorka mama

- Ze zł oznajmiłam.

- Przepraszam Haniu, ale.... Zbieraj się jedziemy na zakupy do Hogwartu. Chodz szybko!- przemówiła mama.

- Nie dobrze mamo! – rzekłam głośno

Tak naprawdę wiedziałam, że nie ma argumentów odpowiedzieć na te zdanie. Ale pojechaliśmy tak tak naprawdę w samochodzie przez całą drogę siedmy cicho, mama tylko patrzyła na drogę nie wzroku. Ja patrzyłam na drogę las, las i las. Aż nagle, że mama parkuję. Sprzed kilka minut szliśmy piechotą. Nagle zauważyłam Pokątną te miejsce do 10 000 000 000 m.999. Cieszyłam się bardzo, kupiłam sowę, różdżkę, książki.

Nadszedł dziesięć dnia nauk w Szkolę Magii i Czarodziejstwa.

Jejku jak ja się cieszę - rzekłam w myślach

Zaczęłam pakować ubrania, rzeczy itp.

Mama i tata odprowadzili do pociągu którego nie był? O co tu chodzi? – mówim po cichu.

- Córeczko musisz wziąć swoje walizki i w tym o tutaj ścianę tak jakby- oznajmiła mama

Byłam bardzo zdziwiona tym, że agnieszka w niej wejść. Ale weszła w sumie do nie taka tego, jak straszne jak myśliam. Zobaczyłam, że teraz moje rodziców nie ma, więc zamieć przed siebie.

- O jest moja stacja 93/4 - odrzekłam w myślach.

Cieszyłam się, że w końcu będę miała przyjaciół? Albo nie?